Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 32♡

Ik draai me om en rek met mijn hand naar het nachtkastje maar er is niks. Mijn hand valt naar beneden. Verbaasd open ik mijn ogen. Mijn hart slaat een slag over. Dit is niet mijn kamer. Ik denk terug aan gister. De date met Enzo, het Mario karten. Ik kan me niet herinneren dat ik naar huis ben gegaan. Ben ik in slaap gevallen? Is dit zijn kamer?

Mijn oog valt op een briefje op de deur. Snel loop ik erheen en pak het van de deur.

Buongiorno amore mio!
Ik wilde je niet wakker maken,
je lag zo schattig te slapen.
Maar ik moest plots weg.
Je kunt ontbijt maken,
ik weet niet hoe laat ik terug ben.
Als je weg gaat kun je de deur
gewoon dicht laten vallen.
X Enzo

Heeft hij me gewoon alleen gelaten in zijn huis? Ik loop de kamer uit. "Enzo?" Roep ik maar er klinkt geen gehoor. Hij is er echt niet.

Ik loop naar de keuken. Waar is mijn mobiel? Mijn tasje ligt op de tafel. Snel loop ik erheen en pak mijn mobiel. Op de display staat dat het 9.43 is. Oh shit.

Ik loop gehaast naar de deur en loop naar buiten. Ho, ik ben mijn jas vergeten. Snel draai ik me om maar bots tegen de deur aan. Ohja, hij valt automatisch dicht. Mijn jas moet ik dan maar een andere keer ophalen.

Ik besluit om koffie te halen bij Eva haar werk, mijn auto staat daar toch in de buurt.

"Wat kan ik voor u- Emma?" Vraagt Eva wanneer ik het koffiezaakje in loop. " Je bent nooit zo vroeg in de stad, tenzij.." Haar mond zakt open. "Tenzij je niet naar huis bent geweest."

Ik lach verlegen. Zij weet ook gelijk alles.

Eva haar baas, oftewel tante, komt aangelopen. "Goedemorgen Emma."

"Hoi." Antwoord ik zo vrolijk.

Ze zet een kop koffie voor mijn neus neer. "Van het huis, meissie."

"Danku." Glimlach ik. "Ik maak het wel goed met een dagje werken." Ik heb al meerdere dagen geholpen wanneer het heel druk was en dat was oprecht heel gezellig.

"Tante Dorris, ik neem even een pauze. We moeten iets bespreken."

Dorris zucht dramatisch. "Misschien moet ik maar beginnen met echt personeel aannemen."

Eva lacht. "Maar ik ben veel leuker."

"Klopt. Ga maar, het is toch heel rustig."

We lopen naar een tafeltje en ploffen neer. "Vertel me alles."

"Het is niet echt een heel spannend verhaal."

"Em!" Roept Eva. "Heb je bij hem geslapen? Heb je mét hem geslapen?"

"Iel, nee! Eef, stop. Ik viel in slaap op zijn bank."

Eva barst in lachen uit. "Op zijn bank?"

"Ja, en toen ik wakker werd was hij er niet meer."

"Niet!" Zegt Eva vol ongeloof.

"Oh, jawel. Dit briefje lag er." Ik geef haar het briefje.

"Je hebt het briefje meegenomen?" Vraagt ze nadat ze het briefje heeft gelezen.

"Ja, een kleine aandenken."

"Ach, je vindt hem echt leuk, hè?"

"Ik weet het niet.. Hij geeft me het gevoel alsof we elkaar al heel lang kennen."

"Soulmates."

"Je weet dat ik daar niet in geloof."

"Maar ik wel. En ik voel dat jullie soulmates zijn."

En oh man, ze kon het niet meer fout hebben..

~~

Ik ren half naar de voordeur. Nik belde me om te vragen waar ik was omdat ze blijkbaar door hadden dat ik niet thuis ben geweest vannacht. Wist ik veel dat ze daarop zouden letten.

"Waar was je?" Hoor ik nog voor ik de deur achter me heb dicht gedaan. Orlando kijkt me aan alsof ik zijn 15 jarige puber dochter ben. "Weet je wel niet hoe ongerust we waren?"

"We?" Vraagt Roberto verbaasd.

"Ja, we. En iedereen weet dat de afspraak is om vóór 9 uur thuis te zijn."

Ik kijk op de klok. "Wel, technisch gezien is het nog geen 9 uur."

Orlando kijkt me boos aan. "Je weet wat ik bedoel, Emma. Waar was je?"

"Ik was in slaap gevallen bij een vriendin." Hij kijkt me achterdochtig aan. "Het spijt me zo erg." Zeg ik er nog achteraan.

"Doe dit niet weer, oké? Stuur Nik een berichtje ofzo."

"Oké, sorry."

Orlando zucht en loopt de gang uit. Ik kijk vragend naar Roberto.

"Vraag maar niks aan mij. Ik weet het ook niet."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Red flags look a little green when you're stupid