{Dit is het vervolg van 'ontvoerd!!'. Het is verstandig om eerst deel 1 en 2 te lezen.}
Het ging goed, geweldig zelfs. Ik had zo mijn rare leventje opgebouwd en het ging allemaal zijn gangetje. Maar toen, kwam ik háár tegen.
Laat ik bij het begin be...
Pov Emma De deken voelt warm aan over mijn lichaam. Het voelt veilig. Ik kijk naar de wekker op het nachtkastje die het verbazingwekkend nog doet. Gelijk Schiet ik overeind. Het is al bijna 4 uur.
Ik spring uit het bed. Shit, ik moet gaan. Ik loop door naar beneden. Waar is mijn rugtas?
"Kom is hier."
Ik draai me om. Damian staat in de deuropening van de keuken. Hij heeft zijn armen open, klaar om me een knuffel te geven me.
Glimlachend loop ik naar hem toe en plant mezelf in zijn armen. "Het spijt me, Daim."
Hij laat me los. "Ga niet nog een keer weg."
"Het is te gevaarlijk voor jullie als ik blijf."
"Daar verzinnen we wel wat op. We missen je."
"Hij heeft gelijk. Blijf."
Ik kijk op. Eline staat ook opeens in de keuken. Wanneer ik me omdraai is Damian verdwenen.
"Ik weet dat ik dingen heb gezegd die je kwetste, Em. En het spijt me." Ze loopt naar me toe. "Je bent mijn tweelingzusje en ik houd van je, wat er ook gebeurd."
De woorden die ze zo lang geleden gezegd heeft schieten door mijn gedachten alsof ze van een uur geleden zijn. 'Zei je nou dat ik geluk heb dat jij mijn zus bent? Ik zit hier opgescheept met een machiavellistische, borderline sociopaat als zus. Goh, wat heb ik toch een geluk.'
"We hebben beide dingen gezegd die een beetje over de grens gingen."
"Een beetje?" Eline lacht. Een oprechte lach dit keer. Ze slaat haar armen open. "Knuffel?"
Ik trek haar in mijn armen. Nooit gedacht dat ik het zo fijn zou vinden om Eline een knuffel te geven.
"Yess, hug it out." Ik voel nog een paar armen om me heen.
"Oké, stop maar." Zeg ik na een tijdje. "Te veel knuffels voor vandaag."
Raf laat me grinnikend los.
"Is dat een ja?" Vraagt Eline. "Je blijft?"
Een aantal seconde denk ik na. "Ja." Antwoord ik dan. "Tot ik een oplossing heb gevonden."
Pov Orlando "Duitsland?" Vraag ik.
"Dat is wat de GPS aangeeft, ja." Antwoordt Tulio voorzichtig.
Ik buig over de laptop heen. "Wanneer was haar laatste locatie aangegeven?"
"Uhm.." Tulio tikt een paar toetsen in. "Ongeveer twee uur geleden, daarna is de auto niet meer verplaatst."
Bedenkelijk draai ik me naar Roberto. "Zorg dat iedereen haar zoekt."
"In Duitsland?" Vraagt hij verbaasd.
"Het boeit me niet waar je zoekt, als je haar maar vindt."
Hij kijkt me voor een seconde aan alsof ik gek ben maar draait zich dan om en loopt de kamer uit.
"Roberto!" Roep ik hem terug.
"Ja?" Hij verschijnt weer in de deuropening.
"Doe haar geen pijn, ik wil haar levend."
~~{Paar dagen later}~~
Pov Eline "Emma García?" Vraagt een agent na ik de deur heb geopend.
"Uhm, nee. Ik ben Eline, haar tweelingzus."
De agent lacht. "Ja, en ik ben Bob de Bouwer. Dit hebben we vaker gehoord, hier trappen we niet in."
"Maar het is waar." Protesteer ik. "Emma is hier niet."
"Houd maar op en kom mee." Hij draait mijn arm op mijn rug.
"Meneer, dit is een misverstand."
Ik zie hoe Maddison de gang in komt lopen. Ze kijkt me verbaasd aan. "Wat heb je nou weer gedaan?" Vraagt ze.
"Ik heb niks gedaan." Reageer ik. "Dat probeer ik ze uit te leggen."
Geen van de agenten reageert. Ik wordt meegetrokken maar een politieauto.
"Lien?" Hoor ik Maddison nog vragen voor de autodeur dicht wordt gegooid.
Ik kijk verbaasd door het raam naar buiten. Wat is er aan de hand?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
