Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 18♡

3 dagen later.

Pov Emma
Onhandig open ik de deur. Ik probeer niet de nieuwe plant te laten vallen. Don't judge, ik ga naar tuincentra wanneer ik me niet goed voel. Met een zucht zet ik de plant op de tafel en loop door naar de woonkamer.

"Oh, hoi." Zeg ik wanneer ik Raf zie zitten. Hij lijkt zenuwachtig.

Geschrokken springt hij op. "Emma."

"Waar zijn Eline en Maddison?" Vraag ik.

"Oké, Em." Hij ademt diep in en uit. "Ze zijn met Novia naar de dierenarts." Zegt hij langzaam.

"Waarom?"

"Het leek niet goed te gaan."

Een misselijk gevoel stijgt op. "Waarom? Wat is er gebeurd? Het komt wel goed, toch?"

Raf kijkt me medelijdend aan. "Het spijt me Em, Eline belde net dat ze het niet gaat redden."

Ik sla een hand voor mijn mond. "Nee." Zeg ik. "Dat kan niet. Dat, dat mag niet."

"Ze zeiden dat ze op jou wilde wachten voordat ze haar laten inslapen." Raf trekt me in een knuffel. "Het spijt me."

Hij laat me weer los en kijkt me aan. "Zal ik je brengen?"

Bedroefd knik ik, niet in staat om iets te zeggen. Laat staan om te rijden.

~~

"Ik blijf wel hier wachten." Zegt Raf wanneer hij naast het gebouw heeft geparkeerd. "Neem je tijd maar."

Ik kijk hem kort zwak glimlachend aan. "Dank je."

Ik stap de auto uit en haast me naar binnen. Eigenlijk wil ik helemaal niet want ik weet dat zodra ik er ben, we Novia kwijt zijn. Ik vraag aan de receptioniste waar ik heen moet en ze wijst een deur aan.

Voorzichtig open ik de deur, stap naar binnen en sluit de deur weer. Maddison heeft Novia vast en mompelt lieve woordjes. Tranen schieten in mijn ogen en vinden al snel een weg naar buiten. En zachte snik uit mijn mond laat ze opkijken.

"Emma.."

Ik loop naar Maddison en sluit mijn armen om haar en zo dus ook over Novia. Zo staan we een tijdje voor ik haar los laat. Ze geeft Novia aan me, die ik voorzichtig tegen me aan druk. Haar oogjes kijken me bang maar ook dankbaar aan. "Ik hou van je." Mompel ik onverstaanbaar voor de anderen.

"Is ze in pijn?" Vraag ik. "Ik wil niet dat ze pijn lijdt."

"Dat weten we niet."

"Ik denk.." Zegt Eline zacht. "Ik denk dat het tijd is." Ze loopt de kamer uit en komt even later terug met een vrouw in een witte jas.

"Kunnen we haar echt niet redden?" Vraag ik.

De vrouw legt haar hand op Novia haar pootje. "Het spijt me. Ze zou nog hooguit een paar dagen hebben, dit is de minst pijnlijke manier. Het voelt alsof ze gewoon in slaap valt."

Een eeuwige slaap..

Ik knik begrijpelijk en haal diep adem als teken dat ik er klaar voor ben. De vrouw doet een soort bandje om Novia haar pootje en pakt een spuitje. Ik zie dat Eline met een hand voor haar mond en betraande ogen toekijkt terwijl Maddison met een schokkende ademhaling de andere kant op kijkt. Ik streel Novia terwijl de vrouw het spuitje in haar pootje steekt en langzaam leeg spuit. Ze pakt een stethoscoop en luistert naar Novia haar, niet meer kloppende, hartje waarna ze het bandje weg haalt.

Ik leg Novia op een soort behandel tafel en moet mijn best doen om niet keihard te gaan janken. Eline zegt wat tegen de vrouw maar ik hoor het niet meer. Alles gaat als een waas aan me voorbij.

"I-ik heb even frisse lucht nodig." Mompel ik en loop de kamer uit. Eenmaal buiten barst ik echt in tranen uit. Kom op, Em, gewoon je emoties wegstoppen. Maar op een of andere manier lukt het deze keer niet. Het lijkt wel alsof alles er in één keer uit komt.

Ik voel sterke armen om me heen en weet gewoon dat dit Raf is. Zijn hand streelt mijn haar. Een zachte stem laat me opkijken. Eerst naar Raf, die verbazingwekkend ook betraande ogen heeft. Maar dan glijdt mijn blik naar achter hem.

Maddison is ook naar buiten gelopen en even later volgt Eline ook.

"Gaat het goed?" Vraagt ze me.

"Nee, niet echt, eigenlijk."

Maddison geeft me een knuffel. Ik voel hoe haar schouders schokken. "Damn, dit doet meer pijn dan ik had verwacht." Ze laat me los en veegt haar tranen weg.

"Laten we maar gaan." Zegt Eline.

En zo stappen we de auto's in, op weg naar huis. Een huis zonder Novia. Een huis wat niet langer een thuis is.

~~~~

Het is dodelijk stil in de kamer. Het tv staat wel aan maar volgens mij kijkt er niemand.

Een zacht kuchje van Jax doorbreekt de stilte. "Het, uhm, was maar een kat."

Gelijk kijkt iedereen op. "Wat zei je?" Reageert Eline boos.

Madison kijkt ook boos. "Ze was niet zomaar een kat, Jax, ze was onze kat. Ze was Novia."

"Ik hield meer van haar dan dat ik van jou hield." Zijn hoofd draait langzaam richting mij. Ik kijk hem hatelijk aan. "In andere woorden, ik zou liever jou in laten slapen dan haar."

Jax zijn mond zakt een stukje open. Zijn blik gaat van verbaasd naar boos. Nouja, eerder woedend.

"Emma!" Reageert Damian geschrokken. "Ik weet dat je verdrietig bent, maar dit gaat te ver!"

"Wat? Mag ik niet meer zeggen wat ik vind?"

"Wauw," reageert Jax. "Nu we toch alles zeggen wat we vinden, vind ik dat jij je mond moet houden en jezelf in hoekje in slaap moet janken."

"Jongens, stop!" Roept Damian. "Wat is er mis met jullie? Kom op. Vorige week waren jullie nog zo close."

"Het verschil is, dat zij mij dumpte en mij daarvan de schuld gaf."

"Ik dumpte jou?" Roep ik verontwaardigd. "Jij zei dat je mij niet meer wilde zien."

"Nu verdraai je gewoon mijn woorden."

Langzaam schud ik mijn hoofd. "Prima, als jij dat zo ziet."

"Als jullie zo blijven ruziën lijkt het net alsof jullie nog een relatie hebben." Raf lacht ongemakkelijk.

Heel even kijkt Jax hem aan. Dan staat hij op en loopt de kamer uit. Ik hoor de deur met een klap dichtvallen.

Zuchtend sta ik ook op. "Em, waar ga je heen?" Vraagt Eline.

"Mezelf in een hoekje in slaap janken."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lol ik ben op de 'breek Emma' tour XD

We zijn bijna bij hét moment! Ik kan niet wachten moewhahaha