Something Between Us

79

~Megan~

Het was een geweldige dag. Larry heeft me de hele universiteit laten zien. De studieruimtes, kantine, computerlokalen tot aan de toiletten. Het was allemaal zo indrukwekkend. Wat mij het meest aansprak was de bibliotheek. Die was zo ontzettend groot. Ik zie me daar al helemaal zitten. Na de rondleiding van de universiteit heeft hij me de beroemdste plekjes rondom de campus laten zien. Het park, verschillende eettentjes en de bioscoop. Daarna zijn we in zijn appartement een pizza gaan eten en nu is het ongeveer elf uur 's avonds en zitten we met Quin, Jaxx, Stacey en Ivy in de club een drankje te doen. Tenminste. Ik ben een drankje aan het doen. De rest is eigenlijk al aardig dronken, maar ik wou het rustig aan doen. Ik wil morgen nog meer zien van Florida en ik heb geen zin om dan met een flinke kater rond te lopen. Wanneer Larry wil opstaan verliest hij zijn evenwicht en knalt ie met zijn hoofd op de rand van een ander tafeltje. 

'Fuck,' zegt hij dan. Ik schrik even wanneer ik bloed zie op zijn achterhoofd. 

'Kom mee,' zeg ik terwijl ik van mijn stoel spring. 'Je bloed, Larry. We moeten dit thuis gaan schoonmaken.' Meteen schudt hij zijn hoofd. 'Ik wil nog niet naar huis,' zegt hij dan. 

'Je kan niet eens meer op je benen staan,' zeg ik iets baziger. 'Je moet me morgen nog wel kunnen rondleiden.' Hij kijkt me even aan en knikt dan. 'Je hebt gelijk,' zegt hij. 'Wij gaan naar huis.' We zeggen de anderen gedag, wensen ze nog een fijne avond en lopen dan de club uit.

Eenmaal aangekomen in Larry's appartement pak ik een natte washand en maak zijn achterhoofd schoon. Hij kreunt even als ik er net iets te hard op druk. 'Sorry,' zeg ik dan. Omdat ik voor hem sta met de doek op zijn achterhoofd zit zijn gezicht bijna tussen mijn borsten en het duurt niet lang voor Larry die met zijn handen vast pakt. Zachtjes begint hij er in te knijpen. 

'Larry...' zeg ik lachend terwijl ik hem iets van me af duw. 'Zo kan ik je niet helpen.' Larry trekt de natte washand uit mijn hand, gooit hem weg en staat dan op. Meteen drukt hij zijn lippen op die van mij en duwt hij zijn tong bij me naar binnen. Zijn linkerhand knijpt in mijn borst en zijn ander hand glijd over mijn rug naar mijn billen en langzaam laat hij die hand tussen mijn bovenbenen glijden. 

'Larry,' zeg ik terwijl ik mijn hoofd terug trek. 'Stop. Je bent dronken.' Verbaasd kijkt hij me aan. 'Dat betekent niet dat ik niet wil,' zegt hij dan. Hij drukt zijn lippen nu in mijn hals en knijpt steeds harder in mijn borsten. 

'Maar ik wil niet,' zeg ik dan. Hij negeert wat ik zeg en maakt ondertussen de knoop van mijn short open. Meteen brengt hij zijn hand in mijn string en ik huiver even wanneer hij meteen mijn gevoelige plekje raakt. Dit voelt niet goed. 

'Stop,' zeg ik nog een keer, maar weer lijkt Larry het niet te horen. Hij duwt me op de bank, gaat boven me liggen en trekt mijn shirt naar boven. Omdat ik vanavond geen bh droeg zijn mijn borsten meteen zichtbaar en brengt hij zijn mond naar mijn tepels waar hij net iets te hard in bijt. 

'Auw,' roep ik dan. 'Ik zeg toch stop!' Met veel kracht duw ik Larry van me af. Meteen spring ik van de bank en doe ik mijn kleren goed. Met een kwaad gezicht staat Larry op van de grond en kijkt me aan. 

'Wat bezielt jou?' Vraagt hij me.

'Ik zeg dat ik geen zin heb,' leg ik hem rustig uit. Zijn blik word steeds kwader en het beangstigd me. 

'Je zit me de hele avond al signalen te geven. Doe dan nu niet zo preuts!' Voordat ik weer iets kan zeggen grijpt hij me bij mijn borsten en begint hij me weer te zoenen.

'Kappen nu!' Schreeuw ik bijna. Nu doet hij wat ik zeg en kijkt hij me aan. 

'Dus je zit me de hele dag al een beetje op te geilen en wanneer ik iets bij je probeer durf je niet? Je bent nog net zo'n preutse trut als vroeger!' Lachend geeft Larry me een duw waardoor ik mijn evenwicht verlies en naar achter val met mijn hoofd hard tegen de muur. Duidelijk geschrokken kijkt hij me aan, maar zegt niets. Tranen stromen ondertussen over mijn wangen. 

'Ik ben nog even weg,' zegt hij. En zonder mij te helpen of op een antwoord te wachten loopt hij het appartement uit. Wanneer ik via het balkon zie dat hij op zijn fiets springt twijfel ik er geen moment over om mijn spullen in te pakken. Binnen tien minuten zit alles in mijn koffer en loop ook ik het appartement uit. 

Het is bijna twee uur als ik onderuit gezakt op het vliegveld zit. Ik heb last minute een vlucht naar Washington kunnen regelen en mijn andere vliegticket kunnen annuleren. Over een kwartier kan ik gaan boarden. Nog steeds half in shock tik ik Liam's nummer in. Na drie keer overgaan krijg ik zijn voicemail. Logisch ook, want het is middernacht. Toch spreek ik iets in.

'Liam...' zeg ik dan. 'Larry heeft me aangevallen. Ik zit op het vliegveld en kom over vier uur aan in Washington.' Ik huil zo hard dat ik hoop dat hij me hoort als hij dit luistert. 'Ik heb je nodig, Liam.' Ik hang op en een man van ongeveer veertig jaar komt naast me zitten. 

'Gaat het, meisje,' zegt hij dan. Ik haal mijn schouders op en de man overhandigt me een tissue. Dankbaar neem ik het aan. 'Weet dat je niet alleen bent,' zegt hij dan. 'Ik zie dat je naar Washington vliegt.' Hij wijst even naar mijn ticket. 'Ik ga daar ook heen. Vind je het fijn als ik bij je blijf?' Een kleine glimlach verschijnt nu op mijn gezicht. 'Graag,' zeg ik dan. 

Het is vier uur later als ik het vliegtuig op de grond voel landen. Ik moet in slaap zijn gevallen. Dezelfde man zit nog steeds naast me en samen lopen we het vliegtuig uit. 

'Heel erg bedankt voor alles,' zeg ik hem wanneer we buiten staan. 'U heeft me echt geholpen.'

'Geen dank, meissie. Ik deed het graag.' Hij wrijft even met zijn duim over mijn hand en loopt dan weg. Alleen loop ik richting de aankomsthal waar het overdreven rustig is. Wat wil je op dit tijdstip. Net wanneer ik weg wil lopen hoor ik mijn naam. 

'Megan!' Een kriebel schiet door mijn buik als ik de bekende stem hoor. Wanneer ik me omdraai zie ik Liam mijn kant op rennen. Zonder erbij na te denken laat ik mijn koffer op de grond vallen, ren ik ook op hem af en laat ik me in zijn armen vallen. 

'Je bent er,' zeg ik huilend. Ook Liam snikt en laat zijn handen door mijn haar gaan. Het voelt zo fijn, zo vertrouwd en weer zo liefdevol. 

'Laat me niet meer gaan, Liam.' Ik trek me iets naar achter en kijk hem dan aan. 

'Nooit meer, Megan. Nooit meer.' Ik veeg zijn tranen met mijn duim weg en druk dan mijn lippen op de zijne.

---

Dit was dan het laatste hoofdstuk van dit boek! Wat vinden jullie van dit eind?