Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 43♡

Ik word wakker door een rilling die door me heen gaat. Waarom is het hier zo koud? En waar is mijn deken? Ik merk dat hetgene waar ik oplig hard is, niet zacht zoals mijn matras. Ergens naast me hoor ik voetstappen. Snel draai ik me om.

"Hallo? Wie is daar?"

De voetstappen versnellen, netzoals mijn ademhaling. Ik zie een gedaante voor me verschijnen. Wie is dat? "Wat wil je van me?"

Er klinkt geen antwoord. Ik kruip naar achter, weg van de gedaante. Plots grijpt het mijn enkel vast en trekt me naar achteren. Ik gil en probeer me ergens aan vast te pakken maar er is niks.

Iemand slaat zijn armen om me heen. Ik gil en sla om me heen. "Laat me los!" Tranen stromen over mijn wangen.

"Emma!" Hoor ik iemand vaag achter me roepen. De armen pakken me strakker vast zodat ik niet meer kan slaan. "Emma, doe rustig. Ik ben het."

Ik stop met gillen en open mijn ogen. Roberto kijkt me met een bezorgde blik aan. "Jezus, ik dacht dat je vermoord werd."

"Ik ook." Mompel ik zacht.

Hij lacht. "Waren we bijna van je af."

Tranen verzamelen zich in mijn ogen.

"Ah, shit. Sorry, Em, niet gaan huilen. Daar ben ik niet goed in."

Ik lach door mijn tranen heen. "Ja, overduidelijk."

"Ik weet dat ik niet degene ben die je riep maar, als je erover wil praten.. Hij komt zo thuis."

"Degene die ik riep?" Vraag ik verbaasd.

"Ja, je riep Orlando om hulp."

Oh, dat is awkward.. Gelukkig is hij niet thuis.

"Waarom lig je trouwens op de grond?"

"Uit bed gevallen?"

"En helemaal naar de andere kant van de kamer gerold?"

Met een zachte kreun duw ik hem van me af en draai ik me naar hem om.

Ik zie hem met grote ogen naar mijn buik kijken. "Wat is er met je buik gebeurd?"

Verbaasd kijk ik naar mijn buik. Ik kan niet zien wat er is maar mijn shirt is helemaal rood. Dat is dus de bron van de pijn!

Hij tilt mijn shirt iets omhoog. "Hoe komt dat?" Vraagt hij refererend naar de snee in mijn zij. "Wie heeft dit gedaan?"

"Chill, ik ga het regelen."

"Je gaat het regelen?" Vraagt hij ongelovig.

"Alsjeblieft, Rob. Vertrouw me. Ik plak er nu wel ducktape op. Het komt wel goed."

Hij lacht. "Je plakt er ducktape op?"

Ik hoor de voordeur opengaan en al vrij snel ook voetstappen de trap op komen. Ze komen steeds dichterbij.

"Ik zeg niks hier over, als jij niet zegt dat ik je geholpen heb. Ik heb een reputatie hoog te houden." Roberto knipoogt en steekt zijn hand uit. "Deal?"

"Deal." Reageer ik terwijl ik zijn hand schud.

"Don't make a deal with the devil, Em"

José staat lachend in de deuropening. Snel houd ik mijn armen voor mijn buik zodat hij de snee niet ziet. "Wat doet Ro hier?" Vervolgt hij.

"Niks." Roberto reageert snel. "Stel geen vragen." Hij staat op en loop de kamer uit.

José draait zich verbaasd naar mij. "Wat deed hij hier?"

"Niks. Hij kwam gewoon hoi zeggen."

"Roberto kwam hoi zeggen? Tegen jou?"

"Laat het gaan José. Wil je even weggaan, zodat ik me kan omkleden?"

"Sure." Mompelt hij.

"Ik kom er zo aan!" Roep ik hem na. Ik pak een shirt en loop naar de badkamer. Ik schrik wanneer ik mijn buik zie. Het is erger dan gedacht. Nouja, dan gehoopt. Ik maak een washandje net en veeg het bloed weg. Gelukkig bloedt het niet meer.

Ik open de laadjes op zoek naar ducktape maar er ligt niks. Het had ook best raar geweest als er ducktape in de badkamer zou liggen. Dan laat ik het maar zo. Met een zucht trek ik een nieuw shirt aan.

Ik loop naar de woonkamer maar er is niemand. Nu loop ik naar de keuken maar ook daar is niemand. Waar is iedereen toch?

Nou niet hier, overduidelijk.

Met een zucht pak ik mijn mobiel van de tafel. Zodra ik hem aanraak klinkt mijn ringtoon. Enzo..

Ongeduldig wacht ik tot hij ophangt, ik ga mooi niet opnemen. Na een minuut of twee hangt hij eindelijk op. Mijn ogen worden groot. Hij heeft me 13 keer gebeld, in een uur tijd!

Zal ik hem gewoon ghosten? Nee, als ik dat doe moet ik altijd drie keer achter me kijken of hij er niet toevallig staat. Ik ga het gewoon, als een volwassene, uitmaken. Ik stuur hem een berichtje over de tijd en plek en doe mijn mobiel in mijn zak.

Ik wil net de keukendeur uitlopen wanneer Nikolas binnen komt. Hij kijkt me nieteens aan.

"Nik?"

"Wat?" Snauwt hij.

"Het spijt me van vorige week."

Hij haalt zijn schouders op maar zegt niks.

"Kun je alsjeblieft stoppen met me negeren? Ik heb toch sorry gezegd."

"Alsof jouw woord wat betekent."

"Wat bedoel je daar nou weer mee?"

Hij kijkt op. Zijn ogen staan donker. "Wil je echt dat ik daar antwoord op geef?"

Aan zijn blik te zien is het niet iets aardigs. "Waarom ben je zo boos?"

"Vraag je dat serieus? Ben jij écht zó dom?" Hij lacht schamper. "Ik heb hier geen zin in, ga maar naar die junkie vrienden van je."

"Nik, ik wilde dit niet. Als ik had geweten dat-"

"-Stop." Kapt hij me af. Hij kijkt me boos aan. "Stop met andere de schuld geven van je eigen fouten. Neem verdomme toch een keer verantwoordelijkheid!" Zijn stem klinkt hard en kil. Zijn ogen staan donker. "Serieus, val dood."

Mijn mond zakt half open. Tranen schieten in mijn ogen. Nik loopt met grote stappen de deur uit.

"Hey, hier ben je!" Hoor ik José zeggen.

"Laat me met rust." Mompel ik. Ik hoor hem nog mijn naam zeggen maar ik ben de deur al uit.