Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 62♡

Pov Emma
Mijn been tikt gespannen op de grond. Ik zit in een kleine kille kamer zonder mobiel, sieraden en schoenen. Ja, zelfs geen schoenen. Ik moest alle elektronikca, accessoires en alle andere spullen die mezelf of anderen konden verwonden afgeven. Geen idee waarom schoenen daaronder vallen..

Nadat ze mijn spullen hadden, namen ze mijn vingerafdrukken en bloed af én namen ze een foto. Daarna ben ik zonder enige uitleg naar deze kamer geleid. Een onhoorbare zucht verlaat mijn mond. Ik ben doodsbang.

Mijn ogen zoeken de muur af naar een klok maar kunnen die niet vinden. Hoe lang zou ik hier al zitten? 10 minuten? 2 uur? Ik zou het beide geloven.

Mijn aandacht wordt getrokken door een deur die opengaat. Een man van middelbare leeftijd komt binnen. Hij ploft met een zachte zucht tegenover me neer.

"Oké," de agent slaat een notitie boekje open. "Wat is je naam?"

"Oprah. Oprah Winfrey." Antwoord ik.

Ik zie hoe hij de eerste letters opschrijft voor hij stopt en me geërgerd aankijkt.

"Even serieus nu. Wat is je naam?"

"Meneer, gaat je niks aan." Kleine verwijzing naar spongebob hier.

De agent lijkt niet blij met mijn antwoord. Hij kijkt me met een verzuurde blik aan. Zijn blik laat me glashelder beseffen dat dit een doodserieuze situatie is. Ik kuch zacht en ongemakkelijk. "Emma García." Zeg ik dan. "G-a-r-c-í-a." Spel ik, niet sarcastisch, voor hem. "Met een streepje op de í."

"Hmm-hmm." Murmelt hij kort terwijl hij het opschrijft. Hij blikt kort op zijn horloge voor hij opkijkt en zijn hand uitsteekt. "Ik ben rechercheur Frits Müller."

"Hoi." Mompel ik terwijl ik zijn hand schud.

"Je weet dat alles in deze kamer door middel van beeld en geluid word opgenomen?" Ik knik. "En je bent je bewust van je rechten?" Weer knik ik. "Oké, dan kunnen we beginnen."

Iets in zijn blik veranderd. "Je bent hier omdat iemand je heeft aangeklaagd voor een best serieus misdrijf. En wij willen heel graag weten wat hier achter zit en wat er is gebeurd." Hij kijkt me vragend aan, alsof hij een hele bekentenis verwacht. Ik antwoord niet, geen idee wat ik zou moeten antwoorden.

"Waarom begin je niet met vertellen hoe je Enzo Bianchi kent?" Ik schud zacht mijn hoofd als teken dat ik niet ga antwoorden. "Kom op Emma," de man geeft me een vriendelijk tikje tegen mijn arm. "We weten dat je hem kent, je vingerafdrukken zijn in zijn appartement gevonden."

Die zin trekt mijn aandacht. Mijn blik schiet omhoog. Vingerafdrukken. Schiet er door mijn hoofd.

"Op dit moment gaat het er niet om óf je het hebt gedaan, maar waaróm."

"Ik heb niks gedaan." Reageer ik.

Een bijna onhoorbare zucht verlaat zijn mond. "Prima." Hij staat op. Verbaasd volg ik zijn handelingen. "Als jij niet wil praten, heb ik hier niks te doen." De agent loopt naar de deur. "Je kunt maar beter bedenken wat je straks gaat zeggen, dat zul je zeker nodig hebben." Zonder dat ik nog een woord kan zeggen, loopt hij de kamer al uit en slaat hij de deur dicht, mij alweer alleen achterlatend. Alleen met al mijn gedachten.

~~

Mijn hoofd leunt op mijn armen die weer op de tafel leunen. Hoe laat zou het zijn? Zit ik hier al lang? Ik ben zo moe.

De deur gaat open, ik doe niet eens de moeite om op te kijken.

"Orlando belde me."

De stem laat me met een ruk opkijken. "Marcio?" Vraag ik. Ik spring op en ren rechtstreeks in zijn armen. En ja, ik ben me ervan bewust dat ik Marcio een knuffel geef, Márcio.