Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 47♡

Pov Emma
"Heeey." Hoor ik iemand zeggen. Tulio komt de kamer in. "Orlando vroeg of ik bij je wilde kijken, dus here I am." Ondertussen staat hij al voor me.

"Dank je, maar ik heb geen hulp nodig."

"Altijd zo eigenwijs." Hij schudt zacht zijn hoofd. "Wacht hier." Tulio loopt de kamer weer uit en komt al snel terug met een doosje. Een EHBO-doosje om precies te zijn. Hij pakt de bureau stoel en komt voor me zitten.

"Wat ga je d-"

"Sst, Laat dit maar aan dokter Castillo over."

Wie is dokter Castillo? Is dat Tulio? Ik wil het vragen maar voor ik ook nog maar iets kan zeggen, duwt hij een doekje in mijn gezicht.

"Auw!" Ik sla zijn hand weg.

"Stel je niet zo aan." Mompelt hij.

"Wat? Zal ik dat spul even in jouw gezicht gooien?"

Geïrriteerd slaat hij zijn armen over elkaar. "Wil je dat ik je help of niet? Want als ik je help moet je nu even je tanden op elkaar zetten en niet zo piepen. Dus, wat wordt het?"

Ik snuif even en draai mijn hoofd de andere kant op zodat hij weer verder kan.

"Mooi zo." Hoor ik hem nog mompelen. Hij dept het doekje weer tegen mijn hoofd. Jemig, dat prikt.

Opeens draait hij mijn hoofd de andere kant op en dept hier ook een doekje langs. "Jeez, hoe hard ben je wel niet gevallen?"

"Uit een auto die 60 kilometers per uur reed. Do the maths."

Hij draait mijn hoofd een kwartslag zodat ik hem aan kan kijken.

"Hoeveel vingers steek ik op?"

"Drie." Zucht ik. "Ik heb geen hersenschudding."

"Volgensmij wel."

"Geloof me, ik weet hoe een hersenschudding voelt en dit is geen hersenshudding, Jace." Reageer ik geërgerd.

Hij kijkt me verward aan. "Jace?"

"Jace?"

"Je zei Jace."

"Ik zei geen Jace."

"Jawel, wie is Jace?"

"Ik weet niet wie Jace is, Tuul."

Ik hoor hem wat zeggen maar kan me niet concentreren door de misselijkheid vlaag die opeens opkomt. Snel ren ik naar de badkamer, bots nog hard tegen de deur aan, zak neer voor het toilet en gooi mijn maaginhoud eruit.

Ik voel hoe iemand mijn haar vast pakt en zacht over mijn hoofd aait. Wanneer ik klaar ben zak ik naar achter en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Er zweeft een glas water voor me, nouja, Tulio heeft het vast.

"Thanks." Mompel ik wanneer ik het aanpak.

"Weet je wat jij nodig hebt?" Alsjeblieft zeg geen thee. "Thee."

Ik zucht. "Het enige wat ik nu nodig heb ik een tandenborstel en tandpasta."

"Dan ga jij nu je tanden poetsen en zet ik de thee." Ik wil nog protesteren maar hij loopt al naar de deur. " Ik zie je over 3 minuten beneden."

Great, nog een tijd limiet ook. Zuchtend pak ik mijn tandenborstel en poets mijn tanden. Na ongeveer twee minuten spoel ik mijn mond en loop naar beneden. Halverwege de gang wordt het opeens zwart voor mijn ogen. Ik voel hoe ik om ga vallen maar twee handen om mijn armen houden me recht.

"Moeilijk hè? Lopen."

Ik open mijn ogen en kijk Marcio verward aan. Wat?

"Je viel bijna om." Verduidelijkt hij me.