Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 65♡

*Paar dagen later*
Pov Emma
Mijn blik valt op een vrouw. Ik kijk haar aan. Dit kan niet waar zijn. Ik volg haar een straat verder.

Ergens weet ik ook wel dat dit niet geheel toeval is. Jax zei dat ze nog op dezelfde plek wonen. En opeens sta ik hier, in het centrum vlakbij hun straat.

Dus nee, het is niet geheel toevallig. Maar toch ben ik geschokt wanneer ik haar hier zo zie. Eline. Mijn tweelingzus.

Ik volg haar door de straten tot ze opeens een huis in gaat. Wow, ze wonen echt nog op dezelfde plek. Automatisch loop ik achter haar aan. Tot iets me stopt. Ik kan niet zomaar aanbellen. Zomaar, zonder aankondiging, 'hoi, hier ben ik weer. Ik ben anderhalf jaar weg geweest maar hé, ik leef nog.' Nee, dat is dom.

Ik draai me al om om weg te lopen, tot een stem me tegen houdt.

"Emma?"

Ik kan nog weggaan, doen alsof ik het niet hoorde, of me omdraaien 'hoi ik ben de drieling'.

"Emma? Ben jij dat echt?"

Onwijs langzaam draai ik me om. "Raf." Zeg ik. "Leuk je weer te zien."

"Oh, wow." Raf weet duidelijk niet wat hij moet zeggen. Na een kort moment gebrammeld te hebben, zegt hij toch wat. "Wil je binnen komen? Dan kunnen we even bijpraten."

Hoewel ik niet wil, kan ik nu niet anders meer dan binnenkomen. Ik zet een glimlach op. "Sure, heel eventjes kan vast geen kwaad."

~~

"Dus je bent anderhalf jaar lang gewoon verdwenen, laat niks van je horen en nu verschijn je opeens voor de deur. En dan denk je dat alles goed is?" Brengt Eline na een korte, afstandelijke knuffel uit.

"Eline, doe niet zo kinderachtig." Zegt Raf.

Ik sta op. "Nee, ze heeft gelijk. Ik had hier niet moeten komen."

"Waar was je? Waarom ging je weg?"

"Ik kan hier echt niks over zeggen. Sorry."

"Oh my goodness." Hoor ik zacht achter me.

Gelijk draai ik me om. "Maddison!" Roep ik blij uit. Ik ren naar haar toen en trek haar in een omhelzing.

Ze knuffelt me stevig terug terwijl ik zacht huil. Ik weet niet of het van geluk, of verdriet is. Ik denk allebei.

Wanneer ik haar na een oneindigheid loslaat, zie ik dat zij ook tranen over haar wangen heeft rollen.

"Je bent terug?" Zegt ze blij.

Dit steekt. Ik ben niet terug, ik ben alleen op bezoek.. "Maddy.."

"Wacht, ik stuur Damian een berichtje dat hij hierheen moet komen." Ze pakt haar mobiel erbij. "Oh en Jax natuurlijk ook."

Ik zie hoe ze begint te typen. Ook Jax? Heeft hij niet verteld dat we elkaar gezien hadden?

Nadat Damian en Jax er zijn en ik ze een korte knuffel heb gegeven, duwt Maddison me op de bank. "Vertel, wat is er allemaal gebeurd?"

"Wat is er allemaal met jullie gebeurd?" Kaats ik de bal terug.

"Waarom ontwijk je de vraag?" Eline kaats de bal niet, ze gooit hem. In mijn gezicht.

"Omdat jullie het antwoord niet leuk gaan vinden." Antwoord ik peinzend. Een zucht verlaat mijn mond. "Die avond dat ik 'wegging', kwam ik Orlando tegen. En hij bood me een slaapplek aan."

Het blijft akelig stil. Te stil. "Waarom ben je meegegaan?" Vraagt Damian dan.

"Omdat ik verdrietig was. En een klein beetje dronken." En hij mijn leven heeft gered toen ik van de brug sprong.. Maar dat zeg ik er niet bij.

"Waarom ben je de volgende ochtend niet teruggekomen."

Een onhoorbare zucht verlaat mijn mond. Dit is wel een erg 'waarom?'-verhoor. Maar ik snap het. Ik ben anderhalf jaar weggeweest, liet niks meer van me horen en opeens sta ik op de stoep.

"Emma?" Haalt Eline me uit mijn gedachten.

"Huh? Oh uhm.. Ja, waarom ik niet terug ben gekomen." Voor een aantal seconde blijf ik stil. Hier heb ik zelf ook geen antwoord op. "Ik denk dat niemand van ons dat had gewilt."

Vijf verbaasde blikken staren me aan. "Ik hoorde jullie praten over dat het beter was als ik nooit meer terug zou komen." Leg ik zacht uit.

"Wie?" Het is Eline die het vraagt.

"Jij en Maddy. Ik stond in de gang toen jullie zeiden dat ik alles om mezelf laat draaien en overal een drama van maak." Ze kijken me beide met een ezelachtige blik aan. "En iets over dat ik Stefan wat had aangedaan? Al snap ik nogsteeds niet wat."

Maddison haar mond zakt open. "Oh mijn God." Zegt ze zacht. Ze stoot Eline aan. "We hadden het niet over jou, Em." Excuse me? "We hadden het over een serie, The vampire diaries. Dat de speelster, Elena, dramatisch is."

"Je bent anderhalf jaar weggeweest vanwege een misverstand?" Vraagt Eline.

"Dat lijkt me een beetje dramatisch." Grapt Raf. Hij laat een zachte lach ontsnappen.

Ook ik kan een lach niet onderdrukken. "Dit is ergens wel een beetje komisch, ja."

"Nee, dat is het niet." Ze buigt ietsjes naar me toe. "We dachten dat er iets ergs was gebeurd."

"Sorry." Zeg ik zacht. Mijn blik gaat naar de klok. Half vier wijs hij aan. Shit, is het al zo laat? "Ik moet gaan. Voordat zíj denken dat er iets erg is gebeurd." Grimas ik.

"Je komt wel weer terug, toch?" Vraagt Maddison die tegelijk met mij is opgestaan.

Ergens twijfel ik. "Ja, sure. Tuurlijk." Ik geef haar nog een knuffel voor ik wegloop.

Wanneer ik thuiskom en de keuken in loop, krijg ik gelijk een "Waar was je?" Op me afgevuurd.

Met een verbaasde blik kijk ik Orlando aan. "Even naar een paar winkels." Ik lieg niet. Ik was ook naar een paar winkels voordat ik Eline tegenkwam.

Hij kijkt naar mijn handen. "Niks gekocht?"

"Nope." Antwoord ik. "De mode nu is niet heel leuk."

Hij kijkt me mistrouwig aan. "Hmm. Oké."

"Nog meer vragen?" Ik dwing mezelf om te glimlachen.

Hij lacht even nep terug. "Nee hoor."

"Top." Ik pak een appel. "Ik ben boven, als je me zoekt." Om daad bij woord te voegen loop ik naar boven. Zuchtend laat ik mezelf op mijn bed vallen.

{2,5 maanden later}
"Hoe voelde het?" Vraagt ze. "Om je zus en oude huisgenoten weer tegen te komen?"

"Raar, ongemakkelijk." Antwoord ik. "Bijna vervreemd zelfs." Een zucht verlaat mijn mond. "Maar vooral hoe Orlando zich gedroeg was vreemd."