Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 35♡

Collin heeft me, super lief, vijf kilometer bij Amsterdam vandaan afgezet. En nu zit ik, na een lange wandeling bij Eva op de bank.

Een hard geluid kapt ons gesprek af. Ik kijk op mijn mobiel om te zien dat Enzo me belt. "Shit." Zeg ik zacht. "Ik moet gaan." Hij gaat het niet leuk vinden als ik te laat kom.

"Hoe gaat het met jullie?" Vraagt Chantal die door heeft dat ik hen wéér verlaat voor Enzo.

"Goed." Antwoord ik terwijl ik opsta.

"Ja? Ook met zijn losse handjes?"

Ik draai me om naar Chantal. Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

"Hij heeft sorry gezegd." Reageer ik.

"Oh. Hij heeft 'sorry' gezegd." Bij het woord sorry maakt ze aanhalingstekens met haar handen. "Prima, als jij genoegen neemt met een man die je slaat."

"Het was één keer!" Roep ik naar haar uit.

"Jeetje, Em." Komt Eva tussenbeide. "Chantal heeft gelijk. Jij ziet het zelf misschien niet, maar geloof me, het is beter als je afstand van hem neemt."

Chantal knikt instemmend. "Die man is een klootzak. Dump hem."

"Die man is mijn vriend." Ga ik tegen ze in. "En ik ga hem niet dumpen. Jullie kennen hem niet zoals ik hem ken." Ik loop naar de deur toe. "Ik moet gaan, hier heb ik geen zin in." Met een klap trek ik de deur achter me dicht.

Boos loop ik door de straten. Waarom probeert iedereen me tegen elkaar op te zetten? Chantal en Eva zeggen alleen maar dat ik Enzo moet dumpen, en Enzo zegt alleen maar dat Chantal en Eva een slechte invloed op onze relatie hebben. Dat laatste kan ik trouwens niet ontkennen, ik zie ze niet vaak meer, maar wanneer ik ze zie hebben ze altijd wel íets te zeggen over Enzo. En dat zijn meestal geen goede dingen.

Na een paar minuten lopen kom ik aan bij het appartement van Enzo. Ik duw de zware deur open.

"Hé, je bent er." Zegt Enzo. Hij loopt naar me toe en geeft me een korte knuffel. "Waarom nam je niet op? Je bent te laat."

"Ik was bij Eva." Zeg ik. Ik wil langs hem lopen maar hij houdt me tegen.

"Wat is er?"

Er ontstaat een brok in mijn keel. "Niks."

Enzo draait me om, naar hem toe. "Jawel, vertel het me. Is er iets met je vrienden gebeurd?"

"Ze mogen je niet." Ik zeg het snel, alsof ik stiekem hoop dat het niet waar is.

"Wat maakt dat uit?" Enzo draait mijn gezicht zijn kant op. "Ik mag hen ook niet."

"Ja, dat is het probleem." Ik ruk mijn gezicht los. "Ik wil niet tussen jullie kiezen."

"Je hoeft niet te kiezen. En als het wel moet hoop ik voor je dat je er nieteens aan denk om voor hen te gaan." Hij pakt me wederom vast. "Zij zullen nooit begrijpen wat wij hebben."

"En jij zal nooit begrijpen hoe het is om zulke goede vrienden te hebben."

"Maar ik ben leuker." Enzo grijnst. "En ik kan dit doen." Voor ik door heb wat hij bedoeld, drukt hij zijn zachte lippen op de mijne.

Ik duw hem weg. "Stop." Met een snelle pas loop ik naar de bank. "Ik ben niet in de mood."

"Jij bent nooit in de mood." Zegt Enzo die naast me komt zitten.

Boos draai ik me naar hem om. "Als je dat echt zo erg vindt, dan neem je toch een slet als vriendin."

Hij schiet in de lach. "Chill. Het was een grapje."