Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 58♡

"Laat vallen." Herhaalt de man. Maar Orlando luistert niet. Hij heeft een pistool in zijn handen en een blik in zijn ogen die ik nog nooit heb gezien.

Een harde knal laat mijn oren suizen. Warme spetters schieten op mijn gezicht en ik voel hoe de druk van de man van me afglijdt.

"Niet kijken!" Hoor ik iemand vaag roepen. Maar ik luister niet. Ik kijk tergend langzaam naar beneden. De man die me zojuist nog vast had ligt nu op de grond, in zijn eigen bloed, met een kogel door zijn hoofd. Een duizelig gevoel trekt door mijn hoofd.

Pov Orlando
Emma kijkt naar het lichaam op de grond. Ik zie hoe haar lichaam trilt en haar adem stokt. Ze raakt duidelijk zichtbaar in paniek. Tranen rollen over haar wangen.

Ik ren naar haar toe. "Emma?" Vraag ik maar ze regeert niet. "Emma! Hoor je me?" Ik pak haar gezicht vast maar ze kijkt me niet aan, ze kijkt dwars door me heen.

Opeens lijkt ze te schrikken. Ze kijkt naar haar arm en dan naar Roberto. "Nee.." mompelt ze.

Wat is er gebeurd? Ik volg haar blik en zie dat Roberto een pijltje vast heeft. Het is zo'n zelfde pijltje als op de camerabeelden.

Emma zet een paar stappen naar achter. "Nee." Zegt ze weer. "Nee, nee, nee! We moeten Eva.. Waar is.. Waar is Eva?"

Ineens zakt ze in elkaar. Ze valt met een klap op de grond.

"Misschien had iemand haar op moeten vangen.." Brengt Tulio droog uit.

Ik kijk hem geërgerd aan voor ik me naar Roberto draai. "Gast!" Zeg ik boos tegen hem.

"Graag gedaan."

"Wat nou 'graag gedaan'?" Roep ik. "Je hebt haar gedrogeerd met weet ik veel wat."

"Ja, omdat ze helemaal in paniek raakte. Ik heb geen zin in koppijn. En trouwens, die klootzak verdient het. Kijk naar haar gezicht. Ze lijkt Carrie wel."

Mijn blik schiet weer naar haar gezicht. Ze zit onder het bloed. En niet alleen haar eigen bloed.

"Damn.." Mompelt Tulio

"Als ze het vraagt, wat ze zeker gaat doen." Begin ik. "Dan is dit niet gebeurd. We vonden haar bewusteloos, oké?"

Tulio knikt. "Oké."

Ik kijk hem kort aan voor ik me naar Roberto draai. "Roberto?"

"Jaja."

"Oké, top." Reageert Tulio. "Nu we dat geregeld hebben, kunnen we gaan? Mijn kogels zijn op."

"Ja." Mompel ik afwezig. Hoe gaan we dit oplossen?

Ik loop achter Tulio aan de deur uit. Halverwege de gang stop ik. "Wacht," Roberto botst tegen me op. "We zijn Emma vergeten."

"Ha," lacht Ro. "Is ze eindelijk stil, vergeten we haar."

Hoofdschuddend loop ik terug. Ik til haar op en loop naar de auto waar Tulio de deur al voor me heeft geopend. Ik ga achter Roberto zitten, zet Emma op mijn schoot en klik de gordel over ons beide heen.

"Je bent stil." Hoor ik Roberto na een korte tijd zeggen.

"Joh, ze is bewusteloos."

Ik grinnik om Tulio zijn reactie. "Oh," zegt hij. "Je had het tegen hem."

"Dit is niet jouw schuld." Gaat Roberto ongestoord verder.

"Ik zei ook niet dat dit mijn schuld is."

"Gast, ik ken je al meer dan twintig jaar. Ik kan praktisch je gedachten lezen."

"Ohja?" Vraag ik verrast. "Waar denk ik nu aan dan?"

"Allereerst vind je me nu een klootzak." De grijns op mijn gezicht verraad dat ik dat inderdaad dacht. "En je vindt dat wat Cinderella hier is overkomen, jouw schuld is omdat als ze jou niet kende dit niet had gebeurd."

"Suggereer je nu dat dit mijn schuld is?"

"Nee, ik zeg alleen wat jij denkt."

Ik kijk naar Emma. Haar gezicht, en ondertussen ook mijn shirt, zitten onder het bloed. Roberto heeft wel gelijk, dit komt omdat ze mij kent. Het ís mijn schuld.

"Is dat echt wat je denkt?" Vraagt Tulio. "Orlando, dit is niet jouw schuld."

"Dat heb ik ook nooit gezegd, laat het gaan." Reageer ik geërgerd.

Gelukkig zijn ze beide verstandig genoeg om hun mond te houden. Ik heb geen zin in gezeik aan mijn hoofd, zeker niet midden in de nacht.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Fun fact: in de eerste versie van dit hoofdstuk was Emma degene die de man neerschoot. Dit heb ik last minute toch veranderd omdat ik dit beter vind passen.

Wat hadden jullie leuker gevonden?