Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 52♡

"Oké, wat moet je?" Met een geërgerde zucht draai ik me om.

Louis staat vlak achter me met een klootzakachtige grijns. "Wil je dansen?" Vraagt hij.

"Nee." Reageer ik. "Ik weet niet wie je bent, maar ik weet wel dat je me geen goed gevoel geeft. Dus je kunt beter gewoon oprotten en mij met rust laten."

In plaats van dat ik hem afschrik, grijnst hij nog breder. "Je bent pittig, ik hou wel van een challenge."

"Oh, geloof me, niet van deze challenge." Ik duw hem aan de kant en loop weer naar José. "Mag ik vragen waarom jij niks mag gebruiken?" Vraag ik hopend dat ik snel vergeet dat er hier een creep genaamd Louis is. En omdat deze vraag me al vanaf het begin van de avond bezig houdt.

"Je hoeft het niet te vertellen hoor." Zeg ik tegen José wanneer bij geen antwoord geeft.

"Nee, het is oké." Glimlacht hij. "Ik ben bang dat ik een terugval krijg." Mompelt hij. Ik kan het nauwelijks verstaan door de harde muziek. "En," lacht hij. "Ik kan er gewoon niet tegen. Dan word ik misselijk, chagrijnig en héél gemeen."

"Jij? Gemeen?" Vraag ik.

José knikt. "Ja, geloof me, ik word er niet leuker op." Hij grinnikt. "En waarom ben jij de BOB vandaag?"

"Om jou gezelschap te houden. Én ik ben liever nuchter met hen er allemaal bij." Ik knik naar waar de rest zit.

"Slim." Reageert hij. "Ze kunnen leuk zijn maar ook zó vervelend." Hij leunt naar me toe alsof hij bang is dat ze het horen. "Oké, Marcio wordt opeens heel vrolijk, aardig en knuffelig. Roberto is gek genoeg precies hetzelfde als normaal. Collin wordt echt de grootste klootzak die er bestaat. En bij Orlando ligt het aan zijn mood. Hij kan je of bijna doodknuffelen of bijna dood schieten."

"Oh." Ik kijk naar Orlando aan de andere kant van de club. "Hoe is zijn mood nu?"

José haalt zijn schouders op. "Ik heb geen idee."

"Waarom zitten jullie hier?" Hoor ik naast me. Ik draai me om om Tulio te zien.

"Omdat het hier rustiger is." Antwoordt José.

"Oh, oké." Hij haalt zijn schouders op. "Em, wil je dansen?"

"Nee." Antwoord ik voor een tweede keer vandaag.

Nogmaals haalt Tulio zijn schouders op. "Naja, ik kon het proberen." Hij pakt het drankje wat de barman zojuist voor hem heeft neer gezet en loopt weer naar de rest.

"Waarom vraagt iedereen dat?" Verzucht ik geërgerd.

"Van dat dansen?" Ik knik ter bevestiging. "Louis zei dat hij met je wilde dansen waarop Roberto reageerde dat dat hem nooit zou lukken, en nu hebben ze een weddenschap. Wie het eerst met jou danst wint de eer."

Een grommende zucht verlaat mijn mond. "Kleuters." Mompel ik. Ik steek mijn hand naar José uit. "Wil je dansen?"

"Oh, ik doe niet mee hoor."

"Maar dan stoppen ze met vragen. En ik heb zin om te dansen."

José legt lachend zijn hand in de mijne waarna ik hem naar de dansvloer trek.

Tijdens het dansen stuur ik een 'ha!' -blik naar de andere mannen die raar genoeg afwachtend toekijken. Wacht, zijn ze niet chagrijnig dat ze verloren hebben?

Ik kijk op naar José maar hij kijkt niet naar mij. Hij kijkt naar iets áchter mij. Langzaam draai ik me om. Voor me staat Orlando.

"Mag ik deze dans?" Vraag hij. Hij steekt zijn hand uit.

Verbaasd kijk ik achter me. José is weg. Ik draai me weer terug naar Orlando. Zenuwen gieren door mijn lichaam terwijl ik zijn hand vast pak. Zijn vingers vertrengelen zich met de mijne.