Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 24♡

Pov Emma
Gapend rek ik me uit. Halverwege stop ik. "Oh fuck.." mompel ik wanneer ik de kamer herken. Wat heb ik gister gedaan?

Snel stap ik het bed uit en loop naar de deur. Ik duw de deurklink omlaag en de deur gaat open. Oké, goed om te weten. Maar ik durf niet naar beneden. Ik besluit naar badkamer te gaan om te kijken of er tandpasta ligt. En er ligt inderdaad tandpasta en zelfs de tandenborstel ligt er nog. Verbaasd kijk ik rond, alles ligt nog precies hetzelfde als toen ik wegging. Nouja... 'wegging'. Ik poets mijn tanden en ga weer op het bed zitten. Oké, wat nu? Stiekem weggaan?

"Nou dit is nog eens een plottwist." Geschrokken draai ik me om. Marcio staat grijnzend in de deuropening. "Volgensmij heeft er iemand last van het Stockholm syndroom." Vervolgt hij.

Ik zucht en weet even geen goede comeback te verzinnen dus zeg ik maar niks.

"Er is bijna niemand, dus je kan gewoon naar beneden gaan." Hij kijkt me uitdagend aan. "Als je durft."

"Ik ga liever hier door het raam en kom nooit meer terug."

"Die sprong overleef je niet."

"Misschien wil ik dat juist."

"Ach," hij trekt een quasi zielig gezicht. "Ons kleine schatje is suïcidaal."

"Daar moet je geen grappen over maken."

"Heb ik gelijk dan? Orlando zei namelijk alleen dát je hier was, niet waarom."

"Mooi, dat gaat jouw namelijk geen bal aan."

Hij snuift. "Ik vroeg er toch niet naar."

Ik negeer hem voor derest en kijk om me heen. Waar is mijn tas? Wanneer ik me omdraai om het aan Marcio te vragen zie ik dat hij al weg is. Oké, misschien moet ik mezelf maar gewoon vermannen, vervrouwen, en naar beneden gaan.

Ik adem diep in en uit voor ik de kamer uit loop. Misschien zien ze me niet, kan ik gewoon mijn tas pakken en verdwijnen. In de gang aangekomen zie ik nergens mijn tas staan. Shit, misschien staat hij in de woonkamer. Ik zucht diep. Zo erg kan het vast niet zijn. Hij heeft wel mijn leven gered.

Met tegenzin loop ik naar de woonkamer, voor de deur blijf ik even staan. Oké, lets go. Ik duw de deur open en loop de woonkamer in. Er is inderdaad bijna niemand. Alleen Orlando en die gozer die van thee houdt, ik weet niet meer hoe hij heet, zijn er.

"Goedemorgen." Mompel ik.

Gelijk kijken ze beide op. "Goedemorgen."

"Ik uhm.." Ik kuch ongemakkelijk. "Thanks voor dit, je weet wel, maar uhm.." Ik maak een vaag gebaar naar de deur toe.

"Emma, ga even zitten. Je hoeft niet weg." Ik kijk hem even verward aan. Hij laat me wel weer gaan, toch? "Ik bedoel, je mag wel weg, maar het hoeft niet."

Ik zak langzaam op de bank. "Oké..?"

"Weetje," zegt de andere man, "je ziet eruit alsof je thee kan gebruiken."

Orlando zucht. "Tulio, rot op met je thee."

"Te laat." Zegt hij en hij loopt de deur al uit.

"Gaat het weer?" Vraagt Orlando. "Na gister." Ik knik. Alsof ik ben vergeten wat er gisteren is gebeurd.

"Em, dit moet je gewoon niet doen. Hoe kut je leven ook is, dit is geen optie."

"Ik weet het, oké? Het was dom en ik zal het niet meer doen."

"Waarom doe je dit altijd?"

Beledigd kijk ik hem aan. "Wat? Het is niet dat ik dagelijks bij een brug sta."

Hij lacht. "Nee, ik bedoel waarom je altijd zo achteloos doet over serieuze onderwerpen."

"Oh, tja.." Ik haal mijn schouders op. Hier heb ik even geen antwoord op.

"Je kunt je emoties ontlopen maar ooit kom je ze weer tegen."

"Sinds wanneer ben jij filosoof?"

"Emma.." zucht hij. Maar gelukkig kan hij niet verder met zijn preek omdat Tulio binnen komt lopen.

"Een kopje kamille thee voor mevrouw, dat zorgt voor rust in de geest."

Ik kijk hem raar aan. Wat is er hier aan de hand?

"Je hoeft het niet op te drinken." Reageert Orlando.

Ik glimlach naar Tulio. "Dankje, ik hou van kamille thee."

Tulio geeft Orlando een 'ik zei het toch' blik. Ik lach. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit kamille thee op, maar die blik was het het waard.

"Dus, weggelopen van huis?" Vraagt Tulio.

"Het is een lang verhaal." Zucht ik.

"Je kreeg ruzie en liep weg, dat klinkt niet als een lang verhaal."

Verbaasd kijk ik Orlando aan. "Hoe weet je dat dat is gebeurd?"

Tulio lacht. "Je weet niet hoe vaak Dilano is weggelopen na een ruzie met Roberto."

"Maar hij komt altijd weer terug."

Ik kijk eigenwijs de andere kant op. "Nou, ik weet niet waar ik heen ga maar ik ga niet meer terug."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jaja, ik weet het, super kort deel..

Vergeven jullie me omdat ik jarig ben? #18!!