Yolun Sonu

6

🎶Mavi Gri - Hayatım leş

"Ateşle yaklaşıyor.
ne güzel ellerin var,
yanıyor değdiğinde,
yaklaşık bin yıl kadar..."

🖤

Bir sözden, bir yazıdan, bir bakıştan beklentiye girmek çok mu çocuksuydu? Zaten hep her şey böyle başlamaz mıydı? Biri gelirdi ve bir şey söylerdi, bir bakmışsın hayatında. Başka biri gelirdi bakardı sadece, uzunca bakardı ve için kıpır kıpır olurdu. Bir yerlerde bir yazı okurdun tüylerin diken diken olurdu. Peki ya bunları hiç tanımadığın bir insanla yaşamak istemen yalnızca çocukluktan mı ibaretti?
Sonunu bilmeden çıktığım bu yolun belki en başında olabilirdim ama sonunu öğrenmek için deli gibi koşmaya devam edecektim. Etmek zorundaydım çünkü öylece tüm dikkatiyle mimiklerinden ne düşündüğünü asla anlamadığım yabani bir yakışıklı dakikalardır bana bakıyordu. O bana baktıkça kalbimin ritmi değişiyor ellerimin içleri terliyordu. Birinden hoşlanmak böyle bir şey miydi? Yanındayken heyecanlanmak, minik kalp krizleri, ne diyeceğini bilememe hissi ve her an saçmalayacağını düşünmek.

Gözlerimi yutkunarak yeniden Emir'in şu an içinde kahvenin her tonunu barındıran gözlerine çevirdiğimde gözlerini benden hızla kaçırıp yoldan geçen arabalara kaydırdı. Benim söylediklerimin ardından kaç dakika geçmişti bilmiyorum ama dakikalardır ikimizde hiçbir şey söylemeden sırayla birbirimize bakıyorduk. Gerçi en çok o bakmıştı, ben daha çok utanıp gözlerimi kaçırmakla yetinmiştim.

Ama o bana bakmazken incelediğim yüzünün ne kadar kusursuz olduğu ortadaydı. Uzun olmayan sarı saçları yukarı doğru kalkmış ve dağınık bir halde özgürlüklerini yaşarken açık renkli teninde hiçbir sivilceye rastlayamamıştım. Oysa benim çenemin altında parmakla sayılabilecek büyüklükte birkaç sivilce vardı, şu an olmasa bile arada alnımda pörtleyenleri hesaba katmıyordum bile.
Hafif kavisli öne doğru çıkık dudakları benim dudaklarımdan daha pembe ve canlı görünüyordu. Onca sürdüğüm tinte içimden milyonlarca hakaret saydırmama yetecek derecede güzel dudaklara sahipti. Yüzünü tamamlayan kahverengi gözleri ise onun ne kadar tuhaf olduğunun bir kanıtıydı aslında. Hayatım boyunca ilk defa sarışın birinde kahverengi göz görüyordum, belki de ilk defa dikkatimi çekiyordu bu şahane görüntü.

Uzun süreli sessizliğimizi Emir'in burnundan çıkardığı gülme sesi bozarken bakışlarımı yeniden ona çevirdim. Gözleri yerdeydi ve dudağı hafifçe yukarı doğru kıvrılmıştı ancak ben buna bile bir anlam yükleyemiyordum. En azından konuşana kadar.

"Siktir git." Ne yani bunca sessizliğin ardından söylediği şey bir küfür müydü?
"Bak dalga geçilecek konumda değilim, ayrıca havamda da değilim. Karşıdan bakılınca sende nasıl bir izlenim bıraktım bilmiyorum ama benim senin verdiğin gibi boktan tavsiyelere ihtiyacım yok. Tavsiyelerle sıkıntıların geçmeyeceğini öğrendiğimde çok küçüktüm ben." Sonlara doğru onunda gözleri bana döndüğünde gözlerimiz uzunca birbirinde kaldı. Üzerimdeki heyecan bir anda uçup giderken bende tıpkı Emir'in az önceki gülümsemesi gibi burnumdan ses çıkararak gözlerimi ondan kaçırdım ve yolu izlemeye başladım.

"Sahiden dalga geçtiğimi mi düşünüyorsun yani? Oysaki ben mektubumda hislerimi yeterince açık bir şekilde anlatabildiğimi düşünmüştüm." Mektup daha yeni aklına geliyormuş gibi kaşlarını çattığında ona bakmasamda çok yakınımda olduğu için mimiklerini görebilmiştim. Heyecanım gitmişti çünkü bir anda sözlerine deli gibi hak vermiştim. Dalga geçmiyordum ama yaşadığı hayatı her ne kadar bilmesemde tüm hayatı boyunca sayısız tavsiye aldığına emindim. Benim tavsiyelerime ihtiyacı olmadığı gerçekti belki ama kalbime ihtiyacı vardı. Kalbimi teslim ettiğim birine elim ayağım titreyerek bakmam ne kadar mantıklı olurdu? Hiç mantıklı olmazdı, benim onun yanında heyecanlanmam değil kendim olmam lazımdı, ve olacaktım da. Yani inşallah...