Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 5♡

"Doet het pijn?" Vraagt Jax.

"Nee, het is gewoon irritant." Lachend kijk ik de tatoeëerster, Marjolein, aan. "Ik weet precies wat je bedoelt." Lacht ze. "Maar ik ben bijna klaar."

Ik kijk naar de tattoo. "Het is zo gaaf."

Ze kijkt even op en kijkt me glimlachend aan. "Ga je uiteindelijk voor de hele sleeve?"

"Kleine stapjes, anders kan hij het niet aan." Ik knik naar Jax. "Hé!"

De tatoeëerster grijnst even. "Wil jij geen tattoo?" Vraagt ze aan Jax terwijl ze een doekje over de tattoo heen haalt.

"Ooit wel, ik weet alleen nog niet wat."

Ze overhandigd hem een boekje. "Hier staat wat inspiratie in."

Hij kijkt verrast op. "Thanks."

Nu geeft ze mij een blaadje. "Dit is nog een keer hoe je je tattoo moet verzorgen, maar ik denk dat dat wel lukt. De vorige is perfect geheeld."

Ik glimlach. "Dank je."

"Dan ben je vrij om te gaan."

"Verlost van de naalden." Reageer ik dramatisch. Ze lacht en loopt met ons mee naar de uitgang. "Het was me een genoegen."

"Tot volgende maand dan maar?" Ik kijk Jax aan. Zijn gezicht betrekt. "Kleinere stapjes."

"Baby stapjes." Reageert Marjolein. Ik lach en geef haar een knuffel. "Dankje voor je talent." Ze lacht en zwaait ons nog uit.

Wanneer we in de auto zijn kijkt Jax me verbaasd aan. "Hoe kun jij zo snel met iemand een band opbouwen?"

"Dat doet twee uur lang pijn lijden met je." Ik zucht dramatisch.

Hij start de auto en rijdt de weg op. "Dramaqueen."

"Pas maar op voor ik de au-" Ik kap mijn zin af en kijk naar buiten.

"Niet uit de auto springen dit keer, Em?"

Ik kijk weer terug naar Jax. Hij heeft een licht vermakelijke grijns op zijn gezicht. "De volgende keer doe ik het gewoon zonder te waarschuwen." Reageer ik fel.

"Het lijkt me nogal gevaarlijk."

Ik zucht en kijk weer naar buiten. Landschappen razen voorbij. Was dat..? Mijn hart slaat een slag over. Was dat het bos?

"Emma? Hé, Em!" Ik voel een hand op mijn been. Met een klap sla ik zijn hand weg. "Schat?"

"Het gaat goed." Reageer ik. "Het gaat hartstikke goed."

"Ja, dat zie ik."

Ik kijk hem boos aan door zijn sarcastische opmerking. "Fuck you."

Hij rijdt naar de zijkant en stopt de auto. "Emma?" "Wat?" Hij pakt mijn handen. "Je huilt."

Ik trek mijn handen terug. "Ik huil niet." Zeg ik terwijl ik de tranen wegveeg.

"Overduidelijk wel."

Hoe erg ik het ook tegen wil houden, het lukt niet meer. Snel kijk ik de andere kant op. "Kunnen we gewoon naar huis gaan?"

"Nee." Reageert Jax. Hij draait mijn gezicht zijn kant op. Teder veegt hij mijn tranen weg. "Je hoeft je niet altijd groot te houden, Em. Wat jij hebt mee gemaakt is heftig. En traumatiserend." Bezorgt kijkt hij me aan. "Waarom praat je niet met me? Over dit. Over je angsten en je verdriet."

"Dat kan ik niet." Antwoord ik zacht. Ik duw zijn handen van me weg. "Jax, ik heb tijd nodig, geen medelijden."

Jax zucht onwijs zacht. Waarschijnlijk weet hij zelf ook dat ik er niks over ga zeggen. "Ik ben er voor je, dat weet je toch?"

"Tuurlijk." Knik ik. Ik kijk hem aan. Zijn ogen staan lief en een tikkeltje bezorgt. Met een ietwat gebroken glimlach kijk ik hem aan. Oh God, wat houd ik van hem..

Jax trekt me in een knuffel, voor zover dat kan in een auto. "Als je vanavond thuis wil blijven kan dat."

"Nee." Zeg ik gelijk. "Nee, Jax, ik wil juist weg."

Hij kijkt me even aan en veegt mijn tranen weg. "Beloof me dat je me niet gaat haten."

Ik lach zacht. "Je hebt iets heel ergs geregeld zeker."

Hij trekt een moeilijk gezicht. "Jij begon zelf over over drempels stappen."

"Ohnee.."

Hij lacht. "Ik haal je wel om 9 uur op, in plaats van 10 uur."

Ik kijk naar het klokje bij die meter dingen, het is nu pas 4 uur. Zuchtend val ik weer tegen de rugleuning aan. "Je kan wel weer rijden." Glimlachend kijk ik hem aan.

"Yes miss."  Jax start de auto en rijdt de weg weer op.

~~{20;59 uur die avond}~~

"Em!" Roept Maddison. "Jax is er al."

Ik ren de trap af. "Ik heb nog één minuut!" Roep ik terwijl ik langs Jax richting de keuken ren. Ik pak mijn mobiel el loop weer richting de gang. "Hoi."

"Hallo." Reageert Jax met een grijns. "Je ziet er goed uit."

"Je zei casual." Reageer ik geschrokken.

"Het was niet sarcastisch, je ziet er gewoon goed uit."

"Ach.." Raf verschijnt naast Jax. Hij legt zijn hand op zijn schouder. "Praat het maar goed voor waar jullie nu heen gaan."

"Ga nou maar." Geschrokken kijk ik opzij. Sinds wanneer is Damian hier? "Dan maken wij de scheidings papieren alvast klaar."

"Jax?" Zeg ik.

"Niet naar hen luisteren, je gaat het leuk vinden." Hij pakt mijn hand en loopt richting de auto.

"Succes!" Hoor ik Raf nog roepen.

Ik stap de auto in. "Waar gaat de reis heen?"

"Back to Amsterdam."

"En wat gaan we daar doen?"

"Naar het groo-" hij kapt zijn zin af. "Dat kan ik niet zeggen."

Ik lach. "Zo close."

"Maar toch nog zo ver."

Na een lange, zenuwachtige rit parkeert Jax de auto. "Zijn we er?"

"Ja, doe je ogen dicht." Ik kijk hem lang aan. "Wat?"

"Doe je ogen dicht." Lacht hij. Gespannen sluit ik mijn ogen. Ik hoor hoe hij uitstapt, de deur dicht gooit en even later de deur aan mijn kant opent. Ik voel hoe zijn hand voorzichtig mijn arm vast pakt. Nadat ik uit de auto ben gestapt hoor ik de deur weer dichtvallen. Hij legt zijn hand voor mijn ogen.

"Ach, schatje, je handen trillen." Ik hoor een zacht lachje.

Er vormt een lach op mijn gezicht. "Shut up."

"Drempel." Klinkt het plots.

"Huh?" Voor ik het begrijp struikel ik over iets. Ik voel handen die me vastpakken.

"Er was een drempel." Ik kijk op, recht in Jax zijn gezicht wat versiert is met een jongens achtige lach.

Ik ga weer recht staan. "Oh, thanks." Ik draai me om. Waar the fuck zijn we?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tamtamtaaammmm

Wat zou Jax nu weer hebben gedaan? Gaat foouuuttt..