Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 70♡

Pov Emma
Mijn mobiel maakt een geluid. Gelijk gris ik hem van de tafel.

"Eline heeft gereageerd!" Roep ik blij uit. Ik klik op de melding. Mijn mond zakt een beetje open wanneer ik de tekst lees. "Oh fuck."

"Wat is er? Wat zegt ze?" Vraagt Maddison die naar me toe rent.

"Geen zorgen, we zullen goed voor Eline zorgen xoxo Marcio." Lees ik voor.

Ze pakt mijn mobiel. "Wie is Marcio?"

"Hij hoort bij Orlando." Zeg ik zacht. "Shit, shit, shit." Ik pak mijn vest en loop naar de deur. "Thats it. Ik ga."

"Nee, je gaat daar niet heen!" Houdt Jax me tegen.

"Straks vermoorden ze haar!" Roep ik naar hem uit.

"Als jij er heen gaat, zijn we jullie beide kwijt."

"Ik moet het proberen, Jax."

"Je gaat niet." Beslist hij

Ik loop verder door naar de deur. "Je kunt me niet tegenhouden."

"Maar ik wel." Raf komt de kamer ingelopen. Hij pakt mijn arm en trekt me richting de trap op. "Gast? Laat me los!" Ik zet mijn voeten tegen de grond om weerstand te bieden.

Raf laat mijn arm los. Nog voor ik weg kan rennen, gooit hij me over zijn schouder. Hij loopt de trap op, wat best eng is als je over een schouder hangt.

Hij duwt me mijn kamer in. "Sorry maar dit is voor je eigen veiligheid." Hij sluit de deur en doet die vervolgens op slot.

Ik sla tegen de deur aan. "Raf, what the fuck, doe die deur open!"

"Het spijt me, ik kan niet anders." Hoor ik voor ik voetstappen de andere kant op hoor lopen.

Pov Eline
"Waar is ze?"

Ik kijk de andere kant op en zeg niks.

Ruw duwt Orlando mijn gezicht zijn kant op. "Ik vraag het nog één keer. Waar is ze?" Weer antwoord ik niet. "Ik wil alleen even met haar praten, even iets helder hebben. Daarna kunnen jullie beide gaan." Hij tikt zacht tegen mijn wang. "Kom op, Eline, waar is Emma?"

"Ik heb haar al anderhalf jaar niet gezien."

Voor een onwijs kort moment lijkt hij verbaasd. Het was echter zo kort dat ik me afvraag of ik het wel goed heb gezien. "Hou op met die bullshit! Ik weet dat je haar gesproken hebt."

Ik kijk weer naar de muur en houd mijn mond.

"Prima." Hij staat op van het bed. "Als je toch niks zegt hebben we niks meer aan je." Hij pakt zijn pistool en richt het op me. Met ingehouden adem sluit ik mijn ogen, wachtend op de knal.

"Niet doen." Hoor ik iemand zeggen. Wanneer ik opkijk zie ik Collin in de kamer staan. Mijn hart slaat een slag over wanneer zijn ogen de mijne ontmoeten. Orlando kijkt hem voor een kort moment aan.

"Best. Probeer jij het dan maar, ze lijkt banger voor jou dan voor mij. Ik moet toch ergens heen." Hij staat op. "Als je hulp nodig hebt moet je Roberto roepen."

Ik schud langzaam mijn hoofd waardoor Orlando lacht. "Kijk is aan, die naam herkent ze nog." Hij klopt op Collin zijn schouder. "Geen grenzen." Zegt hij voor hij de kamer uitloopt.

Ik zie hoe Collin de deur op slot draait en de sleutel in zijn zak stopt. Een angstig gevoel bekruipt me wanneer hij naar me toe loopt.

Tot mijn verbazing geeft hij me een knuffel. Ik blijf even verstijft staan maar sla dan mijn armen om hem heen. Voor een fractie van een seconde voelt het weer als vroeger. Voorzichtig voel ik in zijn zakken. Wanneer ik de sleutel voel pak ik hem langzaam eruit.

Plots laat Collin me los. Hij lijkt erg in gedachten. Bijna onzichtbaar loop ik naar de deur. Ik hoor de klik van de deur maar helaas ben ik niet de enige die dat heeft gehoord. Collin draait zich met een ruk om. Zo snel als ik kan ren ik de deur uit en draai deze weer op slot. Ik hoor hard gebonk op de deur.

"Eline! Doe die deur open!"

Ik schrik even van de woede in zijn stem. Wat heb ik gedaan? Dit is zo'n Emma actie!

Al snel bedenk ik me dat ik maar beter weg kan rennen. Gehaast ren ik door de gang maar ik bots al snel tegen iemand op.

"Wat doe jij hier?" Ik durf niet op te kijken maar hij klinkt boos. Het geroep van Collin klinkt uit de gang. De man duwt me naar de kamerdeur toe en draait zonder iets te zeggen de deur van het slot. Nog voor Collin de deur open kan trekken duwt de man de deur al open en duwt mij naar binnen.

"Houd haar even rustig, ik heb geen zin in koppijn." Bromt de man chagrijnig.

"Sorry Pedro, ik zal nu heel goed op haar letten." Hij kijkt me grijnzend aan waardoor er een rilling door mijn lichaam gaat.

De man verlaat de kamer en ik ben weer alleen met Collin. Gelijk voel ik een harde klap in mijn gezicht. Tranen springen in mijn ogen.

"Waarom doe je zoiets, Lientje?" Hij legt zijn hand op mijn, net geslagen, wang. "Je verpest het voor iedereen."

Boos kijk ik hem aan. "Ik verpest het? Dankzij jou ben ik hier!"

Hij pakt me hardhandig vast. "Dankzij mij?" Ondanks dat ik tril van angst knik ik toch. "We hadden zoiets moois kunnen hebben. Jij en ik. Maar jíj," hij spuugt het woord bijna uit. "Jij besloot voor Raf te kiezen. Maar waar is hij nu, hè? Was hij degene die Orlando tegen hield toen hij een pistool op je richtte?"

"Rafael is thuis, waar ik ook zou zijn als jíj mij niet had ontvoerd."

"Ik heb jou ontvoerd?" Er klinkt verbazing in zijn stem maar in zijn ogen is de woede te zien.

"Ja, jij hebt mij ontvoerd, netzoals je Emma al twee keer hebt ontvoerd."

Hij laat een sinister lachje horen. "Jouw surprise party die een beetje mis ging? Daar had ik niks mee te halen. Waarom zou ik? Ik mocht je niet meer zien. En waarom in Godsnaam zou Jax een surprise party voor jóu organiseren?"

Ik kijk hem aan maar verbreek al snel het oogcontact. "Wat probeer je daarmee te zeggen?"

Hij haalt even zijn schouders op. "Ik zeg alleen dat Jax misschien de schuld op zich neemt zodat jij niet boos zou worden op Raf omdat hij jouw lieve tweelingzusje had ontvoerd."

Ik staar en trance naar de muur. Dus het was Rafael zijn plan?

"Lieverd," hij draait mijn gezicht naar hem toe. "Ik ben niet de slechterik in dit verhaal."