Something Between Us

32

~Liam~

Een beetje zenuwachtig parkeer ik de auto voor het appartementencomplex van Megan's tante. Het briljante idee om Megan te verrassen kwam vanmiddag bij me naar binnen. Als ik haar en haar tante nu help met het kastje kan ik haar daarna  meenemen naar de kroeg. Met een bosje bloemen stap ik de auto uit en loop ik naar de ingang. Daar zoek ik naar Megan's achternaam. Toen ik een kwartiertje geleden langs haar huis ging en aan haar moeder vroeg bij elke naam ik aan moest bellen zei ze dat ik vanzelf de achternaam Jones zou moeten zien staan. Zoekend glijden mijn ogen langs de verschillende namen. Nergens staat Jones. Als ik nog een keer langs de lijst ga blijft mijn blik hangen bij de onderste naam. Jay Taylor. Een steek schiet door mijn buik en zonder erbij na te denken druk ik op de bel. Als de deuren gesloten blijven druk ik wanhopig verschillende nummers in. 

'Hallo?' Hoor ik een vrouwenstem door de speaker zeggen.

'Hallo. Ik kom bloemen afleveren,' lieg ik. Meteen worden de deuren geopend en snel loop ik naar de vierde etage. Boven zoek ik naar nummer 417 en als ik voor de deur sta twijfel ik even. Als ik nu op de bel druk en ik Megan binnen zie weet ik dat ik kapot ben, maar als ik haar binnen niet aantref en Jay zegt haar wat ik gedaan heb zal ze me voor altijd haten. Ze zal me niet meer vertrouwen. Na even twijfelen druk ik toch op de bel. Zenuwachtig wacht ik op de deur die geopend wordt, maar er gebeurt niets. Zuchtend draai ik me om en net wanneer ik weg wil lopen gaat de deur open. Jay staat in de opening. 

'Liam?' Met een ruk draai ik me om. 'Wat doe je hier?' Snel loop ik terug naar de deur en kijk ik Jay diep in zijn ogen aan. 

'Ik zoek Megan,' zeg ik dan. 'Is ze hier?' Jay schudt zijn hoofd, maar wanneer ik de gangdeur open zie gaan en Megan's gezicht tevoorschijn komt begint mijn hart sneller te kloppen. Mijn blik valt op haar blote benen. Aan haar lichaam draagt ze alleen een shirt en een string. Angstig kijkt ze me aan. 

'Liam...' 

'What the fack, Megan!' Schreeuw ik. 'Je tante helpen met een kastje in elkaar zetten? Serieus?' Woedend gooi ik de bloemen op de grond en zonder op een reactie te wachten been ik weg. 

'Liam wacht!' Hoor ik nog. Met stevige passen loop ik door en ik kijk niet achterom. Binnen ren ik de trappen af en loop ik het complex uit. Snel spring ik in de auto en start ik de motor. 

Thuis aangekomen ga ik meteen naar mijn kamer. Daar plof ik op bed en laat ik mijn gezicht in mijn kussen vallen. Na even flink te hebben geschreeuwd pak ik een weekendtas en prop ik er wat schone kleren in. Uit mijn nachtkastje pak ik wat opladers en mijn toilettas. Snel loop ik naar mijn wastafel en pak ik mijn tandenborstel, tandpasta en gel. Ondertussen hoor ik voetstappen de trap op komen en het duurt niet lang voor er op de deur wordt geklopt. Het is mijn moeder. 

'Liam?' Hoor ik vragend. 'Gaat alles goed?' Ik zeg niets en zucht als de deur geopend word. Voorzichtig loopt mijn moeder naar binnen. 

'Wat ga je doen?' Vraagt ze me verbaasd. Ik zeg niets en rits ondertussen de tas dicht. Snel gooi ik het hengsel over mijn schouder. 

'Weg,' zeg ik dan. Mam lacht even en trekt verbaasd haar wenkbrauwen op. 'En waar gaat mijn zoon naartoe als ik vragen mag.' 

'Naar Ryan,' zeg ik. 'Ik zou hem dit weekend opzoeken,' lieg ik. 

'En waarom heb je me daar niets over gezegd?' Vraagt ze me. Ik haal mijn schouders even op.

'Ik zal het wel vergeten zijn,' zeg ik dan. 'Ik moet nu echt gaan, mam. Ik ben na het weekend weer terug. Als er iets is kan je me altijd bellen, maar Cloë is er ook voor je. Ik zal bellen als ik geland ben. Ik geef mijn moeder een snelle kus op haar wang, stop mijn portemonnee en telefoon in mijn jaszak en loop dan de kamer uit. 

Gelukkig is het station op loopafstand van ons huis. Na een kleine twintig minuten lopen zoek ik op de borden naar de juiste trein die me naar het vliegveld zal brengen. Gelukkig is de trein er binnen een halfuur. Snel zoek ik een plekje. Mijn tas plof ik op de stoel naast me en met buikpijn tik ik mijn vaders nummer in. Na even twijfelen druk ik toch op bellen. Na drie keer overgaan neemt hij op. 

'Liam?' Hoor ik hem vragend zeggen. Even ben ik stil. Ik weet niet eens waarom ik hem bel. Misschien omdat ik hoop dat mijn vader er nu voor me is? Misschien omdat ik bij iemand mijn hart moet luchten en ik mijn moeder er niet mee wil opzadelen? Ik zucht even en begin dan met praten. 

'Je wilde toch bewijzen dat wij het belangrijkste voor je zijn?' Vraag ik zachtjes. Pap is even stil.

'Laat het maar zien dan,' zeg ik. 'Ik zit in de trein op weg naar het vliegveld. Ik kom naar Ohio.' 

---

Neeeee! Dit deed me zoveel pijn om te schrijven. Zou het nog goed komen tussen Megan en Liam?