Timeturner/tijdverdrijver

Boek 2, wisseldrank

Lieve Nai,
Ik wilde jou met kerst niet schrijven, juist langskomen om jou mee te nemen naar Zweinsveld. Ik hoop dat ik het ga redden. Omdat ik niet weet of ik het red, leg ik het uit in deze brief.
Ter verduidelijking; schrijf niets meer in een brief over de opdracht en noem dit soort namen niet meer. Postuilen worden nog wel eens onderschept door het Ministerie. Als wij schrijven, gaat het over leuke dingen, als je een Zwerkbalwedstrijd hebt gewonnen of zo.
Rai Westerne was mijn vader, en dus ook die van jou moeder. Voordat ik werd opgeleid, was hij de heer en meester van tijd en ruimte. Na zijn dood, heb ik dit van hem overgenomen. Rai en Martin waren zeer goede vrienden tijdens hun verblijf op Zweinstein. Ook na Zweinstein, zijn zij jarenlang samen de wereld rondgereisd. Rai wist tijd en ruimte te manipuleren, Martin ontdekte alles over de Zwarte magische kunst. Toen jouw moeder en ik waren geboren, verliet Rai ons. Samen met Martin wilde hij de sterkte tovenaar alle tijden worden, en een schone wereld creëren. Met een schone wereld bedoelde zij alleen tovenaars met zuiver bloed. Jouw moeder en ik groeiden op met Zweinstein. Het verhaal van onze vader was overal bekend, tot afschuw van ons. Wij waren klaar ermee en wilden niets meer met deze man te maken hebben. Toch groeide de kracht van Rai en Martin, oftewel Voldemort. Toen er een einde kwam aan het leven van Voldemort, werd er een einde gemaakt aan het leven van Rai door het Ministerie. Jouw moeder wilde totale afstand van alles doen. Ik zelf heb zijn tijdverdrijver overgenomen en besloot zelf de meester van tijd en ruimte te worden. Nai, ik wil dat je het boek weg doet. Ik ben blij om te horen dat Ginny Wemel er nu vanaf is en er vorderingen zijn. Ik wil niet dat het nu jouw probleem is. Sla het niet meer open, laat het verdwijnen ergens waar niemand komt en het zal vinden. Verandering voor nu is gebeurd.
Lieve Nai, dit was jouw geschiedenis. Jij bent beter en een mooier mens dan dat Rai ooit zal zijn geweest. Onthoud dat. Ik hoop je met kerst te zien.
Veel liefs,
Ome Jimmy

Ongeloofelijk. Nai zat in de vroege ochtend voor de brandende haard van de afdelingskamer. Het was zondag, iedereen sliep dan uit. Gisteren speelde ze hun zwerkbalwedstrijd tegen Griffoendor. Draco ging voor het eerst als zoeker aan de slag, zonder succes. Nai had al tien keer geseind dat de Snaai vlak achter hem zat. Draco was teveel bezig met dat Harry een op hol geslagen beuker achter zich aan had. Het was Draco niet in dank afgenomen. Kai had een flinke uitbrander tegen hem gehad gezien hij voorheen de zoeker was. Nai had wel medelijden met Draco, even dan. Draco gebruikte het feit dat wij nieuwe bezems van zijn vader hadden. Daardoor mocht Draco in het team blijven. Hij kwam er weer mooi vanaf, vond Nai.
Harry was, ook mede door Smalhart, in de ziekenboeg beland. Zijn arm was eerst gebroken. Smalhart wilde het wel even genezen, door helemaal geen botten meer in zijn arm te toveren.
Nu het toch nog zo vroeg was, besloot Nai bij Harry langs te gaan. Daarna zou ze het boek laten verdwijnen, ze wist precies waar. Ze verliet de afdelingskamer. Op een aantal professoren na, was het leeg in de hal. Iedereen sliep uit op zondag. Nai klopte op de deur van de ziekenboeg en sloop stilletjes naar binnen. "Nai?" Vroeg Harry verbaasd, die al rechtop zat. "Hey" glimlachte ze, en liep naar zijn bed. "Hoe gaat het Harry?" Harry bewoog zijn arm lichtelijk. "Er zitten weer botten in en kan ze bewegen. Ik ben aan het wachten op madame Pleister voordat ik weg mag". Nai zag dat beweging nog pijn deed. "Je ziet er  uit alsof je maar weinig geslapen hebt" grapte ze, maar meende het vrij serieus. "Nai, geloof je als ik vertel dat een huis-elf mij niet hier wilt hebben?" Fluisterde Harry. Nai keek verbaasd op. Een huis-elf? "Wat moet ik mij daarbij voorstellen? Iets met vleugeltjes? Een goede fee of zo?" Harry moest lachen. "Klein, gigantische oren en uitpuilende ogen" . Nai moest lachen. "Oké, ik kijk nergens raar van op. Ik geloof je. Vertel". Ze ging op de rand van zijn bed zitten. "Dobby de huis-elf. Begin dit jaar kwam hij bij mij thuis, vertellend dat Zweinstein gevaarlijk zou zijn. Er zouden vreselijke dingen met mij gebeuren" begon hij te vertellen. Hij vertelde Nai over gestolen brieven, een trein gemist en over dat Dobby de beuker op hol had laten slaan. "Klinkt meer als een huis-tiran" Nai schrok van de verhalen. "Dobby deed het om mij te helpen. Weliswaar niet zo handig" Harry krabte aan het litteken op zijn voorhoofd. "In welk huis woont Dobby dan?" Vroeg Nai zich af. Harry schudde zijn hoofd. "Geen idee. Iemand die meer weet over wat er gaat gebeuren". Nai zag dat Harry bleef krabben. "Stop daarmee! Dadelijk krab je jezelf open" ze greep zijn hand en trok die omlaag. Harry keek haar aan. Nai voelde zich langzaam ongemakkelijk worden. "Nai.. je- je ogen zijn echt prachtig" stamelde Harry. Nai bloosde en liet zijn hand los. Jimmy had nog gezegd dat dit niet de bedoeling was. Nai hield haar handen in de zakken van haar trui, ze voelde het boek. Het boek! Ze moest het nog laten verdwijnen! Nai stond op. "Ik moet gaan Harry. Dankjewel, ik hoop dat je hier snel weg bent" ze beende naar de deur. Voordat ze de deur sloot hoorde ze Harry nog 'shit' in zichzelf zeggen.