Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 55♡

Een bonk laat me wakker schrikken, gevolgd door een zacht geklop. "Emma?" Hoor ik. Als ik het goed hoor is het José die het vraagt.

Snel spring ik uit bed en draai de deur van het slot af.

"Waarom was de deur op slot?" Vraagt José die pijnlijk over zijn hoofd wrijft.

"Sorry." Lach ik, zijn vraag onbeantwoord latend. Ik laat me weer op het bed vallen. "Waarom ben je hier zo vroeg?"

"Het is elf uur. Elke dag uitslapen is echt niet goed."

"Jaja, blablabla. Verder nog iets?"

"Damn, je bent chagrijnig vandaag."

Lachend ga ik rechtop zitten. "Je komt me wakker maken om te vertellen dat slapen slecht is en om me chagrijnig te noemen?"

"Hé, iemand moet het doen."

Plagend duw ik tegen zijn schouder aan. "Oh shut up."

~~{Die middag}~~

Pov Orlando
"Fucking vertraging." Zeurt Roberto. "Je had nog beter zelf naar Colombia kunnen lopen."

Ik lach. "Chill, ik heb geen haast."

"Ja, jij niet. Ik heb een planning, een schema. Als die klootzakken nóg een dag later komen, kom ik ze opzoeken om persoonlijk een kogel door hun kop te jagen."

"Robbie." Lach ik. "Zij konden er niks aan doen dat ze een controle kregen, wees blij dat ze überhaupt nog komen. We weten allebei dat dit de beste coke is die er is."

"Sure." Mompelt hij. Zijn blik gaat ergens anders naar. Ik volg hem en kom uit bij Emma die de keuken in komt lopen.

Ze kijkt vragend op. "Het is heel eng als jullie zo staren." Ze pakt haar mobiel. "Mocht je het je afvragen, ik ga met Eva naar haar ex Peter in Volendam om iets op te halen." Een glimlach om voor te smelten siert haar lippen. "Voor meer info kun je me een mailtje sturen. Maar ik moet gaan voor ik de trein mis."

"Je gaat met de trein?" Vraag ik.

"Ja, dat zei ik letterlijk twee seconde geleden. De trein is sneller."

"Doe wel voorzichtig."

"Ben je bang voor treinen ofzo?" Vraagt ze lachend.

"Nee." Ik ben bang voor mensen die wraak willen nemen..

"Ik moet nu echt gaan. Tot vanavond." Ze lacht kwaadaardig maar het ziet er eerder schattig uit. "Als ik niet overreden word door een trein."

"Emma.." Brom ik.

"Dag, Tarzan." Lacht ze, refererend naar mijn gebrom, voor ze de deur uit loopt.

"Volg haar." Zeg ik tegen niemand in het bijzonder.

Collin, die zich blijkbaar aangesproken voelt, staat op en loopt ook de deur uit.

"Ach, heeft Tarzan geen vertrouwen in Jane?"

"Nee, ik heb geen vertrouwen in degene die haar hebben bedreigd."

"Dus laat je haar overal volgen om er vervolgens achter te komen dat die bedreiging vals alarm is."

Ik kijk op naar Roberto. "Wat heb jij vandaag? Je bent zo negatief."

Hij leunt naar achter. "Het is niks."

"Hm-hmm." Mompel ik. Laat ook maar.

Pov Emma
"Wacht." Zeg ik tegen Eva. Ik draai me om. Was dat Collin?

"Wat is er?" Vraagt ze.

"Wacht hier, ik ben zo terug."

"Emma?" Vraagt ze. "Wat doe je?"

"Vertrouw me." Zeg ik terwijl ik de kant op loop waar ik Collin zag. Hij staat met zijn rug naar me toe. Vlak achter hem blijf ik staan. "Waarom volg je me?"

Met een klein sprongetje draait hij zich om. "Emma? Wat doe jij hier?"

"Doe niet alsof je dom bent, je wist dat ik hierheen ging. Stop met me volgen." Ik draai me om en stap de trein die er staat in. Aan de andere kant stap ik er weer uit, net voor de deuren dicht gaan. Wat betekent dat ik uit de trein ben, en Collin erin. Ik zie hoe hij me zoekt. Wanneer hij me gevonden heeft zakt zijn mond een stukje open. Hij zegt iets wat ik niet kan verstaan.

De paniek in zijn ogen is geweldig. Hij gebaart iets en wijst naar zijn mobiel. Ik haal mijn schouders op als teken dat ik hem niet begrijp. De trein begint te rijden. Mijn glimlach vergroot en ik zwaai lief naar hem om hem uit te zwaaien. Dag Collin, veel plezier in Leeuwarden.

Nog steeds met een glimlach draai ik me om en loop naar Eva.

"Wie was dat?" Lacht ze.

"Niemand bijzonders." Ik glimlach. "Gaan we?"

~~{Een paar uur later}~~

"Ik kom hier zo vaak, en toch weet ik nooit de uitgang te vinden." Verzucht Eva.

Ik lach. "Stations zijn ook moeilijk, zeker deze in Amsterdam."

Eva zucht en kijkt op een plattegrond.

"Emma García?"

Verward draai ik me om. Er staan twee mannen achter ons. "Ben jij Emma García?" Vraagt één van de twee.

"Nee."

Ze kijken even elkaar aan, en zetten dan een stap dichterbij.

"Volgens mij wel." Zegt de ene meer tegen de ander dan tegen mij.

"Volgens mij weet ik toch echt beter wie ik ben."

"Grijp haar." Hoor ik de ene zeggen.

"Ren!" Roep ik naar Eva. Ze twijfelt niet en rent een kant op. Zelf wacht ik een seconden en ren dan de andere kant op, hopend dat ze achter mij aankomen en niet haar.

Snel ren ik een kant op, geen idee waarheen. Ik spring over een poortje. Snel kijk ik achter me om te kijken of ik ze al heb afgeschud, wat helaas niet zo is. Waarom gaat dit in films veel beter?

Ik gil wanneer ik bijna op het spoor val. Net voor ik mijn evenwicht verlies trekt iemand me naar achter. Met een klap beland ik op de grond. Ik voel een druk op mijn buik.

"Waarom ren je weg als je niet Emma bent?"

"Jij zei 'grijp haar!' , wat moest ik anders doen? Blijven staan?"

"Dat zou makkelijker geweest zijn, ja."

Ik probeer zijn knie van mij buik af te duwen. "Rot gewoon op." Mompel ik.

Hij lacht even spottend en kijkt op. Ik kijk ook op. Waarom is er niemand?

Ik hoor een diepe zucht en de man staat op waarna hij mij ook omhoog trekt. Ik probeer mijn arm weg te trekken maar het lukt niet.

"Laat me los!"

Hij doet echter het tegenovergestelde en houdt me nog steviger vast dan hij al deed. De andere man komt aangelopen en roept iets, wat ik niet kan verstaan. Hierdoor is de man die mij vast houdt even afgeleid. Snel geef ik een low kick tegen de binnenkant van zijn knie waardoor hij op zijn knieën zakt en ik hem een hard knietje in zijn gezicht geef.

De andere man komt al aangerend en ik ren hard de andere kant op. Natuurlijk staat het geluk niet aan mijn kant en bots ik hard tegen iemand op. Zijn handen pakken mij stevig vast.

"Waar ga je heen, García?"

Ik slaak een geërgerde zucht. Tuurlijk, hij hoort er ook bij. Hoe toevallig.

Voor ik me los kan trekken voel ik een scherp prikje in mijn hand. De man laat me los en ik staar stom verbaasd naar mijn hand. Er verspreidt zich een gloeiend gevoel van mijn hand naar mijn arm. Langzaam zet ik een paar stappen naar achter. Mijn zicht wordt wazig.

Wat is..

Het enige wat ik nog voel is dat ik met een klap op de grond val en daarna is alles zwart.