Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 39♡

Pov Emma
Met een zachte kreun open ik mijn ogen. Auw, mijn hoofd doet zo veel pijn. Alsof hij er elk moment af kan knallen. Is mijn hoofd er eigenlijk nog wel? Snel breng ik mijn hand naar mijn hoofd. Opgelucht haal ik adem. Oh gelukkig, hij is er nog. Ik draai me om naar het nachtkastje maar mijn mobiel ligt er niet. Huh, ik leg mijn mobiel altijd hier neer.

Hoe laat ben ik eigenlijk thuis gekomen? En hóe? Ik tuur naar de klok om te zien dat het half 2 is. Oh jemig, waarschijnlijk was ik heel laat thuis. Wacht, waar was ik eigenlijk? Het laatste dat ik me kan herinneren is dat Marcio me, na een lange ongemakkelijke rit, af heeft gezet. Ik besluit mijn mobiel te zoeken. Waarschijnlijk weet zij meer. Mijn galerij verraad meestal wat ik heb gedaan.

Snel loop ik naar beneden. Ik doorzoek de keuken maar ook hier is mijn mobiel niet te vinden. Dan maar de woonkamer. "Goedemiddag." Mompel ik waneer ik de woonkamer binnen loop.

"Emma." Zegt Orlando serieus. "Ga even zitten."

Ik kijk hem even verward aan. "Waarom?"

"Ga zitten." Reageert Nikolas nu geërgerd. Wow, wat is zijn probleem? Langzaam zak ik neer op de bank tegenover Orlando en kijk hem vragend aan. "Hoe ben je gister thuis gekomen?"

Ik kijk even verward naar Nik en dan weer terug naar Orlando. "Dat is een rare vraag."

"Beantwoord gewoon de verdomde vraag."

Een zucht verlaat mijn mond. "Met een taxi?"

"Nee."

"Pardon?"

"Nik en José hebben je opgehaald omdat je te bezopen was om op je eigen benen te staan."

Ik knipper een paar keer verbaasd met mijn ogen. "Ik, uhm, kan me niet echt iets herinneren."

Orlando laat een schamper lachje horen. "Het probleem is dat je niet alleen alcohol op had." Hij leunt naar me toe. "Wat heb je gebruikt?"

Met een zucht sta ik op. "Ik zei toch al dat ik me niks kan herinneren."

"Ga verdomme zitten en luister naar hem!"

Geschrokken kijk ik Nik aan en zak langzaam weer op de bank. Ook Orlando kijkt verbaasd naar Nik voor hij mij weer aankijkt. "Wat heb je gebruikt, Em?"

Ik wend mijn blik af. "Weet ik veel. Ketamine ofzo?" Zeg ik zacht.

"Je zei dat je iets rookte."

"Ja, dus?"

Orlando kijkt me raar aan. "Je kunt.. Je kunt ketamine niet roken."

"Jawel, met zo'n aluminium ding."

Ik zie hoe ze een blik wisselen. "Dat is geen ketamine Em, dat is heroïne."

Mijn ogen vergroten. "Wat?!"
Oké, ja, ik gebruik soms drugs maar heroïne staat zeker op mijn lijstje met wat ik nooit zal gebruiken. Nouja, tot gister dan, blijkbaar.

Orlando zijn blik verzacht. "Oké, Emma, denk goed na. Wat kun je je nog herinneren?"

"Dat Marcio me afzette, daarna zijn het alleen een paar vage fragmenten."

"Welke fragmenten?"

"Het aluminium." Ik denk diep na. "We stonden in een soort steegje of een plaatsje. Iets in die richting."

"Met wie was je?"

Er flitst een stem door mijn hoofd. 'Kom op babe, één trekje maar.'

"Ik weet niet met wie ik was."

Orlando zucht zacht. Hij kijkt me radeloos aan. "Hoe voel je je?"

Beroerd. "Wel goed."

"Sure? De dagen na drugsgebruik kun je je erg depressief voelen."

Ik kijk even naar de grond en slik. "Nee, ik voel me wel goed."

"Zou niet moeten na deze domme en onverantwoordelijke actie." Nik kijkt me fel aan en staat op. "Ik hoop voor je dat dit de eerste en laatste keer is. Want als dit nog een keer gebeurd haal ik je niet meer op. En dan kom je het huis niet meer in, als je nog niet dood bent gegaan aan een overdosis."

Ik staar naar de zojuist door hem dichtgeslagen deur.

"Dat is niet echt iets wat hij kan bepalen." Reageert Orlando droog. "De deur staat altijd open. En je hebt een sleutel voor als dat niet zo is."

Tranen wellen op in mijn ogen. Ik probeer ze weg te slikken maar dat lukt maar half.

"Emma?"

"Nee, het gaat goed. Echt waar."

"Het is niet erg om je weleens kut te voelen. Zeker na wat er gister is gebeurd."

"Ik ben gewoon.." Ik stop mijn zin. "Nee, laat maar."

"Je bent wat, Em?"

Een zachte zucht verlaat mijn mond. "Ik ben gewoon niet meer blij." Zeg ik zacht. "En ik weet niet hoe het komt, of wat ik eraan kan doen. Maar," een paar tranen verlaten mijn ogen. "Ik kan niet meer blij zijn."

Ik wacht op de 'het komt wel goed, dit gaat weer over' onzin maar die komt niet. Orlando kijkt me enkel aan. Dan pakt hij plots mijn hand.

"Ik wil je iets laten zien." Hij trekt me overeind, de trap op en vervolgens een kamer in. Ik kijk hem verbaasd aan. Waarom zijn we in zíjn kamer?

"Dit is mijn secret space voor als ik me down voel." Hij loopt naar het raam en draait zich om. "Tegen niemand zeggen." Zegt hij waarna hij het raam open gooit en naar buiten stapt.

"Kijk uit!" Roep ik uit.

Orlando lacht. "Kom maar, er is een randje."

Ik kijk uit het raam en zie dat er inderdaad een randje is. Voorzichtig stap ik uit het raam. Ik volg Orlando de hoek om en zie een klein plaatsje.

Orlando ploft neer en gooit zijn benen over de rand. "Ik kijk meestal naar de lichten in de stad. Dat is beter dan een donker bos."

Ik zak naast hem neer. "Waarom laat je dit zien als het je secret space is?"

"Ik vertrouw je." Antwoordt hij zonder om te kijken.

"Waarom doe je zo aardig?" Vraag ik verder.

Ik zie een lach op zijn gezicht verschijnen. "Dat was niet mijn plan, maar toen begon Nik boos te doen dus moest ik aardig zijn. Je weet wel, good cop, bad cop psychologie."

"Dat is zo onlogisch." Lach ik.

Hij draait zich mijn kant op. "Als je liever hebt dat ik gemeen doe, kun je dat zeggen, hè."

"Nee, ik vind dit wel fijn." Ik kijk weer naar het uitzicht. Het is stil buiten, op het vogelgezang na. Tot Orlando zijn ringtoon de stilte verbreekt.

Hij zucht, kijkt op de display en klikt zijn mobiel uit. Ik hoor een zacht gescheld. "Ze kunnen nieteens vijf minuten zonder me." Hij laat zich naar achter vallen. "Fuck, ik wil verhuizen naar Australië en een koala opvang beginnen."

"Wat?" Vraag ik verbaasd.

Hij zucht en staat op. "Vergeet dat ik dat heb gezegd."

Gelijk sta ik ook op. Ik wil iets zeggen maar ik weet niet wat. Dus besluit ik maar om hem achterna te lopen.

"Waar waren jullie?" Vraagt Roberto zodra we één stap in de woonkamer hebben gezet.

"Uhm.. We waren bezig."

"Met wat? Elkaar?" Orlando kijkt Collin met een boze blik aan. "Uhm.. Met elkaar afleiden van het feit dat Emma een junkie is geworden." Zegt hij snel er achteraan.

Nu kijk ik hem ook boos aan. Orlando trekt een wenkbrauw op maar zegt niks. "Weet je?" Collin loopt naar de deur. "Ik ga wel gewoon weg."

"Goede beslissing." Orlando draait zich tot Roberto. "Wat is er zó belangrijk dat je me nú moet spreken?"

Roberto kijkt eerst mij aan. "Oh.." Mompel ik. "Ja, ik ga ook wel gewoon weg." Praat ik Collin na. Ik pak mijn mobiel van de tafel en verlaat de kamer.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Waarschijnlijk niet de reactie die jullie verwacht hadden NetflixX2 hp_lover_08 XD