Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 26♡

{"Zoals jullie al hebben gemerkt, is Emma hier. En ze blijft hier een tijdje dus wees aardig."

"Één dag." Verbeter ik hem. "Ik blijf hier één dag."

"Sure, één dag."}

Laat ik zeggen dat die ene dag één week werd, en toen één maand en ondertussen is die ene dag al een jaar later.

{Heden}
"Ho! Stop hier."

Verbaasd kijk ik op. "Ik zat net lekker in mijn verhaal."

"Ik heb denk even een uitleg nodig. Ze hadden je ontvoerd en nieteens een jaar later ga je daar wonen?"

"Ja? Is dat raar?"

"Ja. Best wel."

"Hé!" Zeg ik beledigd. "Hoort een psycholoog niet te zeggen dat niks raar is? En al die andere 'laat je gevoelens los' bullshit."

"Oh, ja. Je hebt gelijk. Het is totaal niet raar om bij je ontvoerders te wonen. Maar ga verder." Ze kucht even. "Stockholm syndroom."

"Don't judge, ze waren heel aardig." Ik denk even na. "Nouja, sommige dan. Net zoals honden, ze kunnen wel eens bijten." Een zachte zucht verlaat mijn mond. "In ieder geval. Het was een jaar later."

Pov Emma
(Een jaar làter dan het vorige hoofdstuk maar een jaar éérder dan het heden. Snappen jullie het nog?)

"Je bluft."

"Wie zegt dat jij niet bluft?"

"Oké, Emma. Kijk me eens aan." Ik kijk omhoog. Orlando kijkt me doordringend aan. "Ben jij aan het bluffen?"

Een nerveuze lach vormt zich rond mijn lippen.

"Ik wist het! Je bluft."

"Nee! Ik word gewoon nerveus als je me zo aankijkt."

"Misschien wil ze wel dat jij denkt dat ze bluft maar bluft ze niet."

"Omgekeerde psychologie." Zegt Tulio wijs.

"Haha." Lacht Dilano. "Bluft."

Ik lach. Ze denken zo moeilijk.

"Oké, ik ga mee."

"Ja?" Vraag ik. "Weet je dat zeker?"

"Ja." Hij duwt al zijn fiches naar het midden waar de mijne al liggen. Ze kijken me allemaal verwachtingsvol aan. Met een lach draai ik mijn kaarten om.

Ik zie een verwarde uitdrukking op Orlando zijn gezicht. "Wat is dit? Dit is letterlijk niks."

"Ze hebben allemaal dezelfde kleur."

"Als dat geen hart had geweest dan had je flush, maar dit is niks."

"Aw, jammer he? Dat weer een hart alles verpest."

Ik schud Roberto zijn handen van mijn schouders. "Ik weet de regels niet, sorry."

Het ging goed tot José weg ging en niemand me meer hielp.

"Waarom ging je dan all-in?"

"Omdat ik een badass ben." Ik lach en sta op. "En ik moet gaan. Gefeliciteerd met de winst, Lan."

"Dank je." Hij heeft even een trotse blik op zijn gezicht maar die verdwijnt al snel. "Wacht, waar ga je heen?"

"Naar een vriendin."

Ik pak mijn sleutels en loop naar mijn auto. Oh wat had ik graag Eline haar gezicht willen wanneer ze het briefje zag waarop stond dat ik de auto heb gestolen. Wat eigenlijk geen stelen is omdat het gedeeltelijk ook mijn auto is. Met een zachte zucht zak ik op de passagiersstoel. Oké, lets go.

~~

Ik steek mijn duim op als antwoord op Sarila haar vraag waarna ik me omdraai.

Met een harde knal bots ik tegen iemand aan. Zijn drankje valt over hem heen.

"Shit, sorry." Zeg ik. Ik veeg met mijn hand over zijn shirt maar het wordt nog erger.

"Geeft niet." Ik kijk omhoog. Mijn ogen ontmoeten de zijne. Oh damn..

"Het spijt me zo erg. Ik haal wel een nieuw drankje voor je."

Er vormt zich een lach rond zijn mond. "Hoeft niet. Er zat toch niet veel in."

"Weet je het zeker? Ik wil best-"

"-Het is oké, echt waar." Hij lacht. "En daarbij, ik zou een dame nooit voor mij laten betalen."

Ik ben verrast door zijn opmerking. Het liefst zou ik nu een preek willen geven dat ik een onafhankelijke vrouw ben maar daar hebben we waarschijnlijk allebei geen zin in. En eerlijk gezegd gedraag ik me eerder een domme tiener.

Er wordt iets naar hem geroepen. "Oh, ik moet gaan. Misschien dat ik je ooit nog zie." Hij knipoogt en voor ik iets kan zeggen verdwijnt hij in de menigte.

"Wie was dat?" Sarila verschijnt naast me.

Nu pas realiseer ik me dat ik zijn naam niet heb gevraagd. "Ik heb geen idee.."