Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 50♡

"Ik heb zin in Garfield." Zegt Orlando uit het niets.

Verbaasd klik ik het spelletje op mijn mobiel weg en kijk op. Nog voor ik kan instemmen zet hij disney+ op. Wacht, sinds wanneer hebben ze disney+? En waarom wist ik daar niks van?

Hij zet de film aan. Nogsteeds met een verbaasde blik kijk ik hém aan.

"Ga je nog kijken of blijf je mij aankijken met die blik?" Hij draait zich, met een kritische blik, naar me om.

Snel kijk ik naar het tv. Oké, hij is dus nogsteeds chagrijnig. En eerlijk, ik heb liever een plagende dan een klagende Orlando naast me.

"Wacht, dit klopt niet."

Aha! Dit is het moment dat hij zich realiseert dat hij een mafia baas is, en die kijken geen Garfield.

"We missen de popcorn." Hij springt op en loopt naar de keukendeur. "Zoet of zout."

"Zoet." Reageer ik resoluut.

"Echt waar?" Hij klinkt verbaasd. "Eindelijk," lacht hij. "Derest wil altijd zout. De psychopaten."

Ik lach, verrast om zijn plotse vrolijkheid. "Als je zout wil kun je ook gewoon chips nemen."

"Preciiess!" Hij loopt de keuken in. "Niet verder kijken zonder mij!" Hoor ik hem roepen.

Lachend schud ik mijn hoofd. Hoe kan hij ineens zo vrolijk zijn? Net vermoorde hij me bijna met zijn blik.

Niet veel later ploft hij naast me neer. Hij zet de bak met popcorn tussen ons in en klikt de film weer aan.

Ik blijf nog kort naar zijn gezicht kijken. Hij kijkt gefocust naar het scherm. Of probeert hij juist te focussen?

Voordat het te eng wordt dat ik zo lang naar hem staar, draai ik me terug om naar het scherm.

Na een lange tijd van stilte hoor ik zijn stem. "Waarom heb je me niks verteld?"

Ik wist het! Ik wist dat hij boos was!

Langzaam draai ik me naar hem om zodat ik hem aan kan kijken.

"H-Het spijt me."

"Ja, dat weet ik." Reageert hij bot. "Dat heb je al 80 keer gezegd."

"Sorry." Reageer ik automatisch. "Ik had het je moeten vertellen, maar-"

"Je durfde niet." Maakt hij mijn zin af.

"Nee. Ik dacht dat het je niet zou boeien."

"Waarom zou het me niet boeien?" Hij buigt een beetje naar me toe. "Het is je misschien nog niet opgevallen, maar ik geef om je. Natuurlijk boeit het me dat je een vriend hebt die je in elkaar slaat."

"Hij sloeg me niet in elkaar." Verweer ik zwak.

"Ohja, sorry, even vergeten. Hij stak je."

Heel even ben ik verbaasd. Hoe weet hij dat? Waarschijnlijk is de vragende blik erg duidelijk want Orlando geeft al een antwoord: "dacht je echt dat Roberto me dat niet zou vertellen?"

"Hij stak me niet." Reageer ik. "Hij had een mes vast en ik rende er tegenaan."

Orlando kijkt me verbluft aan. "Ben je hem serieus aan het verdedigen?"

"Wat? Nee, natuurlijk niet. Ik weet hoe raar dit klinkt maar, deze snee is niet geheel zijn schuld."

Orlando kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en laat een afkeuren lachje horen voor hij kort zijn hoofd schudt.

Een zucht verlaat mijn mond. "Weet je, laat maar. Je snapt het toch niet."

"Ik snap het niet, omdat jij het niet uitlegt."