Yolun Sonu

37

"Çünkü hayat,
birinin tüm kalbiyle senin yanında olduğunu bildiğinde
güzelleşiyor."

Can Yücel

🖤

Konuyu değiştirmekte oldukça ısrarlı olduğumu saniyelerce baktığı gözlerimdeki netlikle belli ettiğimi düşünürken Emir düşüncelerimi onaylar biçimde derin bir nefes alarak gözlerini ona doğru uzattığım fotoğrafa çevirdi.
Fotoğrafı görür görmez değişen mimiklerine hafifçe gülümsemeden edemedim.

"Bu-bunu ne zaman çektin?"

"Sen okula geldikten bir hafta sonra. İkizlerle beraber sohbet ediyordun. Hiç kimseyle konuşmayan sen o ikilinin yanında bambaşka bir insan oluyordun ve bu benim çok hoşuma gitmişti. Sevdiğin insanların yanında, yani ihtiyacın olan insanların yanında kusursuz görünüyordun, o anı ölümsüzleştirmek istedim." Sözlerimi gözlerini bir an olsun benden kaçırmadan dinledikten sonra bir süre daha öylece gözlerimin tam içine baktı. Gözlerini yeniden fotoğrafa kaydırdı ve hemen dudağının yanında ufak bir kıvrılma oldu. Gülüyordu.

Emir'i güldürmek, gülmesini sağlamak tıpkı onun olduğu gibi benimde kendimi kusursuz hissetmemi sağlıyordu.

Haftalarca uzaktan bakıp yalnızca ikizlere gösterdiği gülüşünü onlarınkinin yanında fragmanda olsa gösterdiği için mutluydum. Gerçekten ilk defa hayatımda bir şeyleri başarmış gibi hissediyordum ve içimden bir ses az kaldı diyordu.

Önce oldurup sonra kanıtlamaya az kaldı. 

"Bu fotoğraf hala makinende duruyor mu?" Bilinç altımı fazlasıyla etkisi altına alan huzur dolu düşüncelerimi bir süreliğine bir kenara itip Emir'i bekletmeden yanıtladım sorusunu.

"Evet, istersen sana atabilirim." Anında parlayan gözleri kafasından geçenleri doğru anladığımı ortaya koyarken sesli bir şekilde kıkırdadım. Bir süre gülüşümü izledikten sonra hızlı bir nefes alıp alnına götürdüğü eliyle beraber etrafa bakmaya başladığında keyfim katlandıkça katlandı. Onu utandırmıştım.

"Ben gideyim artık." Ağır ağır yataktan kalktığında fotoğraf yığının arasından hızlıca seçtiğim birkaç fotoğrafla beraber ayağa kalktım. Elimdeki fotoğrafları Emir'e uzattığımda önce ona uzattığım fotoğraflara baktı sonra tam bir şeyler söylemek için dudaklarını kıpırdatacaktı ki arka cebimden telefonumu çıkartıp ekledim.

"Şimdi sana burdanda atıyorum fotoğrafları."

"Sağ ol." Ardından elimdeki fotoğrafları kendi eline alıp beni beklemeden arkasını döndüğünde bende son fotoğrafı seçerek gönder tuşuna bastım. Gözlerimi telefondan kaldırıp Emir'e çevirdiğimde onun aynamın kenarına sıkıştırdığım fotoğrafa baktığını gördüm ama o kadar kısa baktı ki yakalamış olmam tamamen şanstı.

Emir birkaç adımda odamın kapısına çoktan varıp koridora girdiğinde hızlıca aynaya sıkıştırdığım fotoğrafı elime alarak peşinden ilerledim. Askılıktaki ceketini eline almış hatta tek kolunu bile giymiş Emir'in yanına vardığımda komidinin üzerine bıraktığı fotoğrafların arasına elimdeki fotoğrafıda sıkıştırıp derin bir nefes aldım.

"Benimde gelmemi ister misin?"

"Hayır, hava soğumuştur."