Timeturner/tijdverdrijver

Boek 7, Moeder

Jimmy proestte een spottend lachje eruit.
"Het gaat jou denk ik helemaal niks aan wat de waarheid is. Je hebt zelf al moeite met waarheden jongen"

Nai bleef in twijfel tussen beiden staan. Draco had haar tot zo ver weten te helpen. Was dit alleen om de waarheid over Nai's afkomst te weten? Had Draco wederom haar nu ingezet voor zijn eigen plannen?

Draco bleef vastberaden staan.

"Ik wil jullie hier uit halen, oprecht. Op deze manier krijg ik meer de neiging om er zelf voor te zorgen dat je hier doo-"

"Let op je uitspraken tegen mijn oom, Malfidus"

Draco's blik wendde zich tot Nai, die hem recht in zijn ogen bleef aankijken. Nai wist zo vaak zijn gezicht af te lezen, erachter te komen welke emoties Draco had.
Deze keer kon ze het moeilijk inschatten.

Sophia kuchtte zacht van achter Jimmy en Nai uit, zette een stap dichterbij.

"We weten niet of we hem kunnen vertrouwen, dat klopt. Toch wil ik zelf de waarheid kennen, en dat kan dus blijkbaar alleen als hij het ook hoort"

Jimmy zuchtte diep, terwijl hij een blik aan Nai gaf. Nai wist niet wat ze hier mee moest. Kon haar moeder haar op een of andere manier weer gaan herinneren?
Nai had nooit gedacht dat dit mogelijj was. Er was te vaak geknoeid met tijd en geheugen.
Maar wat zou het mooi zijn als ze haar moeder terug kreeg.
Ongeacht de situatie waar zij nu samen in zaten, ze zou haar moeder terug krijgen.

"Hoe ga je ons hier weg krijgen? Je hebt Nai hier gekregen door haar eigen talenten"

Jimmy draaide zenuwachtig zijn stok door zijn handen, terwijl Draco geen stap had bewogen.

"Huiselven. Ze kunnen overal verdwijnselen. Ook hier. Als ik onze huiself de opdracht geef, moet hij luisteren"

Nai kon haar hand wel voor haar hoofd slaan. Ze had met Dobby naar binnen kunnen komen, zonder Draco in de buurt te hebben.

Jimmy richtte zijn stok op het voorhoofd van Sophia.
"Het kan pijn doen" zei hij zacht.

Nai hield haar adem diep in.

"Doe het" Sophia sloot haar ogen.

"Finite.. Incantatem"

Het felle witte licht uit Jimmy's stok drong in het hoofd van Sophia.

Een oorverdovende gil klonk uit Sophia's keel. Ze stortte zichzelf neer op de grond, grijpend naar haar hoofd van de pijn.

Nai deinsde een stap achteruit, haar ogen geschokt naar de vrouw die voorovergebogen op de grond zat.

"Houd vol Sophia, houd vol" hoorde Nai Jimmy zachtjes tegen haar praten.

Na een aantal seconden bleef het stil. Ineens doodstil. Nai bleef angstig naar haar kijken, afwachtend op wat ze zou zeggen.

Jimmy hurkte voorzichtig voor haar neer. Zijn hand legde hij zachtjes op haar hoofd. "Sophia?" Fluisterde hij zacht.

Haar handen zakte van haar hoofd af, die ze voorzichtig op tilde.
"Jimmy?" Trilde haar stem.

"Je broer, Jimmy. Ik ben het"

Nai zag de handen van Sophia Westerne naar het gezicht van Jimmy grijpen. Nai hield haar eigen adem bijna in, afwachtend op wat er zou gebeuren.

"Sophia, wat waren de woorden die wij vroeger tegen elkaar zeiden toen we waren afgestudeerd op Zweinstein?"
Nai begreep wat Jimmy met die vraag probeerde. Hij ging ver terug naar Sophia's verleden, om te zien wat ze kon herinneren.

Sophia dacht diep na. Haar blik diep in die van Jimmy.
"Wij- wij zijn- hem niet. Wij zullen hem- hem"

"Nooit zijn. Daar ben je"
Er rolde een traan over Jimmy's wang, gevolgd door een opgeluchte glimlach.

En toen vond Sophia Nai. De warme blauwe ogen van haar moeder vonden die van haar. De glimlach die verscheen deed ervoor zorgen dat Nai even alles kon vergeten. Voorzichtig leunde Sophia op de schouder van Jimmy toen ze rechtop ging staan.

"Mijn Nai, mijn roos, mijn dochter" daar ontstonden de tranen van Sophia.

"Mama" wist Nai alleen uit te brengen. Ze vloog haar om haar hals, ademde diep haar geur in. De laatste keer toen ze die kon ruiken was toen ze de jurk mocht lenen voor het bal. Nu was het echt haar moeder. De moeder die haar jaren geleden moest verlaten. De moeder die ze jaren in haar leven had gemist.

En nu was ze er eindelijk.

"Het spijt me zo van alles wat je hebt moeten meemaken" hoorde ze haar moeder snikken.

Nai hield haar steviger vast. Ze wilde haar niet meer loslaten. Ze had haar moeder in haar leven.

"Je bent er. Je herinnert je mij" wist Nai alleen maar uit te brengen.

En voor even voelde Nai haar leven compleet.

"Heel goed Draco. We hebben ze compleet"