ထိုညေနခင္း ။
ညေနေစာင္း ငါးနာရီထိုးေက်ာ္ေတာ့
အေမခ်က္ေပးေသာ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ေလးရယ္
ဟင္းခ်ိဳရည္ေလးတစ္ခြက္ရယ္ႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္ေထာင္းေသာင႐ုတ္သီးေထာင္းရယ္က
ထမင္းစားၿမိန္ျပန္သည္ ။ စားၿပီးခဏ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ဗိုက္အေၾကာေျပေအာင္လမ္းေလွ်ာက္ကာေနတုန္း
အလည္လာၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ။
" ေရာ့ ငမိုင္ "
အိမ္ထဲကိုမေရာက္ေသးဘူး သာေအးက ကြၽန္ေတာ့္ဆီပစ္လိုက္သည့္အထုတ္တစ္ထုတ္ကို
ဖမ္းလိုက္သည္ ။ ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္မွ
ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မနက္ကဘုရားေစတီမွာ
က်န္ခဲ့သည့္ကြၽန္ေတာ့္ဖိနပ္တစ္စံု ။ ထိုေၾကာင့္
သြားၿဖီးကာပဲရယ္ျပလိုက္မိသည္ ။
" ဟဲဟဲ "
" ႐ုပ္ကိုက စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ဖယ္ ဖယ္
ေရာ့ ေရာ့ ဒါကသူေဌးအကိုႀကီးအတြက္ "
ယွဥ္ကာရပ္ေနသည့္ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ကိုႀကီးၾကားကုိ
အတင္းဝင္တိုးကာ ဒီတစ္ခါသာစိန္လက္ထဲက အထုတ္ေလးကကိုႀကီးလက္ထဲမွာပင္ ။ ဘာေလးလဲဆိုၿပီးစပ္စပ္စုစုၾကည့္ကာေနတုန္း
အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ေအာ္ျပန္သည္ ။
" ရြာေရာက္တုန္းထန္းရည္အရသာကို မျမည္းလိုက္ရမွာစိုးလို႔ သူေဌးအကိုျကီးအတြက္ ယူလာေပးတာ "
" ဒီမွာၾကည့္ ညီမကအျမည္းေလး
ယူလာတယ္႐ွင့္ "
သံုးေယာက္သားလာကတည္းက အထုတ္ကုိယ္စီကိုင္လာၾကတာဒါေတြကုိး ။
ညေနပိုင္းကိုႀကီးပ်င္းေနမွာစိုးတာနဲ႔ သူတို႔ဆီအလည္သြားဖို႔ေတြးေနတာကို အံကု္ိုက္ေရာက္လာေတာ့ပိုအဆင္ေျပရၿပီ ။
ထုိ႔အျပင္ ကိုႀကီးလက္ထဲကထန္းရည္နံ႔ သင္းသင္းေလးကလည္းေမႊးလြန္း၍ေနေတာ့ ။
" ဝိုး..... ထန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳေမႊးေမႊးေလး
ထပ္ေသာက္ၾကည့္ခ်င္လာၿပီ "
" မေသာက္ရဘူး........ !!! "
အစမ္းသေဘာေလးေျပာထြက္လိုက္မိတဲ့ခဏမွာ
ကိုႀကီးအပါအဝင္ေလးေယာက္သားဆီကေန
ထပ္တူက်စြာေအာ္သံႀကီးေၾကာင့္ လူကလန္႔သြားရသည္ ။
" မေသာက္ရဘူး မုိင္
အႏၱရာယ္႐ွိတယ္ "
" ဟမ္.... သူေဌးအကိုႀကီးကပါသိတာလား
မုိုင္မူးရင္ "
