Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 57♡

Pov Eva
Ik stop met ijsberen. "Ontvoerd?" Vraag ik.

"Voor de derde keer, ja."

"Door wie?" Ik vervolg het geijsbeer. "En waarom? En waarom bellen we de politie niet? Én waarom zeggen je vrienden niks?"

"Omdat dat niet kan. En ze zijn niet mijn vrienden." José zijn mobiel gaat af, gelijk neemt hij op. "Ja?"

Ik hoor een zacht geroezemoes aan de andere kant van de lijn maar kan er geen woorden uit maken.

"Ja, goed." Reageert José op degene aan de andere kant van de lijn. Hij kijkt me aan en grijnst licht. "Nee, die flipt hem een beetje."

Verontwaardigd kijk ik hem aan. Had hij het over mij?

"Ja, oké. Ik zal het zeggen... Joe." José hangt op en kijkt me aan. "Ze weten waar ze is en gaan haar nu halen."

"Ze gaan haar halen?" Vraag ik verward. "Hoe bedoel je 'halen'? Ze is ontvoerd, je kunt niet zomaar binnen lopen en haar halen. Misschien zijn ze bewapend of hebben ze een heel bad guy leger."

"Misschien hebben wij ook wel een heel bad guy leger." Grapt José.

Ik zet een stap naar achter. "Wie zijn jullie?"

José staat op. "Eva.."

"Nee, antwoord op mijn vraag. Wie zijn jullie?"

Hij zucht "Wij zijn een geheime misdaadorganisatie."

Ik kijk hem raar aan. "Wat? De CIA? FBI?"

"De maffia, Eva. We zijn de maffia."

Mijn blik gaat van verbaasd naar boos. "Dit is niet grappig."

"Ik maak geen grapje."

"Je liegt. Emma zou me dit hebben verteld."

"Nou, blijkbaar niet hè."

Ik kijk hem boos aan. "We vertellen elkaar alles."

"Ze kon je dit niet vertellen. Dat is gevaarlijk."

"Waarom?" Vraag ik neidig.

"Kijk wat er met haar is gebeurd!" Roept hij ineens. "Ze is ontvoerd omdat ze ons kent. Wees blij dat ze niks heeft gezegd. Dat betekent dat ze om je geeft."

"Schreeuw niet tegen me." Zeg ik boos. "Emma is mijn beste vriendin en jij zegt net dat ze ontvoerd is. Blijkbaar heb ik een fucking maffia gast in mijn huis. En dan durf je nog om tegen me te schreeuwen alsof ik een kind ben waar je op moet passen?"

"Eva, sorry, zo bedoelde ik het niet."

Met een zachte zucht plof ik naast hem neer. "Ik ben gewoon bang dat haar iets overkomt."

Pov Orlando
Ik staar naar het pistool in mijn handen. Niet alleen ik, maar Roberto staart er ook naar.

"Plan van aanpak?" Vraagt hij.

Mijn gedachten draaien overuren. Na een korte stilte antwoord ik: "haar terug ontvoeren."

"Serieus?" Vraagt Roberto ongelovig. "Ze hebben haar ontvoerd en zijn haar waarschijnlijk nú, op dit moment, terwijl wij hier aan het praten zijn, aan het martelen en jij wil haar terug ontvoeren? That's it?" Hij schudt zijn hoofd. "Zwak."

Ik sla mijn armen over elkaar. "Wat wil jij dan?"

"Ik wil de Orlando van twee jaar geleden terug. Degene die niet bang was voor een beetje bloed op zijn handen, degene die zijn reputatie staande wist te houden, degene die gerechtigheid zocht voor zijn zusje." Zijn stem zwakt af. "Wil je dat Emma hetzelfde overkomt als je zusje alleen omdat jij te laf bent om een pistool te gebruiken? Want dat is wat er gebeurt, ze gaan haar vermoorden als jij niks doet. En dan weet gelijk iedereen dat je alles bij jou kunt flikken." Hij klapt één keer in zijn handen. "Boom, weg reputatie."

"Die reputatie boeit me helemaal niks."

"Maar het schuldgevoel wel." Roberto kijkt me strak aan. "Gast, al zou je een miljoen jaar zondigen, dat bloed krijg je nooit meer van je handen. Hoe vaak je ze ook wast."

Hij heeft gelijk, ik heb dingen gedaan waar zelfs de duivel van zou schrikken.

De deur gaat open. Ik zie nog net hoe Tulio zijn pistool wegstopt. "Stategie?" Vraagt hij.

Voor een korte tijd staar ik Roberto aan. De woorden uit mijn mond verbazen zelfs mij. "Vermoord ze allemaal."

Pov Emma
"Ben je echt bereid om je leven te geven voor iemand die niet eens om je geeft?"

Ik schud zacht mijn hoofd. "Ik ben toch al dood."

Hij kijkt me verbaasd aan. "Weet je, ik zou bijna medelijden met je krijgen. Bijna."

Hij zegt dit wel, maar ik zie de killheid in zijn ogen. Hij hurkt naast me neer. "Lieverd, je kunt beter gewoon mijn vragen beantwoorden. Orlando komt je niet halen, hij laat je gewoon voor dood achter."

Heeft hij gelijk? Zou Orlando me niet zoeken? Tranen prikken in mijn ogen. Wat als hij me inderdaad voor dood achterlaat?

De man glimlacht. Het is alleen geen warme glimlach, het is zo'n glimlach waar je jezelf forceert om aardig te lijken. "Zie je, kochanie, je kunt beter meewerken. Dan beloof ik je een snelle dood te laten sterven."

Hij draait mijn gezicht zijn kant op. "Ga je een braaf meisje zijn en antwoord geven?"

"Dat kan ik niet." Mompel ik.

Hij slaat me, hij slaat zelfs zo hard dat de stoel bijna meevalt. Ik hoest en spuug bloed uit. Ademen wordt lastig met al dat bloed in mijn mond en neus. Tranen rollen over mijn wangen. "Alsjeblieft, stop. Ik weet niks."

Nog een klap laat mijn hoofd draaien. Letterlijk én figuurlijk. Dit keer niet door zijn hand maar door de lineaal. Je weet wel, zo'n ijzeren die ze in tekenlokalen hebben. De punt heeft een kras op wang gemaakt.

De man wil wat zeggen maar de deur wordt open gegooid. "We hebben een probleem." Zegt een gozer in de deuropening. De andere man kijkt me even aan. "Blijf hier." Zegt hij waarna hij de kamer uit loopt.

"Alsof ik ergens heen kan!" Roep ik hen nog na.

Ik trek weer aan mijn polsen. Het lijkt juist averechts te werken en de touwen zitten nu nog strakker. Bloed verzamelt zich rond mijn pols. Ik hoor een paar schoten boven me. Geschrokken kijk ik op. Snel trek ik weer aan mijn polsen. Met veel moeite en pijn krijg ik een hand los. Ik trek en peuter aan de andere knopen die, na wat een eeuwigheid lijkt te duren, eindelijk loskomen. Waarneer alle touwen los zijn ren ik naar de deur.

Ben ik in een kelder? Ik zie nog een andere deur en ren er heen. Met een ruk trek ik deze open. "Eva?" Vraag ik. Maar de kamer is leeg. Er is niemand.

Ik ren de trap op en kom uit in een gang. Er is een deur aan het einde van de gang. Hij lijkt naar buiten te leiden. Maar ik ga er niet heen. Ik kan er niet heen. Ik móet Eva vinden.

In plaats van dat ik Eva tegen kom, bots ik tegen een man op. Het is dezelfde als die daarnet zowat mijn gezicht heeft verbouwd. Ik zie paniek in zijn ogen. Wat is er aan de hand?

Voor ik iets kan bedenken pakt hij me vast. Hij trekt me de gang op. Mijn blik valt op iets op de grond. Is dat.. een lichaam? Een vlaag van misselijkheid overvalt me. Ik ben zo in gedachten dat ik niet merk dat de man stopt met lopen waardoor ik tegen hem aan bots. Hij trekt me tegen zich aan en niet veel later voel ik iets tegen mijn hoofd aan.

"Laat dat pistool vallen of ik schiet haar neer." Zegt de man die me vast heeft.

Ik kijk op. Tegen wie heeft hij het? Wacht. Zei hij nou dat hij me neer gaat schieten? Ik probeer mijn hoofd naar hem toe te draaien maar hij duwt mijn hoofd de andere kant op. En nu zie ik tegen wie hij het had. Orlando..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Plottwist! *jazzhands*
Nee eigenlijk niet, dit was vrij voorspelbaar XD