Something Between Us

34

~Liam~

Boos gooi ik de telefoon op mijn bed in mijn vaders logeerkamer. Vannacht heeft pap me om half twee opgehaald van het vliegveld in Ohio. In de auto stelde hij me allerlei vragen over waarom ik hem op wilde zoeken, maar ik negeerde het. Ik kon het nog niet aan om erover te praten. Keer op keer zie ik het beeld weer voor me. Megan die in Jay's deuropening staat in alleen een shirt. Hoe haalt ze het in haar hoofd om me zo te belazeren. We hadden nog niets. Dat is zo, maar ondanks wij nog geen relatie hebben heeft ze me kapot gemaakt. Ik schrik op uit mijn gedachte als er op de deur wordt geklopt. Het duurt niet lang voor mijn vader naar binnen komt. 

'Ben je nu pas wakker?' Vraagt hij aan me. 'Het is kwart over twaalf.' Ik schud mijn hoofd en ga even met mijn hand door mijn haren. 

'Ik ben al eventjes wakker,' zeg ik dan. 'Ik heb geen oog dicht gedaan.' Pap kijkt me even aan.

'Wil je er al over praten?'

'Nee,' zeg ik meteen. 'Ik kom zelf wel naar je toe als ik wil praten, James.' Ik zie dat pap even schrikt als ik zijn voornaam noem, maar het interesseert me niets. Hij verdiend het nog niet om pap genoemd te worden. Daarvoor is teveel gebeurt. Toch gaat hij niet in op mijn opmerking. 

'Kom in ieder geval naar beneden,' zegt hij. 'Je moet wat eten.' Ik zucht even. 

'Ik ben hier niet gekomen om opnieuw opgevoed te worden,' zeg ik chagrijnig. Hij heeft wel gelijk. Ik moet wat eten. Mijn buik rommelt als een gek. Zonder verder nog wat te zeggen loop ik langs hem heen naar beneden. 

In de keuken staat een jongere vrouw. De vrouw waar pap ons mee bedrogen heeft. Fijn. Ook dat nog. Ik had het kunnen weten. Natuurlijk woont zij hier. Pap is immers bij haar ingetrokken. Het is me gewoon ontschoten. 

'Hallo,' groet de vrouw me. 'Jij bent vast Liam!' De vrouw steekt haar hand uit, maar ik schud hem niet. In plaats daarvan knik ik wat en loop ik naar de koelkast. Ongemakkelijk staat de vrouw me aan te kijken. 

'Ik hoorde vanmorgen van je vader dat je vannacht ben aangekomen,' zegt ze me. 'Wat gezellig dat je er bent. Zo kan ik je ook leren kennen. Hij heeft alleen nog maar een foto van je laten zien.' 

'Zo gezellig vind ik het niet,' zeg ik bot. Pap staat ondertussen naast de vrouw in de deuropening en kijkt me waarschuwend aan. 

'Wat?' Vraag ik dan. 'Het is toch zo. Ik ga nu niet doen alsof ik een leuke tweede familie erbij heb.' Pap knikt. 

'Dat begrijp ik, Liam. Natuurlijk lukt dat niet zo snel, maar je mag Jane niet de schuld geven van jouw problemen.' Ik grinnik even. Ze heet dus Jane. Jane is de schuld van alles. Als zij niet in paps leven was gekomen, was mam niet zo depressief geweest, waren wij niet naar Washington verhuisd en was al deze ellende er niet geweest. Toch besluit ik mijn gedachte niet hardop uit te spreken. Ik pak wat wentelteefjes die ik nog in de koelkast zie liggen en leg ze op een bord. Zonder nog wat te zeggen loop ik naar de woonkamer en plof ik met het bord op de bank. 

'Eten doen wij hier in de eetkamer,' zegt pap. Lachend kijk ik hem aan. 

'Serieus?' Vraag ik. 'Wat een onzin.' 

'Jane is nou eenmaal netjes.' Ik knik begrijpelijk.

'Dat was mam ook,' zeg ik dan. 'Maar daar had je schijt aan.' Ik kan duidelijk zien dat pap mijn opmerking niet leuk vind. 

'Hou je in, Liam.' Ik knik. 

'Ik eet het onderweg wel op,' zeg ik terwijl ik opsta. In de gang trek ik mijn schoenen en jas aan. 

'Waar ga je heen dan?' Vraagt pap me.

'Ik zie wel.' Met de wentelteefjes in mijn hand loop ik het huis uit. 

Gelukkig is het niet erg koud voor de maand maart. Het zonnetje zorgt voor wat warmte en snel stuur ik Ryan een berichtje dat ik onderweg ben naar zijn huis. Het enige voordeel van Jane's huis is dat het redelijk dicht bij die van Ryan is. Na een klein halfuurtje lopen kom ik aan bij het huis waar ik vroeger dag en nacht was. Terwijl ik hoop dat mijn ex Amy niet thuis is druk op de bel. Al snel wordt er open gedaan. 

'Liam, gast!' Groet Ryan me met een broederlijke knuffel. 'Wat doe jij nou hier?' Ik grinnik even. 

'Ook leuk om jou weer te zien, maat.' Ryan's slaat me even zacht in mijn gezicht. 'Natuurlijk vind ik het leuk om je te zien, maar waarom heb je niet gebeld?' Ik haal mijn schouders even op en dan lopen we samen door naar de woonkamer. 

'Hoe is het met je?' Vraagt hij me als we eenmaal op de bank zitten. 'Zijn er nog een beetje leuke dames daar in Washington?' Ik bijt even op mijn lip en leg dan alles aan Ryan uit. Geïnteresseerd luistert hij naar mijn verhaal. 

'Jeetje,' zegt hij dan. 'Wat een slet.' Ik knik. 'Klopt,' zeg ik dan. 'Ik had het nooit van haar verwacht.' 

'Misschien is het wel slim om een keer met haar te gaan praten,' zegt hij dan. 'Ze belt je niets voor niets de hele tijd. Misschien is er iets wat je niet weet en wel moet weten.' Ik schud mijn hoofd.

'Ze ziet gewoon in dat ze stom was. Stom om haar benen voor een ander te openen. Mooie praatjes maken het bij mij niet goed. Echt niet.' Net wanneer Ryan iets wil zeggen gaat de tussendeur open en kijk ik recht in het gezicht van Amy. Shit.