Timeturner/tijdverdrijver

Nai Dracota

"Gefeliciteerd Nai!" Klinkt er bulderend door de keuken wanneer Nai naar beneden kwam. Van schrik laat Nai haar beker melk vallen. Ze had niet verwacht dat haar eigen vader al om 06:00 in de ochtend met een grote ballon in de keuken zou staan. Nai Dracota moest ook vandaag, op haar 18e verjaardag, vroeg opstaan om in de bakkerij aan de slag te gaan. Ze woonde inmiddels al 10 jaar samen met haar vader aan de Lagekiezelsteenweg. Nai's moeder en oudere broer waren 10 jaar geleden plots vermist. Ze werd wakker op haar 8e verjaardag waarbij haar moeder normaal gesproken ook in de vroege ochtend in de keuken had gestaan. Haar drie-minuten- oudere tweelingbroer niet. Die zat het liefst toch altijd op zijn kamer. Sinds die 8e verjaardag heeft ze altijd alleen met haar vader gewoond, die hard werk verrichte in de grote fabriek. Om hem te steunen heeft Nai er op haar 16e verjaardag voor gekozen om in de bakkerij te werken. Dit doet zij nu al twee jaar lang, iedere ochtend van 07:00 totdat Nai naar school moest. Haar vader verklaarde haar voor gek en maakte zich zorgen dat haar school achter zou komen te liggen. Nai deed het echter prima. Met haar lange bruine krullen en helderblauwe ogen wist zij iedere docent zodanig om te buigen dat zij overal mee weg kwam. Het was een van haar grootste talenten, charme inzetten om het doel te bereiken. Nai wist dat, en zette dit dan ook in wanneer het nodig was.

"Goedemorgen zonnestraaltje. 18 jaar alweer, waar gaat de tijd toch heen. Nu kun je wel met je ogen draaien, toch blijf je mijn kleine 'Naidepai'" grinnikte haar vader. Nai ging rustig aan de keukentafel zitten. Haar vader was haar grootste voorbeeld en held. Toch werd ze af en toe moe van het hele 'Naidepai' zoals haar vader haar daarmee kon plagen. Zowel zij als haar tweelingbroer Kai werden altijd een beetje geplaagd. Moeder kon er altijd hard om lachen. Nai bedacht zich dat het ook tien jaar geleden is vandaag dat zij haar verlieten. Haar vader komt naast haar zitten en pakt haar hand. "Het had nog groter feest kunnen zijn vandaag. Ik mis hen ook. Samen maken we er iets van" fluisterde hij. Nai haalde diep adem, die pa voelde ook alles aan. "Komt goed vandaag. Ik neem straks een goede taart mee. Verwachten we bezoek?" Nai zag alweer hoelaat het was en pakte ondertussen snel haar spullen. "Waarschijnlijk de buren en ome Jimmy. Neem maar een extra grote mee dan". Ome Jimmy was haar moeders broer. Op de dag dat zij en Kai vermist raakte, was ome Jimmy nonstop bij Nai en haar vader. Ome Jimmy had graag geweten waar zij zouden zijn gebleven, maar was ook een grote steun.
"Oké, nu moet ik echt gaan. Tot straks pap!". "Dag lieve jarige Naidepai, tot straks". Ze gaf een handkus en rende de deur uit.

De dag was vrijwel hetzelfde als alle anderen. Natuurlijk kreeg Nai een extra grote lekkere taart mee van haar baas voor haar verjaardag. "Voor onze harde werkster al helemaal. Ik kom het straks wel even brengen, dan hoef je die niet nog naar school mee te slepen. Plus, dan drink ik nog een kopje koffie met die ouwe van je" riep Nai haar baas, vlak voordat ze naar school ging. Nai's baas kon goed opschieten met haar vader, daar had ze niks over te klagen. Op het puntje van haar moeder en broer na, had Nai eigenlijk helemaal niet te klagen over haar leven. Vandaag werd ze 18, stond nog in de bloei van haar leven en was klaar voor haar toekomst. Nai glimlachte in zichzelf onderweg naar huis, het was goed zo.

"Nai alsjeblieft!" Hoorde ze plots. Nai keek om zich heen, maar zag niks of niemand. "Zou het echt zo zijn, hoe ouder hoe gekker?" Bedacht Nai in zichzelf. Ze zette een paar stappen verder. "Nai, het spijt me!" Hoorde ze nu. Nai bleef stil staan. Er ging een pijnscheut door haar borstkas, recht bij haar hart. Alsof een bliksemstraal er recht doorheen ging, een fractie van een seconde. Nai haalde diep adem en keek nog eens om zich heen. Even dacht Nai een hartstilstand te krijgen of helemaal gek te worden. Stond daar nou, aan de overkant van de straat, een man met een lange witgrijze baard naar haar te kijken? Nai boog zich voorover met haar handen op haar knieën. Ze haalde drie keer diep adem. "Te weinig gegeten vandaag. Rustig blijven" fluisterde zij zichzelf toe. Ze keek weer omhoog en zag dat de man weg was. "Te weinig gegeten. Bijna thuis, dan maar meteen eten" fluisterde zij direct weer. Met grote passen beende Nai naar huis. De stem hoorde ze niet meer. Eenmaal thuis waren de buren, haar baas, ome Jimmy en haar vader al op haar aan het wachten. "Jij ziet pips uit" merkte haar vader ongerust op. "Te weinig gegeten" gaf Nai aan. "Dan toch op school! Vanochtend om 08:00 had je al drie broodjes op" sprak haar baas geschokt. Voor Nai iets kon zeggen sprong ome Jimmy op van tafel en gaf haar een knuffel. "Gefeliciteerd Nai, nu is het tijd voor taart" sprak hij. Nai schoof aan de tafel en at samen met de mensen om zich heen taart voor haar 18e verjaardag. Beter had Nai het niet willen vieren.

Om 22:00 zaten alleen nog Nai, haar vader en ome Jimmy samen te borrelen. "Met 18 mag je alcohol, maar beperk het alsjeblieft" benoemde haar vader eerder op de avond. Maar ook al lette Nai goed op, dat deden haar vader en ome Jimmy niet. Samen haalde zij herinneringen op over haar moeder en tweelingbroer Kai. Op het moment dat Nai terug van het toilet kwam, betrapte ze zowel haar vader als ome Jimmy slapend op de bank. "Beperk het alsjeblieft" piepte Nai haar vader na. Nai glimlachte weer in zichzelf, deed de achterdeur open en liep de tuin in. In de tuin stond, zelfs op 1 september, de witte rozenstruik nog altijd vol in bloei. Het maakte niet uit in welke weersomstandigheden de struik stond, hij bloeide altijd. Nai herinnerde zich het moment dat zij samen met haar moeder en Kai de struik had geplant. Het leek wel iets magisch in haar beleving. Op het moment dat zij de zaden hadden geplant vroeg moeder destijds de ogen te sluiten. Toen Nai ze weer open deed, waren er al vier kleine witte rozen. Nai wist nooit zeker of zij dit had gedroomd, of echt was. Nai plaatste voorzichtig nu haar hand op een van de rozen. "Gefeliciteerd Kai" fluisterde ze.

"Een fantastische jongeman is het nu" hoorde ze plots achter zich. Met een schrik draaide Nai zich om. Dit kon niet. Ze had nu wel goed gegeten. Dit moesten de borreltjes zijn. De man, de oude man met de lange witgrijze baard, stond nu voor haar in haar eigen tuin. Nai voelde haar benen trillen. Dit moest wel een gek zijn, in hun eigen huis. Nai wilde om hulp schreeuwen, maar het ging niet. In plaats daarvan zette ze grote passen vooruit om de man uit haar tuin te jagen. De oude man met de witgrijze baard haalde een stok tevoorschijn, wees deze op haar en Nai stond plots stil. Ook al wilde Nai vooruit, het ging niet. Ze stond stijf, althans haar benen. "Voorstellen voordat we fysiek worden lijkt mij een beter idee denk je niet, Nai?" Glimlachte de man vriendelijk. Nai begreep er niks van. Wie is hij? Wat doet hij hier? Wat is met die stok aan de hand? Hoe weet hij haar naam?