Something Between Us

67

~Megan~

Recht voor mijn neus staat Cloë en in de verte zie ik Alicia staan. Allebei zeggen ze niets. De verschrikte blik van Cloë zegt genoeg en meteen spelen haar woorden zich opnieuw af in mijn hoofd. 'Dat had je moeten bedenken voor je met mijn broer neukte.' Ik slik even. Het lukt me niet om woorden uit mijn mond te krijgen. Verstijfd sta ik daar. 

'Megan...' Cloë wilt iets zeggen en probeert me vast te pakken, maar meteen zet ik een stap naar achter waardoor ze haar mond houdt. Verbluft kijk ik haar aan. 

'Is dat waar?' Vraag ik voorzichtig terwijl ik langs Cloë heen kijk en mijn ogen met die van Alicia kruis. Alicia zegt niets en slaat haar ogen neer. Betrapt kijkt ze naar de vloer. 

'Is dat waar?' Vraag ik haar nog een keer. Mijn stem is ondertussen verheft en een golf van misselijkheid betreed mijn lichaam. Alicia zegt niets, maar knikt dan toch. Mijn mond valt open, mijn ogen vullen zich met tranen en binnen een seconde lopen er meerdere langs mijn wangen. 

'En jij wist dit?' Nu is het Cloë die een teleurgestelde blik van mij krijgt. Ook zij knikt. 

'Je moet me geloven...' 

'Stil!' Roep ik kwaad. 'Als je me niet bozer wil maken moet je nu echt stil zijn.' Ook bij Cloë loopt een traan over haar wang, maar het interesseert me niets. Mijn beste vriendin heeft het met mijn vriend gedaan en Cloë wist het. Dat is het enige wat door mijn hoofd gaat. 

'Hey,' hoor ik dan achter me. Het is de stem van Liam. Mijn gezicht is ondertussen zeiknat van alle tranen die blijven komen. De tranen tegenhouden lukt niet. Ze moeten eruit. 

'Ik dacht ik komen even kijken of alles goed is,' zegt hij dan. 'Het duurt zo lang.' Voorzichtig en heel langzaam draai ik me om. Meteen ziet hij mijn betraande gezicht. Liam's vrolijke gezicht veranderd meteen in een angstige blik en hij kijkt van Cloë naar mij. Ik kan aan hem zien dat hij weet wat er aan de hand is. 

'Megan...' zegt hij. Verder gaat hij niet. Het is duidelijk dat hij niets weet te zeggen. 

'Zeg alsjeblieft dat dit een stomme grap is?' Vraag ik hem dan zachtjes terwijl de tranen blijven komen. 'Zeg het.' Liam bijt op zijn lip, maar blijft stil. 

'Zeg het!' Schreeuw ik dan. 'Zeg het dan! Zeg gewoon dat ik het verkeerd heb gehoord! Alsjeblieft!' Mijn kwade stem is ondertussen niet meer kwaad, maar wanhopig. Snikkend kijk ik hem aan, maar wanneer Liam nog steeds zwijgt weet ik genoeg. Het is waar. Het is allemaal waar. Liam heeft me bedrogen met mijn beste vriendin en Cloë wist het. 

'Alsjeblieft, Megan...' Liam zet een stap naar voren en wanneer zijn hand de mijne wilt pakken trek ik de mijne weg.

'Waag het niet om me aan te raken!' Schreeuw ik. Nu is het Liam die betraande ogen heeft. 

'Al dat onzekere gedrag. Al die angst dat ik bij je weg zou gaan,' begin ik. 'Dat had dus een reden.' 

'Het was nooit mijn bedoeling geweest om het zo ver te laten komen,' 

'Al je mooie praatjes,' ga ik verder. 'Over hoe gek je wel niet op me bent en hoe zielsveel je van me houd. Het was allemaal een grote leugen.' Nog steeds lopen alle tranen uit mijn ogen. 

'Nee,' zegt hij dan. 'Dat was het niet, Megan. Je moet me geloven.' Ik grinnik even en veeg dan met een arm alle tranen van mijn ogen. 

'Je moet me geloven?' Herhaal ik vragend. Ik schud even mijn hoofd en kijk hem dan diep in zijn ogen aan. 

'Alsof ik dat ooit nog zou kunnen,' zeg ik dan zachtjes. Tranen lopen ondertussen over Liam's wangen, maar zonder verder nog iets te zeggen loop ik weg. Bij de lift spring ik er in en als ik Liam achter me aan zie komen druk ik snel op een knopje. Ik weet niet eens op welke, maar ik moet hier weg. Net voordat hij de lift in kan komen gaan de deuren voor zijn neus dicht. Als de lift op de tweede verdieping stopt ren ik richting het trappenhuis. Snel ren ik naar beneden. Verschillende mensen kijken me aan, maar door de pijn die ik nu voel kan het me niets schelen. Het enige wat ik wil is weg. Weg van hier. Van van Liam en weg van de rest. In de Lobby zie ik Jonah en Justin zitten. Ze zwaaien. Snel kijk ik ze nog even aan en vervolgens verlaat ik het resort.

Buiten ren ik voor de zekerheid nog iets sneller. Ik wil niet het risico lopen dat Liam of een van de anderen me volgt. Pas als ik de hoek om ben buig ik voorover en haal ik opgelucht adem. Tranen blijven komen en het huilen word alleen maar erger. Gelukkig is het rustig op straat. 

'Megan?' Hoor ik dan vragend achter me. Meteen schiet ik omhoog. Ik kijk recht in de ogen van Larry. Verbaasd kijkt hij me aan en voordat hij kan vragen wat er aan de hand is barst ik opnieuw in tranen uit en laat ik me in zijn armen vallen.