Timeturner/tijdverdrijver

Boek 6, Zoek mij niet

"En dus was dit echt de meest vreselijke zomer ooit!" Benno bleef maar klagen onderweg naar de Zwadderich coupé. Iets over niks mogen doen van zijn ouders, thuis blijven en zelfs geen spullen mogen halen maar thuis laten brengen. Kai bleef verdacht stil, waarschijnlijk had hij ook geen goede zomer. Benno opende de deur van de coupé, die hartstikke vol zat. Ze liepen langs de tafel waar alleen Draco met Patty zat. Nai fronste bij dit beeld. Draco stond op vanaf het moment dat hij Nai zag.
"Tijd?" Vroeg hij haar alleen.
"Ga maar zitten, ik kom er zo aan"
Nai volgde Draco tot helemaal achteraan de coupé.

"Wát deed jij op dat dak?" Nai bekeek de leegte in zijn ogen toen hij dat zei.

"Mijn eigen ding. Ik vraag toch ook niet wat je daar met je handen voor je gezicht deed?"

"Wat heb je nog gezien?"
Nai wist niet of dit zorgen of woede was in zijn ogen.

"Wat had ik moeten zien? Ik zal de volgende keer niet meer proberen je aandacht te trekken, Draco"

Nai zag de blik veranderen in zijn ogen vanaf het moment dat ze zijn naam zei. Er was geen leegte meer, er zat iets bekends in zijn ogen.

"Komend jaar zal geen verschil maken met het afgelopen Nai. Ik bedoel- ik zou wel willen maar-" hij bleef even stil.

"Omber is weg Draco. Ik heb geen geheime groepen meer"

"We zien het wel Nai. Ik weet het niet"  Draco liep terug naar voren waar hij net zat. Nai baalde, ging hij juist nu afstand van haar doen? Ze liep hem achterna, zoekende naar Kai en Benno.

Benno zat naast Patty, Kai op de bank achter hen, alleen. Draco ging op zijn plek zitten, Nai zocht een plek bij Kai.
"Waarom zit je alleen?" Vroeg Nai hem fronsend.
"Geen zin in hele verhalen van Benno, of Park. Ook niet van jou Nai" Kai staarde naar buiten.

"Wat is met jou aan de hand? Je moeder is weer terug naar Zweinstein nu toch?" Nai raakte geïrriteerd over Kai's gedrag.

"Zweinstein liet mij én haar in de steek vorig jaar. Ik heb geen vertrouwen meer erin"

"IK liet jullie niet in de steek. Mijn oom heeft jullie geholpen waar maar kon"

"Ja fijn, bedankt"

Nai zag in haar ooghoek de deur een stukje open gaan, gevolgd door een harde knal en een hoop rook. Nai probeerde de deur in de gaten te houden, maar die was alweer bijna dicht.

"Ga terug zitten Draco, vast een stel eerstejaars. We zijn er bijna" hoorde Nai Patty nog zeggen. Wat walgde ze van haar manier van slijmen tegen Draco. Hun ogen vonden elkaar voor een aantal seconden, waarna Draco terug ging zitten.

Nai hoorde dat het bij Benno niet veel beter was. Nai bleef al helemaal uit Patty haar buurt. Ze hoorde Patty allerlei vragen aan Draco stellen, die vrijwel dezelfde houding als Kai had.
Hij snauwde Benno af en had het maar erover dat Zweinstein een grote grap was. Nai zag boven Draco's hoofd zijn koffer bewegen. Het viel haar op dat hij dit ook had gezien. Nai kreeg het donkere vermoeden dat Harry hier iets mee te maken had.

De trein stopte en Benno voegde zich bij Nai en Kai. "Meest ergste treinreis naar Zweinstein ooit!" Proestte hij eruit. Samen met Benno en Kai stapte Nai uit, maar bleef even staan toen haar op viel dat Draco niet kwam.
"Ahnee! Tas vergeten! Ga maar, ik kom zo!" Aan het andere uiterste van de coupé stapte Nai weer in. Ze zag Draco nog staan, die ook heel goed wist dat Harry in de buurt moest zijn. Nai kon nú iets veranderen.

Ze gooide de deur open en schrok vam het moment dat Draco alle gordijnen omlaag liet zakken.
"Ah, ik dacht dat alleen ik iets was vergeten" verzon Nai.
"Er ligt hier niks meer Nai, ik zou maar gaan als ik jou was"
"Waarom ik? Je staat hier zelf ook nog, met zelfs alle gordijnen omlaag. Nu ben ik eens benieuwd"
Nai liet haar vingers langs alle tafels gaan terwijl ze langzaam naar Draco toe liep.

"Niks bijzonders Nai, ga nou maar" het viel haar op dat Draco haar ogen ontweek.
"Je wilt van mij af, duidelijk" ze stond nu recht voor hem, terwijl hij haar ogen nog altijd niet aan keek.

"Dat is het niet. Ik- ik kan het niet uitleggen. Je maakt het mij moeilijk"

"Je maakt het jezelf moeilijk"

Hij bleef stil. Draco deed er alles aan om haar niet aan te kijken. Nai bleef zich afvragen waarom. Ze wist dat ze nu iets moest doen om zowel Harry als Draco te helpen. Charme.

"Alsjeblieft, Draco" fluisterde ze zachtjes.

Draco greep haar hand, opende de deur en trok haar mee de trein uit. Eenmaal buiten liet hij zijn spullen vallen, greep haar gezicht en kuste haar intens. Nai legde haar handen op zijn borstkas, zoekende naar zijn hartslag. Draco voelde wel nog iets voor haar. Ze had zijn zachte lippen al maanden gemist, hopende dat ze deze nog eens kon voelen. Draco trok Nai dicht tegen zich aan, waardoor ze zijn warmte kon voelen. Hij verbrak de kus en keek haar aan.

"Je maakt het mij moeilijk. Hoe wil ik je los kunnen laten als je mij geen kans daarvoor geeft" Nai zag het verdriet in zijn ogen terug.

In haar ooghoek, achter Draco, zag Nai Harry onder de onzichtbaarheidsmantel vandaan komen. Hij keek fronsend naar hen, en beende weg.

"Waarom loslaten? Waarom moet ik daar een kans voor geven?"

Draco zuchtte diep. "Zoals ik al zei, ik heb maar weinig tijd"
"Nú heb je tijd, hebben wij tijd"
Draco greep haar hand vast.
"Dan gebruiken we deze tijd om samen tot Zweinstein te komen"

Hij liet haar hand niet los tot aan het moment dat ze bij de koetsen kwamen. Harry stapte net met Loena in terwijl hij nog een laatste blik wisselde met Draco. "Potter, bemoeial" siste hij, terwijl hij zijn handen tot vuisten maakten.
"Meneer Malfidus, mevrouw Dracota, jullie zijn laat" Vilder stond met een stampende voet bij een koets te wachten.
"En wat is dit?" Vilder greep de stok met een slang erop van Draco af.
"Een wandelstok zielige nitwit! Typisch iets voor mensen met klasse" Draco greep het terug. Het was de stok van Lucius.

"Ik neem het hier over Vilder. Malfidus, Dracota, instappen" de doordringende stem van Sneep kwam vanuit de schaduw.
"Natuurlijk, professor" Nai vond de manier waarop Draco het zei apart. Met een zachte duw in haar rug leidde Draco haar de koets in. Hij nam plaats tegenover Nai, zijn blik leek woedend.

"Potter heeft ons gezien" bracht hij uit.
"Harry? Draco er was niemand"
"Hij was er, daarom bleef ik in de trein. Nieuwsgierig afluisteren, smerige bemoeial"
"Draco Harry stapte net de koets voor ons in. Hij was er niet" Nai probeerde er voor te zorgen dat Harry buiten spel bleef.

"Waarom was jij er dan?"
"Iets vergeten"
"Er lag niks meer, je hebt je tas bij je. Waarom was je daar Nai?"
Kai en Benno trapte in de smoes, Draco had dus al lang de smoes door. Nai haalde diep adem.

"Het viel me op dat je niet uitstapte. Ik kon ons gesprek van daarstraks er niet bij laten" Nai loog niet, ergens kon ze het inderdaad niet laten om een-op-een met Draco te zijn. Nai wist dat Harry hun had gezien, dat wist ze wel weg te wuiven.

"Nai.. dit jaar wordt nog moeilijker dan vorig jaar. Ik- er is- ook al wil ik wel-"
"Dat zei je daarstraks ook. Wat is het waar je het zo druk mee hebt?"
"Mijn vader is opgesloten in Azkaban Nai! Er zit zoveel in mijn hoofd-"

"Dat weet ik! Geloof me, ik vind het vreselijk voor je. Maar.. pas ik er dan niet meer bij? Is er dan niks?" Nai heeft zich nog nooit zó kwetsbaar naar een jongen opgesteld. Ze wist dat er iets is tussen haar en Draco, én dat ze hem in de gaten moet houden. Als hij haar op afstand bleef houden, dan zou dit zoveel verpesten.

Draco haalde zijn handen door zijn haar. "Je bent juist teveel in mijn hoofd. Toen ik je zag daar op het dak, ik wilde erbij klimmen. Ik kan ons nu niet de tijd geven die jij zou willen"

Hij keek haar aan. Nai zag allerlei emoties door zijn ogen heen gaan. Er was verdriet, ontzettend veel verdriet.
"Maar je bent zo moeilijk te weerstaan" hij leunde voorover en kuste haar nog eens. Zijn hand gleed naar haar nek en hij trok haar hoofd nog dichter bij die van hem.
Nai verbrak de kus en leunde haar voorhoofd tegen dat van hem.

"Als je zo doorgaat, lukt het mij ook niet om weg te blijven" fluisterde ze zacht.
"Ik zoek jou op dit jaar Nai. Zoek mij niet op. Beloof mij dat alsjeblieft. Zoek mij niet op" zijn hand streelde door haar haren.
"Dat kan ik niet beloven Draco. Ik zal mijn best doen, maar kan het niet beloven"

De koets stopte, waarna hij haar nog een snelle kus gaf.

"Doe dat dan, zoek mij zo min mogelijk op. Kom op, we gaan"