Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 8♡

"Oké great, een kamer vol met poppen."

"Zo erg, want poppen kunnen je vermoorden." Reageert Jax sarcastisch.

"Chucky, annabel.." Mompel ik. "Open die deur nou maar."

"Dat probeer ik, hij gaat niet open."

Ik draai me om naar de poppen. Zag ik er nou een bewegen?

"Jax?" "Ja?" "Volgens mij zijn dit geen poppen."

Jax pakt een pop en houdt hem voor mijn neus. "Dit noem jij geen pop?"

"Nee, ik bedoel, niet allemaal." Ik krijg het gevoel dat ik aangestaard word, en niet door Jax. "Oh mijn God, open die deur!"

"Ik zeg toch dat dat niet gaat?"

Ik duw Jax aan de kant en probeer de deur te openen maar hij gaat inderdaad niet. "Wacht, er staat wat opgeschreven." Ik leun naar de deur toe. "Vind de sleutel der vrijheid of blijf hier voor altijd." Lees ik op.

Jax kijkt bedenkelijk. "Als in een escape room?"

Ik lach. "Nou de vorige keer lukte ons dat niet, en toen was de rest er ook bij."

"We hoeven alleen een sleutel te zoeken."

"Tussen de poppen die geen poppen zijn.."

Ik zie hoe Jax zacht zijn hoofd schud. "Ik meen het, Jax. Er is hier iemand."

"We kunnen ook niet zoeken en hier voor altijd blijven. Lijkt me wel gezellig." Hij kijkt me uitdagend aan.

Ik sla eigenwijs mijn armen over elkaar. "Laten we de sleutel maar gaan zoeken."

"Yess!" Hoor ik na een tijdje. Ik kijk op. Jax kijkt me lachend aan en heeft een sleutel in zijn hand.

"Oh halleluja."

Hij gooit de sleutel naar me toe. "Aan jou de eer." Ik lach en open de deur. Gelukkig gaat deze gewoon open en kunnen we naar buiten. Letterlijk buiten. Het lijkt net of we in een groot bos staan.

"Het laatste level." Hoor ik Jax mompelen.

"Hoe weet je dat?"

"Dat staat daar." Hij wijst naar de muur naast de deur waar we net uit komen.

"Dan hoeven we maar een ding te doen."

"Een kampvuur maken en kumbaya, my lord zingen?"

Verward kijk ik Jax aan. "Nee... De uitgang zoeken."

"Mijn idee is leuker."

Mijn hoofd schiet opzij wanneer ik geritsel hoor. "Hoorde je dat?"

"Wat?"

"Dat geluid."

"Lekker specifiek." Hoor ik hem mompelen.

"Jax, er is hier iemand."

"Dat zei je net ook."

Ik zucht even en loop een kant op. Versteend blijf ik staan wanneer ik een schot hoor. Automatisch gaat mijn hand naar mijn buik. Ik kijk naar mijn buik en zie bloed. Een ijzige gil verlaat mijn mond. Tranen springen in mijn ogen.

"Emma?"

Ik kijk op en zie Collin. Hij kijkt bezorgd en loopt op me af. Ik spring naar achter. "Rot op!"

Ik voel armen om me heen maar ze voelen heel vertrouwd. "Sstt.. Ik ben het."

Wanneer ik op kijk zie ik Jax. Hij houdt me stevig vast. Na een tijdje trek ik me uit zijn knuffel en kijk hem aan. Snel kijkt hij de andere kant op.

"Het is oké als je huilt." Zeg ik zacht. "Ik bedoel, iedereen zegt wel dat ik zielig en breekbaar ben maar jij hebt ook veel meegemaakt."

"Ja, iemand ontvoeren is echt heftig." Reageert hij sarcastisch.

Waarom heb ik het gevoel dat hij er nog meer mee zit dan ik?

"Jax, ik bedoel het bos enzo. Jij hoorde de schoten ook. En je zag me bijna dood gaan."

"Bijna.." Hoor ik hem mompelen.

Ik lach. "Ja, je was bijna van me verlost. Maar onkruid vergaat niet."

"Je gebruikt de verkeerde vergelijking." Zegt hij. "Diamanten vergaan niet."

"Aww." Ik leg mijn hand op zijn wang. "Zo lief." Ik recht mijn rug. "Laten we maar de uitgang zoeken, dan hebben we het hier wel een andere keer over."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Happy laatsingleslonelyvoelentijn!!