Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 37♡

"Psst. Emma. Wakker worden."

Langzaam kom ik terug op aarde. "Huh?"

"Jij bent echt moeilijk wakker te maken." Lacht Dilano.

"Misschien is dat een teken dat ik nog verder wil slapen."

"Het is vijf uur."

"Ja, dus? Er is niks mis met een middagdutje." Een zachte zucht verlaat mijn mond en ik ga rechtop zitten. "Is er iets?"

"Nee. Ik verveelde me gewoon."

"Dus je besluit even om mij wakker te maken."

"Ja, duh." Hij springt naast me op het bed. "Iedereen is zo chagrijnig vandaag."

"Waarom?"

"Ik heb geen idee. Iedereen is gewoon zo gestresst en prikkelig."

"Laten we ze opvrolijken." Zeg ik met een grijns. "Maar eerst moet ik me omkleden, dus.." Ik knik naar de deur.

"Oh. Ja, sorry."

Vlug kleed ik me om en loop de deur uit. "Shall we?"

"Oké, we moeten het probleem bij de bron aanpakken." Zegt hij serieus. "Wanneer Orlando chagrijnig is, heeft dat effect op iedereen."

"Waarom?"

"Waarom? Je weet hoe hij is als hij chagrijnig is." Oké, dat is waar. "Hij liet ons een keer rondjes rennen om het huis tot we letterlijk neervielen. En alleen maar omdat we hem major Payne noemden."

Verbaasd stop ik met lopen. "Wie is major Payne?"

"Een personage uit een film. Dus zeg nóóit major Payne tegen hem."

Ik lach. "Oké nu wil ik die film zien."

Dilano grijnst licht. "Klaar om de onderwereld te betreden?" Hij zwaait de deur open en loopt de woonkamer in. Snel loop ik hem achterna.

"Goedemiddag zonnestraaltjes!"

Ik hoor een geïrriteerde grom van Collin.

"Oei, jij bent eerder een donderslag." Ik plof neer op de bank. "Is het geen prachtige dag vandaag?"

"Nee, het regent."

"Ja, zoals ik al zei, een prachtige dag." Ondanks de barstende hoofdpijn. Daar moet ik trouwens echt even met Enzo over praten. Maar dat doet er nu niet toe. Plots hoor ik mijn ringtoon. Van schrik laat ik bijna mijn mobiel vallen. Ik kijk op de display. Speak of the devil..

"Hey! Met Emma. Ik ben even niet bereikbaar. Bel me later terug of spreek wat in na de piep. Piieeepp." Zeg ik nadat ik heb opgenomen.

"Hey, Em." Hoor ik Enzo zijn stem. "Het spijt me zo erg van gister. Kan ik je vanavond zien? Ik wil het graag goedmaken." Na de laatste zin hoor ik een piep. Met een zucht leg ik mijn mobiel weg. Moet ik gaan?

"Wie was dat?" Vraagt Roberto.

"Gaat je niks aan." Snauw ik.

"Wow, rustig aan Kitty Cat."

"Niet zo vijandig." Lacht Orlando. Hij legt een hand om mijn arm.

Gelijk trek ik hem terug. "Auw!" Roep ik geschrokken.

Orlando kijkt me verbaasd aan. "Auw? Ik raakte je amper." Hij pakt mijn arm vast en trekt de mouw omhoog. Met grote ogen kijk ik naar mijn pols. Dat ziet er pijnlijk uit.. Ja, het doet ook pijn, idioot.

"Hoe kom je hieraan?" Vraagt Orlando.

"Vast ergens tegen aan gestoten, ofzo."

Hij draait mijn arm. "Helemaal rondom?"

Ik trek mijn arm terug. "Ja..?"

"Waar was je gister?" Vraagt hij door.

"Bij Eva."

"Grappig dat je dat altijd zegt maar wij geen idee hebben wie Eva is." Reageert Roberto.

"En dat wil ik graag zo laten." Vuur ik terug.

"Chill out, Ursela."

Met een geërgerde zucht kijk ik Roberto aan. "Wanneer ga je stoppen met die domme namen?"

"Ik heb nog een heel lijstje, popje."

"Noem me nog één keer een pop en ik word Annabelle."

"Ach, heb ik ons prinsesje boos gemaakt?" Zegt hij quasi meelevend.

"Ro, stoppen nu." Bemoeit Orlando zich ermee.

Dankbaar kijk ik Orlando aan. Nog één zo'n koosnaam en ik word gek.

Dilano had gelijk dat iedereen chagrijnig is. Zelfs ik word chagrijnig.

"Wat vind je?" Marcio komt de kamer ingelopen. Hij heeft een politie uniform aan. "Het staat me wel goed."

"Ohja, vandaag is je eerste werkdag."

Marcio zucht. "Op naar het hol van de leeuw."

"Wacht, je werkt bij de politie?" Vraag ik verward. Hoe is dat mogelijk? Heeft hij een opleiding gedaan?

"Nee, de brandweer." Reageert hij sarcastisch. "Waarom denk je dat ik dit uniform aan heb? Denk is een keer logisch na."

Oh.. Oké. Hij hoeft me niet gelijk aan te vallen hoor.

"Ben je er klaar voor?" Vraag Orlando.

Marcio knikt enthousiast. "Jep, helemaal klaar om bewijsmaterialen te laten verdwijnen. Netzoals Houdini: poef, weg."

"Ga je naar Amsterdam?" Vraag ik.

"Ja."

"Oh, mooi. Dan kan ik meerijden."

"Oh.. Jippie.." hij rolt met zijn ogen. "We gaan over een paar minuten."

"Wat ga je doen?" Vraagt José aan me.

"Stappen met vrienden." Ik glimlach. "Maar geen zorgen, ik houd het een rustig avondje."

"Okay, veel plezier."

"Thanks." Ik draai me naar Marcio. "Ik kom er zo aan." Snel ren ik naar boven zodat ik me nog wat kan klaarmaken.

"Emma!" Hoor ik na een tijdje vanaf beneden. "Ik vertrek over tien seconde, als je er dan niet bent heb je pech!"

Snel leg ik mijn mascara weg en ren naar beneden. Ik val van de laatste trede en beland in Marcio zijn armen, die ongeduldig staat te wachten.

"Hoi." Zeg ik half hijgend.

"Hallo." Grijnst hij. Hij duwt me weer overeind. "Ben je klaar?"

Ik knik. "Ja, laten we gaan."

En zo, liep ik de deur uit. Niet wetend wat me die avond te wachten stond.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TROUBLE IN AANTOCHT!

Houden jullie het nog een beetje vol?