Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 64♡

Pov Emma
"Jax?" Vraag ik. Wat doet hij hier?

Hij kijkt me aan alsof ik een geest ben. "Wow, Emma..  Ik uhm.." Hij zoekt naar woorden maar houdt dan zijn mond en slaat zijn armen open. "Mag ik je een knuffel geven?"

Glimlachend maar ietwat ongemakkelijk loop ik in zijn armen. Ik voel zijn armen om me heen. Het voelt zo goed en vertrouwd.

"Hoe gaat het?" Vraagt hij na hij me, veelste snel, los heeft gelaten. "Ik heb je gemist."

"Het gaat goed." Lieg ik. Ik mis hem ook. "En met jou?"

"Ja, goed hoor." Hij legt ongemakkelijk een hand in zijn nek. "Sorry, ik ben een beetje, uhm.." Jax schudt zijn hoofd en glimlacht. "Ik had gewoon niet verwacht om je ooit nog te zien."

Ik staar naar zijn gezicht. Hij lijkt meer volwassen te zijn geworden. Zijn babyface heeft nu een stoppelbaardje. Een baby met een baard. "Het is goed om je te zien." Zeg ik.

"Waar ben je al die tijd geweest?" Vraagt hij.

"Uhmm.." lach ik ongemakkelijk. "Dat is een lang verhaal."

Hij knikt. Kijkt naar de grond maar dan al snel weer terug naar mij. "Het spijt me, Emma. We zijn niet goed uit elkaar gegaan. Als ik meer mijn best had gedaan dan-"

"-Het is oké." Kap ik hem af. Ik wil niet arrogant overkomen maar ik wil ook niet gaan janken. Oh God, wat heb ik hem gemist.

Onverwachts klinkt er een ringtoon. Jax kijkt op zijn mobiel en drukt hem dan uit. "Sorry, ik moet gaan." Hij bergt zijn mobiel op. "We wonen nog op dezelfde plek. Ik zou het fijn vinden als je een keer langskomt."

Ik knik en slik de brok in mijn keel weg. "Ja, is goed."

Jax loopt richting zijn auto. "Tot ziens, Emma."

"Doei." Glimlach ik. Ik kijk hoe hij weg rijdt. Dan loop ik naar de rand van de brug en zak neer. Deze stilte geeft mijn gedachten de ruimte. Plots schiet er een gedachte door mijn hoofd. Wat zou er gebeurd zijn geweest als Jax hier vorig jaar had geweest in plaats van Orlando?

Ik kan niet ingaan op die vraag want de stilte wordt wederom doorbroken door een auto die stopt.

"Iets vergeten?" Vraag ik zonder om te kijken.

"Ja, jou." Voor een seconde stopt mijn hart. Dat is niet Jax zijn stem.

Ik voel armen om me heen die me omhoog trekken en weg bij de rand duwen. Wanneer hij stopt met duwen draai ik me om. Ik kijk recht in de donkere ogen van Orlando. Voor secondes staren we elkaar geruisloos aan.

"Ik ga niet springen." Verbreek ik de stilte.

"Dat zei je de vorige keer ook."

"Jij zit op een dak, ik op een brug." Ik draai me richting de horizon. "En het uitzicht is prachtig." Ik draai me terug om te zien dat Orlando ook naar het uitzicht kijkt. De gloed van de zon die onder gaat glijdt over zijn gezicht. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht voor hij zich terug naar mij draait.

"Het is inderdaad een oké uitzichtje."

Lachend geef ik hem een duw. "Shut up, het is prachtig."

Hij staart me voor een lange tijd aan. "Verdomme Emma." Scheldt hij zacht naar me. "Je maakt me zwak."

Een grinnek verlaat mijn mond. "Sorry."

"Misschien moet je proberen minder leuk te zijn."

De grinnek is overgegaan in een brede glimlach. "Ik zal het proberen." Mijn lach ebt langzaam weg. "Voel je je echt zwakker door mij?"