Something Between Us

41

~Megan~

De eerste schooldag na het weekend zit er weer op. Liam heb ik de rest van de dag niet meer gezien. In de pauze heb ik Justin en Jonah het hele verhaal vertelt en verschrikt keek Jonah me aan. Natuurlijk had hij dit nooit verwacht. 

'Geen zorgen,' had Cloë gezegd. 'Jay is sinds gister ontslagen en hij moet binnenkort voor de rechtbank verschijnen. Dan wordt zijn straf bepaald.' 

'Mooi!' Zei Jonah toen. 'Van mij mogen ze hem jaren opsluiten.' Daarna smeekte ik de anderen om het er niet meer over te hebben. Het is afgerond en Jay heeft geen macht meer over me. Wat er is gebeurd wil ik nu gewoon vergeten. Dat vonden de anderen een goed plan en nu hebben we het er niet meer over gehad. 

Wanneer ik thuis mijn fiets in de voortuin zet loop ik naar binnen. Mijn jas hang ik aan de kapstok en mijn tas gooi ik in de gang. Als ik ook mijn schoenen in de kast heb gezet loop ik door naar de woonkamer. Ik schrik als ik zie wie er op de bank zit. 

'Liam...' stamel ik. Liam staat op en het is duidelijk dat hij niets weet te zeggen. Mam komt ondertussen ook de woonkamer in. 

'Hij stond een kwartier geleden voor de deur,' zegt mam dan. 'Ik zei dat je bijna uit was en toen hij vroeg of hij hier kon wachten mocht dat van me. Is alles goed?' Vraagt ze dan als ze mijn verschrikte gezicht ziet. Meteen knik ik. 

'Ja,' lieg ik dan. 'We moeten wat bespreken voor school.' Mam knikt begrijpelijk.

'Ik zal wel even...' ze kan haar zin niet afmaken, want ik onderbreek haar. 

'Geen zorgen,' zeg ik dan. 'Wij gaan wel even naar boven.' Zonder verder iets tegen Liam te zeggen loop ik richting mijn kamer. Daar sluit Liam de deur. Met mijn armen over elkaar geslagen ga ik op mijn bed zitten. 

'Wat doe je hier?' Vraag ik dan voorzichtig. Liam kucht even en begint dan te praten. 

'Cloë heeft met me gepraat,' zegt hij dan. 'Over Jay.' Ik bijt op mijn lip. Ik weet nu niet of ik een gat in de lucht moet springen of juist niet. Ik ben blij dat Liam het weet, maar tegelijkertijd ben ik nog steeds verdrietig door hoe het tussen ons is gegaan. 

'Had het me verteld, Megan. Ik had wat voor je kunnen doen.'

'En dan?' Vraag ik hem wanhopig. 'Het risico lopen dat mijn filmpje door heel Washington ging? Daar zat ik niet op te wachten, Liam. Zo simpel was het niet.' Liam knikt begrijpelijk, maar zegt niets. 

'Ik wil het gewoon vergeten.' Ik zucht even en als Liam mijn kant op komt kijk ik snel de andere kant op. Ik wil niet dat hij ziet dat ik hartstikke verdrietig ben. Liam staat inmiddels voor me en trekt me overeind. Plan mislukt, want zijn ogen kijken de mijne recht aan. 

'Ik heb elke dag aan je gedacht, Megan,' zegt hij dan. 'Ik wilde alleen maar weg. Vergeten wat ik had gezien. Die gedachte van jou en Jay maakte me gek. Ik trok het niet meer.' Ik bijt even op mijn lip. 

'Ik had nooit met hem mee moeten gaan,' zeg ik. Meteen legt Liam zijn wijsvinger op mijn lippen. 

'Je had dat nooit kunnen weten, Megan. Ik wil dat je niets zegt. Ik wil dat je naar mij luistert. Een beetje zenuwachtig wacht ik op wat Liam gaat zeggen en wanneer hij mijn hand pakt maakt mijn hart een klein sprongetje. 

'Ik heb mij in tijden niet zo gelukkig gevoeld als de afgelopen weken. Toen mijn moeder zei dat we gingen verhuizen wist ik dat mijn leven compleet ging veranderen. Ik was alles kwijt. Mijn vader, mijn huis, mijn vrienden. Alles. Het voelde als een straf om naar Washington te komen.' Liam is even stil en wanneer ik naar beneden kijk tilt hij met zijn wijsvinger mijn kin weer wat omhoog. 

'Maar door jou is mijn leven juist beter geworden,' zegt hij dan. 'Ik heb dat allemaal niet meer nodig. Ik heb mijn vader niet nodig, mijn oude huis niet en mijn vrienden niet. Ik heb jou nodig, Megan. Meer dan alles bij elkaar.' Een kleine traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Nog nooit heeft iemand met zulke lieve woorden tegen me gepraat. Een kleine, hele kleine glimlach ontstaat op Liam's gezicht en met zijn duim veegt hij mijn traan weg. 

'Ik wil dit niet nog een keer doormaken, Megan,' zegt hij dan. 'Ik wil je niet nog een keer kwijt raken.' Nu ben ik degene met een kleine glimlach. 

'Wil je alsjeblieft mijn meisje zijn?' Die woorden zorgen ervoor dat mijn hart even op slot gaat. Het gevoel dat door mijn lichaam gaat kan ik niet beschrijven. Het is een gevoel dat ik nog nooit eerder heb gehad. Een gevoel dat ontzettend goed voelt en een gevoel dat van mij nooit meer weg hoeft te gaan. 

'Ja,' zeg ik dan zachtjes terwijl ik mijn armen om zijn nek gooi. Liam drukt een kus op mijn wang en drukt me dan stevig tegen zich aan. Na onze knuffel kijkt hij me diep in mijn ogen aan. Het zweet staat inmiddels onder mijn oksels, maar het intereseert me niets. Eindelijk kan ik zeggen dat Liam van mij is. Echt van mij. Van mij alleen. 

'Ik hou van je, Megan Jones.' Ik glimlach. 

'Ik ook van jou, Liam Moore.'