Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 14♡

"Wat doen jullie nou weer hier?" Iedereen draait zich om. Damian staat verbaasd in de deuropening.

"Maddy belde." Reageert Eline.

"Jep, we hebben letterlijk niks beters te doen."

"En we geven natuurlijk om je." Vult Eline aan.

"Hoe was het gebeurd? Deed het pijn? Waren er toevallig camera's in de buurt?" Vuur ik op hem af.

Damian lacht waarna hij kort een pijnlijk gezicht trekt. "Er reed een bus voorbij waardoor het paard schrok en helemaal gek werd."

"Ach, arm paard."

"Ja, dat arme paard heeft iemand geschopt. Wat zielig voor dat paard." Reageert Damian op Raf.

Ik laat een lachje horen. "Oké, tweede vraag."

"Het viel wel mee hoe pijn het deed. Ik stond niet heel dichtbij. En ik denk dat de manege wel camera's heeft hangen. Dat moet ik dan maar aan mijn moeder vragen."

"Je moeder?"

"Ja, de manege is van haar."

"Dus je moeder heeft een manege maar we hebben nog nooit paard gereden?" Vraagt Eline geshockeerd.

"Je hebt het nooit gevraagd. Maar als je wil, kunnen we wel gaan."

"Als Daim het nog aan durft na zijn trauma."

Er ontstaat een lach op zijn gezicht. "Nee, ik durf nog wel. Maar laten we gaan, het is al half 3."

Ik spring op. "Oké, lets go."

"Hoe ben jij niet moe?"

"Ik ben een vampier." Ik maak een gekke kattenkrabbel beweging, wat rare blikken oplevert.

"Ze heeft koffie op." Reageert Jax.

"Dat is wat jullie denken." Met een mysterieuze blik kijk ik Eline aan, puur om haar te pesten. "Maar, hup, we gaan."

Dat gezegd te hebben liepen we naar buiten, op weg naar huis.

~~~~~~~~{volgende ochtend}~~~~~~~~

Met een schok schiet ik overeind. Kippenvel verspreid zich over mijn armen. Ik kan me niet herinneren waar de droom over ging maar ik heb een angstig gevoel door mijn lichaam razen. Altijd leuk om zo je dag te beginnen. Hoor de sarcasme..

"Emma!" Hoor ik iemand roepen.

Met een zucht trek ik de deken over mijn hoofd. Bijna gelijk wordt hij al weer van me af getrokken. Met een geërgerde blik kijk ik Eline aan. "Laat me slapen."

"Het is 12 uur."

"Ja. Dus?"

"Het is al middag, dus opstaan."

"Mijn slaapschema is fucked, ik weet het. Maar heb respect voor slapende mensen."

Ze trekt nu de deken helemaal van me af en loopt de kamer uit. "Monster!" Roep ik haar nog na. Zuchtend stap ik uit bed en loop naar de badkamer. Nadat ik me heb gedoucht, aangekleed en mijn ochtendroutine heb gedaan loop ik naar beneden.

"Goedemiddag, Doornroosje."

"Íemand jatte mijn deken." Reageer ik op Damian terwijl ik Eline met een boze blik aankijk.

Ze zucht. "Elke keer als je zo lang slaapt ben ik bang dat je niet meer wakker wordt."

"Jongens, kom op," zucht ik. "Het is niet dat ik dood ben gegaan ofzo."

Het blijft stil. Akelig stil. Niemand zegt iets en ze ontwijken mijn blik. Verbaasd probeer ik iemand zijn blik te vangen. "Toch?" Vraag ik. "Maddison?"

Ze kijkt me aan en raakt duidelijk in paniek. "Waarom vraag je dat aan mij?"

"Mads, als er iets was zou je me dat vertellen, toch?"

Ze lijkt het moeilijk te hebben met het antwoord en mompelt een paar woorden.

"Je hart stopte voor een paar minuten." Antwoordt Damian plots.

"Wat?" Perplex staar ik hem aan. "Waarom hebben jullie dat nooit gezegd?"

"Het leek ons beter."

"Om het te verzwijgen?"

"Nouja, als je het zo bekijkt.."

Ik draai me naar Jax. "Zelfs jij, Jax. Ik dacht dat wij elkaar dingen vertelde."

"Sorry, Em, het is ingewikkeld."

"Ingewikkeld?" Mijn stem schiet omhoog. "Ik heb je zelfs verteld dat ik met Collin heb gezoend en dít noem je ingewikkeld?"

"Je hebt wat?" Hoor ik Eline vragen.

"Weetje, fuck you. Fuck jullie allemaal." Met een klap sla ik de deur achter me dicht.

Pov Eline
De deur valt met een klap dicht. Jax staat al op maar Damain duwt hem terug. "Niet doen." Zegt hij. "Ik praat wel met haar."

Ik zie hoe Damian de deur uit loopt en draai me dan verward naar Jax.

"Híj zoende háár." Reageert hij voor ik het kan vragen. "Ze wilde het niet."

"Waarom heeft ze dat niet verteld?"

"Waarom hebben wij haar dit niet verteld?" Vuurt Jax terug.

Ik kijk hem kort aan voor ik mijn blik naar het raam richt. Ik zie hoe Emma tegen Damian schreeuwt en grootse gebaren richting het raam maakt. Met een zucht sta ik op en loop ook naar buiten.

"Em, je moet-"

"Ik moet helemaal niks." Kapt ze me boos af.

"Emma, luister even. Wees niet boos op hen, ze mochten niks zeggen van mij. Dus als je boos bent, wees dan boos op mij."

"Ik ben ook boos op jou, voor als je dat nog niet door had."

"Nee, ik bedoel. Wees alleen boos op mij, zij hebben niks fouts gedaan."

"Ze hebben naar jou geluisterd Lien. Jullie hebben allemaal iets verzwegen in plaats van het eerlijk tegen mij te zeggen. Dát is iets fouts."

"Het was beter als je het niet zou weten."

"Nee, Lien! Dat is wat jíj denkt. En, niet schrikken, maar jij hebt niet altijd gelijk." Ze gooit haar handen in de lucht. "Ik heb hier geen tijd voor. Ik moet naar mijn werk."

"Emma.."

"Weet je?" Met een ruk draait ze zich weer naar ons om. "Over een ding had je gelijk." Ze kijkt me strak aan. "Ze hadden jou moeten ontvoeren in plaats van mij." Emma zet een stap naar achter voor ze zich omdraait en weg loopt. Met open mond staar ik haar na.

"Nou.. Dat was pijnlijk." Hoor ik Damian naast me zeggen. "Maar die verdiende je wel."

"Wat? Waarom?"

"Ik bedoel, die verdienen we allemaal wel. We hadden het niet moeten verzwijgen."

"Ze haat ons voor eeuwig."

"Vast niet. Vanavond is het wel weer goed."

"Dat betwijfel ik.."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja dat betwijfel ik ook.
En we komen steeds dichterbij de o- *verbinding verbroken*