Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 23♡

Pov Emma
Mijn benen bungelen over de rand. Ik kijk naar beneden en zie hoe het water wild tegen de zijkanten aan botst. Ik neem nog een slok van mijn flesje 'sprite' en veeg een traan weg.

Ik voel hoe er iemand naast me komt zitten. "Gaat het?" Ik hoef nieteens om te kijken om te weten van wie die stem is.

"Ja, prima."

"Is er iets gebeurd?" Vraagt hij door.

"Ga weg."

"Nee, je zit huilend op de rand van een brug. Ik laat je nu niet alleen."

"Ik ga niet springen." Langzaam kijk ik opzij zodat ik hem grijnzend aan kan kijken. "Misschien dat ik per ongeluk val.."

Hij zucht. "Dat is niet grappig."

"Ik vond hem wel ironisch." Mompel ik. Ik kijk weer naar het wilde water en wil nog een slok nemen maar het flesje wordt uit mijn hand getrokken.

"Hé!" Roep ik beledigd.

"Volgensmij heb je wel genoeg gehad."

"Het is sprite."

"We weten allebei dat dit geen sprite is."

Ik probeer het terug te pakken maar ik kom er niet bij. "Geef het terug."

"Emma.." Zucht hij.

Nu zucht ik ook. "Orlando.."

"Wat doe je hier?" Vraagt hij.

"Zonsondergang bekijken."

Hij kijkt me raar aan. "Het is twee uur 'snacht."

Ik zucht. "Nou, zonsopkomst dan."

"Dan kun je nog lang wachten."

"Stiekem ben ik een weerwolf en hou ik gewoon van de maan."

Orlando zucht en kijkt weer voor zich uit. Ook ik kijk weer naar het water. Opeens voel ik aan de andere kant een hand op de mijne. "Het is oké."

Ik kijk op. Mijn vader kijkt me glimlachend aan. "Het is oké." Herhaalt hij. "Jij bent oké."

Ik krijg weer tranen in mijn ogen. "Dat ben ik niet." Zeg ik zacht.

"Onthoud dat, ook al zie je ons niet altijd, je moeder en ik zullen altijd bij je zijn. Je hoeft alleen maar aan ons te denken, mijn kleine prinsesje."

Meerdere tranen stromen over mijn wangen wanneer hij langzaam begint te vervagen.

Ik mis ze. Ik wil bij ze zijn.

Pov Orlando
Ik kijk opzij wanneer ik een zachte snik hoor. Emma kijkt naar het water alsof ze... ernaar verlangt..? Haar handen pakken de rand van de brug stevig beet.

"Emma?" Zeg ik zacht maar ze reageert niet. Haar handen pakken de rand nog steviger vast, alsof ze zichzelf elk moment kan afzetten. "Em, praat met me."

Uit het niet duwt ze zichzelf naar voren. Ik kan nog net haar arm vastpakken maar deze glijdt bijna weg door de regen. Ik steek mijn andere hand uit.

"Em, pak mijn hand!" Roep ik.

Ze kijkt kort naar beneden, naar het donkere water maar pakt dan toch mijn hand vast. Ik trek haar omhoog en duw haar weg van de rand.

"Wat bezielt jou?!" Roep ik terwijl ik haar door elkaar schud. "Dat kun je niet zomaar doen!"

Ze kijkt me geschrokken aan maar zegt niks. Gefrustreerd haal ik een hand door mijn haar. "Waarom doe je zoiets?"

"Ze haten me. Iedereen haat me. Zelfs ik haat mezelf. Het hele fucking universum haat me!"

"Dat is niet waar."

"Oh nee?" Roept ze. "Noem één persoon die me niet haat. Één."

"Ik haat je niet."

"Je haat me wel." Ze wankelt even. "Ik weet dat je me haat."

"Emma, ga naar huis. Slaap er een nachtje over voor je dingen doet die je niet kan terug draaien."

"Ik ga niet naar huis. I-ik kan niet naar huis."

"Waar overnacht je?"

Ze lijkt na te denken en kijkt om zich heen. Dan gooit ze haar handen in de lucht. "Geen idee. Hier?"

"Je kunt niet buiten slapen."

"Blijkbaar wel."

"Emma.." zeg ik zacht. "Kom anders met mij mee."

Ze schiet in de lach. "Met jou? Dat is het laatste wat ik zou doen. Met jou mee gaan."

Ik sla mijn armen over elkaar. "Oké, best. Maar ik laat je niet alleen. Het is koud, je bent niet helemaal herder meer en duidelijk depressief." Ik duw haar richting mijn auto. "Dus, stap in."

"Waarom zou ik dat doen? Zodat je me weer kan opsluiten in een fucking kamer?!"

Ik lach. "Tenzij jij ergens een USB stickje heb beloof ik dat niet te doen."

Ze schudt haar hoofd. "Naha, nee, ik ga niet-"

"Of je gaat mee en we slapen in een warm bed, of je blijft eigenwijs en we slapen allebei hier buiten. Kies maar."

Ze lijkt even na te denken maar opent dan met een geërgerde zucht de autodeur. "Ugh, jij bent zo dwingend."

"Ik weet het, dankje."

Na een lange en ietwat ongemakkelijk stilte stop ik de auto. "We zijn er." Zeg ik.

Ik kijk op wanneer ik geen antwoord krijg. Emma heeft haar ogen gesloten. Zou ze dood zijn? Overdosis aan domheid?

Ik stap uit, loop naar de bijrijderskant van de auto en til haar eruit. Voorzichtig loop ik naar de deur die al openstaat. Waarom laat iedereen de deur open staan? In de gang kom ik Pesto tegen. Hij keek even verbaasd naar Emma en dan weer naar mij.

"Je hebt haar toch niet wéér ontvoerd?"

"Nee, ik heb haar gedwongen om vrijwillig mee te gaan."

"Waarom?" Vraagt Pedro.

Ik leg Emma op de bank en zucht. "Ze wilde van een brug springen, Pe, wat moest ik dan?"

"Haar laten springen. Als dat is wat ze wil."

"Niemand zou van een brug moeten springen."

"Vorige week duwde je nog iemand van een brug."

"Duwen en springen is heel verschillend." Reageer ik aanvallend.

Pedro lacht. "En jij was, super toevallig, daar toen ze wilde springen?"

"Ja."

"Puur toeval?"

"Ja, Pedro, puur toeval. Tenzij jij mij een stalker noemt. Is dat wat je probeert te zeggen?"

"Nee." Reageert hij. "Nee, totaal niet. Ik zeg alleen dat het oké is om toe te geven dat je om haar geeft."

"Ik geef niet om haar, dat maakt je zwak."

"Sure." Pedro loopt naar de deur. "Je geeft niet om haar."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kaboem! Ein-de-lijk! Orlando is terug.

Maar is hij wel zo aardig als dat hij lijkt?

Ik ga niet te veel zeggen, ik weet namelijk al hoe het afloopt moewhahaha!