တစ္ခါလင္းျပန္သည့္ေဆာင္းဦးမနက္ခင္းမွာ
ျခံဝန္းႀကီးထဲေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္ေနသည့္ စံပယ္ပန္းရံုႀကီးပင္ ။ တစ္ပြင့္ခ်င္းစီ ေသခ်ာစြာခူးဆြတ္လို႔ လင္ဗန္းေလးထဲကို
ေနရာခ်ေပးသည္ ။ အဖူးေလးေတြပဲ က်န္သည္အထိ ခူးၿပီးကာမွအိမ္ထဲက္ို
ေျပး၍ဝင္ခဲ့သည္ ။ လုပ္ရမည့္တာဝန္
အသီးသီးကေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေတာ့မည္ေပ ။
" ဘႀကီးေရ.... ဘႀကီး
သား စံပယ္ေလးေတြခူးလာတယ္
ဘႀကီးဘုရားကပ္ေပးေနာ္
သား သူ႔ဆီသြားမလို႔ "
စံပယ္လင္ဗန္းေလးဘႀကီးကိုေပးကာ
အေပၚထပ္သို႔ေျပးတက္ရန္ျပင္ေပမယ့္
ခါးကအကၤ်ီစက္ုိျပန္ဆြဲကာထားသည့္
ဘႀကီးေၾကာင့္လိုရာမေရာက္ႏုိင္ ။
" ေအာ္.... ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ေျမးငယ္ရယ္
ဘႀကီးေျပာပါရေစဦး "
" ဟဲဟဲ... သားကေနာက္က်ၿပီထင္လို႔ပါ
ေျပာပါဗ်ဘႀကီး "
" သြား အဝတ္စားသင့္တာေလးသြားလဲခ်ည္
႐ိႈးနဲ႔အလုပ္လိုက္သြားရမွာမလို႔ "
" ဗ်ာ... လိုက္သြားရမယ္
ဘႀကီးကလည္း သားမွကားမေမာင္းတတ္တာ
သားကစက္ဘီးပဲကြၽမ္းတာ "
" ေျမးကုိ ဘယ္သူကေမာင္းခုိင္းလို႔လဲ "
" မသိဘူးေလ ခါတိုင္းသူကိ္ုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး
ဒီေန႔မေမာင္းႏိုင္ေတာ့ သားက္ုိ ေမာင္းခိုင္းမယ္ထင္တာကိုး "
" လူေလးကို လုိက္ပဲလိုက္ခိုင္းတာပါ
ကားကေမာင္းမဲ့သူ႐ွိပါတယ္
သြား သြား အဝတ္စားသြားလဲေတာ့
႐ိႈးဆီ ဘႀကီးပဲသြားလုိက္မယ္ "
" ဟုတ္ ဟုတ္ ဘႀကီး "
၁၅ မိနစ္ေလာက္သာအခ်ိန္ယူ၍
ေရမိုးခ်ဳိးတာေရာ အဝတ္စားလဲတာေရာပါ
အျမန္လုပ္ရသည္ ။ မေန႔ကသူဝယ္ေပးေသာ
အကၤ်ီအျဖဴလက္တိုေလးကုိ ေ႐ွာ့ပန္ေဘာင္းဘိီ
အတုိအမည္းေလးနဲ႔သာ သင့္တင့္စြာဝတ္၍
အျပင္ကိုထြက္လာခဲ့သည္ ။ ကြၽန္ေတာ္အျပင္က္ုိ
ေရာက္ေတာ့ ကားနက္ႀကီးကိုမွီ၍ဖိုင္တြဲတစ္ခုက္ုိ
သူဖတ္ေနသည္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနသည္
ထင္ပါသည္ ။ ျမင္ေနက်အမည္းေတြႀကီးပင္
သူဝတ္ထားသည္ သို႔ေပမယ့္ နက္ကတိုင္ကို မဝတ္ထားပဲ အထဲကၾကယ္သီးအခ်ဳိ႕ကိုလည္း
တပ္ထားျခင္းမ႐ွိေပ ။ ဆံသားေတြကို အလယ္ခြဲခ်ထားေတာ့ မ်က္ခံုးေမႊးထူထူထဲထဲ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္အေပၚသဲ့သဲ့မွာ ဆံသားေတြက
မထိတထိဝဲလို႔ေနသည္ ။
