Timeturner/tijdverdrijver

Begin je toekomst, verander het verleden

"Ik weet niet wie u bent of wat u hier doet, maar dit is niet oké! Ga alstublieft weg" snauwde Nai. De oude man bleef vriendelijk glimlachen terwijl zijn stok op haar gericht bleef. "Jullie karakters zijn vrijwel hetzelfde ondanks dat jullie zo verschillen. Kai was ook zo moedig" sprak hij haar kalm toe. Nai voelde zich razend worden. Wie was deze gek en hoe durfde hij over haar broer zo te praten. Ondanks de razernij voelde ze ook verdriet. Waarom sprak hij zo over Kai? "Verdriet geen kans geven. Laat dat" sprak Nai zichzelf toe in haar hoofd. "Nu moet je even goed luisteren. Haal die stok weg zodat ik kan bewegen, anders begin ik te gillen. Mijn vader en oom zijn binnen en die.." plots voelde Nai haar benen weer. "Nai, toon wat respect voor Albus Perkamentus!" Hoorde Nai boos achter zich. Over haar schouder zag Nai haar ome Jimmy naar hen toe lopen. "Jimmy! Deze man stond hier ineens, hij brak hier in! Bel de politie, doe iets! Let op die stok, er klopt niks van!" Riep Nai. Ome Jimmy liep kalm naar de oude man, gaf hem een hand en buigde diep. "Ik droom. Dit is een droom. Nee, een nachtmerrie. Nooit meer borreltjes" bedacht Nai. "Het spijt me Perkamentus. Ik had wel verwacht dat ze zou schrikken, maar niet zo zou reageren" sprak Jimmy de oude man toe. "Het is goed beste Jimmy. Ze lijken ontzettend op elkaar. Natuurlijk is dit schrikken voor een Dreuzel". De oude man liep naar het bankje vlakbij de rozenstruik en ging zitten. "Het spijt me Jimmy, dit vraagt veel energie" zuchtte hij. Jimmy ging naast hem staan met zijn hand op een schouder van de man. "U heeft geen idee hoe blij ik ben u te zien" sprak Jimmy zachtjes tot de man, die dus blijkbaar Perkamentus werd genoemd. Nai begreep er niets van. Hoe kende Jimmy deze man? Wat weet deze man van Kai? "Ik vind het goed geweest zo" snauwde Nai. "Wie bent u? Jimmy hoe ken jij hem? Wat komt u doen en stop met praten over Kai!" Nai was geheel klaar met deze situatie en eiste uitleg. "Mag ik?" Vroeg Perkamentus aam Jimmy. "Zo ver als u dat lukt Perkamentus. Dit is niet niks om de dood zo te bedriegen, spaar uw energie". "De dood bedriegen?" Perkamentus bleef vriendelijk naar Nai lachen. "Nai, mijn naam is Albus Perkamentus. Ooit was ik het hoofd van Zweinstein, de Hogeschool voor Hekserij en Hokus Pokus. Jouw broer heb ik een enige tijd op mijn school mogen hebben, aamgezien hij het tovenaarsbloed van jouw moeder heeft verkregen" Nai voelde zich even misselijk. "Ome Jimmy ik wil geen borreltjes meer" fluisterde ze. Jimmy liep naar haar toe en pakte haar beiden handen. De grote handen van ome Jimmy waren warm, en zijn vriendelijke gezicht kalmeerde haar. "Nai, luister alsjeblieft naar Perkamentus. Het klinkt heel onwerkelijk, dat begrijp ik. Denk niet teveel na maar luister. Kom, we gaan samen naast hem zitten" Hij trok zachtjes Nai mee naar het bankje bij Perkamentus. Nai haalde diep adem. "Ik begrijp niet wat jullie bedoelen" zei ze zacht. "Nai, jouw moeder was een prachtige heks met geweldige krachten. Jaren geleden werd zij verliefd op jouw vader, een Dreuzel, iemand zonder krachten". Nai deed haar best om goed te luisteren en te begrijpen. Zweinstein, mama, papa, dreuzel. "Toen jullie moeder jou en Kai kreeg, was Kai degene die ook het bloed van jouw moeder over nam. Hij was een tovenaar. Jij kreeg het bloed van jouw vader, zonder toverkracht" Voegde Perkamentus toe. Nai keek wanhopig naar ome Jimmy. "Ja Nai, ik ben ook een tovenaar" zei hij zacht. Nai schudde haar hoofd. "Nee! Als dat zo is, tover dan iets!". Ome Jimmy haalde uit zijn rechter borstzak een stok, maar anders dan dat die van Perkamentus was. Hij liep ermee naar de witte rozen, pakte er een vast, tikte zijn stok erop en fluisterde "Engorgio". Nai zag de roos zichtbaar groter worden. Ze wist het even niet meer. Ome Jimmy kan toveren, mama en Kai blijkbaar ook, waarom weet Nai dit nu pas? Nai voelde weer verdriet op komen. "Sterk blijven. Pas huilen wanneer iemand sterft" sprak zij zichzelf toe in haar hoofd. Jimmy draaide zich naar Perkamentus. "Nog maar 40 minuten" zei hij. Nai fronste. "40 minuten?" Vroeg ze. Perkamentus haalde diep adem. "10 jaar geleden zijn jouw moeder en Kai vertrokken van thuis naar Zweinstein. Er kwamen en zijn nog steeds donkere tijden. Kai leerde bij ons een fantastische tovenaar te worden, terwijl jouw moeder docente Dreuzelkunde werd. Zij hebben zoveel moeten doorstaan Nai" Nai onderbrak Perkamentus. "Dus al die jaren waren zij op die school? Aan het toveren? Zonder een brief te sturen of om maar iets te laten weten?!" Nai bleef het verdriet onderdrukken. Ome Jimmy knielde voor Nai neer zodat hij op ooghoogte kwam. "Jouw moeder wilde niet dat zowel jij als jouw vader in die donkere tijden meegingen. Zij heeft de vergetelspreuk op Kai gebruikt, met daarna de vraag of ik deze op haar wilde gebruiken" er klonk veel verdriet in Jimmy's stem. "Ze weten niet dat ik besta" besefte Nai. Ze staarde voor zich uit. "Nai, ze hebben altijd ontzettend veel van jou gehouden. Jouw moeder deed dit voor jullie veiligheid. De afgelopen jaren, en nog steeds, is het niet veilig geweest". De woorden van Jimmy vlogen zo snel eruit als ze erin kwamen. De informatie werd langzaam teveel. Vergeten. Nai's moeder en Kai wisten nog niet meer eens dat zij en haar vader bestonden. "Waarom zijn ze niet veilig?" Kon Nai uitbrengen. Perkamentus keek voor zich uit. "Ik zou je zoveel willen vertellen over hoe het nu in de tovenaarswereld gaat Nai. De toekomst ziet er niet rooskleurig uit. Wat Jimmy en ik van jou willen vragen is veel, heel veel". Nai keek naar beiden. "Jullie willen iets van mij vragen? Ik ben een 'Dreuzel' zonder toverkracht. Dan hadden jullie naar Kai moeten gaan" Nai raakte beledigd.  "Nai.." begon Jimmy. "Kai is naar de verkeerde tovenaarskant gegaan. Jouw moeder, mijn zusje, is overleden". Nu draaide het al helemaal in Nai haar hoofd. Verkeerde kant? Overleden? Het wordt alsmaar erger. "Help mij het te begrijpen.." bracht ze nog uit. Jimmy keek naar zijn horloge. Nu pas zag Nai dat de wijzers alle kanten op gingen. Het horloge gloeide om 23:40. Over 20 minuten was zij niet meer jarig. Nou ja, niet dat het zo geweldig was met dit nieuws. "Nai, om het te begrijpen en te helpen willen wij jou vragen met ons plan mee te werken" ging Perkamentus verder. "Ik wil jou vragen om alleen terug te gaan naar het verleden, naar het moment dat jij 11 jaar bent". Nai fronste. Zoveel emoties. "11? Ik ben net 18!" spuwde ze eruit. Jimmy keek haar bezorgd aan. "Wij kunnen nog één keer proberen de toekomst beter te maken. Nog één keer Nai. Daarom hebben wij jou nodig. Om de toekomst te veranderen, hebben wij jou nodig om naar het verleden te gaan en het zelf te ervaren" hij greep haar nu steviger bij haar handen. Zo bezorgd had Nai haar oom Jimmy nog nooit gezien. "Maar ik ben een 'Dreuzel'" herhaalde Nai. Perkamentus bekeek zijn stok, wat bleek een toverstaf te zijn. Iedere heks of tovenaar had hun eigen staf. "Nai, veel tijd hebben wij niet meer. Mijn laatste beetje kracht en energie ben ik bereid in jou te steken om toverkracht te bezitten. Zweinstein zal jou leren hier mee om te gaan" Jimmy sprong op en begon te ijsberen. "Ik wil niet opdringen, maar nog 10 minuten Perkamentus!" Zei hij ongeduldig. Nai probeerde de puzzel compleet te krijgen. "Toverkracht krijgen, terug naar het verleden, toekomst veranderen" benoemde ze. "Juist, zoiets!" Jimmy leek opgelucht dat Nai het leek te begrijpen. Nai keek naar haar huis, haar vader lag nog altijd op de bank. "En papa dan?" Vraagt ze. Perkamentus legt nu een hand op haar schouders en haalt een klokje tevoorschijn. "Deze tijdverdrijver helpt jou om terug te gaan naar toen jij 11 jaar oud was. Je begint opnieuw, met toverkracht en alles wat je nodig hebt op Zweinstein. Maar, net zoals jouw moeder een offer maakte, zul je dat zelf ook moeten doen. Het gaat ook om jouw vaders toekomst" Nai voelde tranen binnenkomen. "Nee, nee, nee!" Nai haalt diep adem en kijkt nog eens naar haar vader. "Jimmy, let jij op hem? Blijf jij bij hem?" Jimmy hurkt weer voor haar neer. "Altijd" stelt hij gerust. Nai voelt dat zij het steeds moeilijker krijgt. "Oké, ik doe het. Alleen heb ik nog vragen" Nai bekijkt Perkamentus vastberaden. Hij knikt instemmend. "5 minuten!" Roept Jimmy. "Ik weet zeker dat ik u daarstraks zag. Ik hoorde ook iemand mij roepen. Was u dat?" Perkamentus keek bedachtzaam. "Nee. Maar als mijn voorspellingen en hoop kloppen, weet ik wie het wel ooit zou kunnen zijn". "Wie dan?!" Nai raakte geïrriteerd van het geheimzinnige gedoe. "Nai, ik wil jou als laatste nog meegeven dat jij jouw hart opener moet stellen. Durf jouw verdriet te laten zien. Help een jongeman die net zoveel pijn voelt als jij, laat hem in jouw hart". Nai begreep er niks van. Jimmy pakte de tijdverdrijver en deed deze om Nai haar nek en begon een tijd in te stellen. Perkamentus richtte zijn staf tegelijk op Nai. "Wacht! U zei daarstraks dat u het hoofd van Zweinstein WAS" viel Nai in. "Dat klopt Nai, ondertussen ben ik dood". Nai geloofde niet wat ze hoorde, maar op het moment dat Jimmy een stap naar achteren deed en Perkamentus een zwiep maakte, zag Nai alleen nog maar flitsen. In een van de flitsen zag zij een jongen. Een jongen met blond haar. Hij stak zijn hand naar haar uit. Hij voelde vertrouwd. Nai wilde grijpen naar zijn hand, maar voelde haar lichaam krimpen. Het voelt alsof Nai zweeft. Ze kijkt naar beneden en ziet van bovenaf een gigantisch kasteel. Er branden lichtjes. In het water om het kasteel heen ziet Nai bootjes richting het kasteel gaan. Was dit dan Zweinstein? Nog voor dat Nai nog over iets kon nadenken, viel zij met een smak op de grond. Dat deed pijn. Nai bekijkt haar handen, voeten, beneden en voelt aan haar gezicht. Ze is écht jonger geworden. Nai draait zich om naar rechts, waar zij een grote open deur ziet. "Dit is Zweinstein, en ik ben weer 11". Nai's verandering op de toekomst zou nu beginnen.