Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 36♡

"Ik heb dagen lopen piekeren en Enzo genegeerd. Gewoon omdat ik bang was dat ze gelijk zouden hebben."

"En? Hadden ze gelijk? Was hij een psycho?"

Ik lach. "Niet zo snel. Jij wilde het hele verhaal horen."

"Jaja, ga maar weer snel verder."

"Ik moest ooit mijn angsten weer onder ogen zien. Dus ik ging naar Enzo toe."

~~{heden}~~

Hij slaat zijn arm om me heen. Mijn lichaam bevriest en ik zie hoe mijn handen trillen. Is hij echt een psychopaat? Heeft hij zijn vriendin vermoord? Hoe kom ik hier achter? Ik kan moeilijk doodleuk vragen 'hé, ben jij een psychopaat?'

Ik voel hoe hij naar me kijkt. Hij leunt naar me toe waardoor ik naar achter leun. Tot de bank ervoor zorgt dat ik niet verder kan leunen. Enzo leunt echter wél verder en ligt nu half op me. In paniek zet ik mezelf af en rol van de bank af. Met een klap kom ik op de grond terecht.

"Wat doe je?" Vraagt Enzo verbaasd.

"Wat doe jíj?" Kaats ik terug.

Hij kijkt nog steeds verbaasd. "Wat is er met je aan de hand?"

"Sorry, ik.. uhm.." Ik hakkel een paar woorden en ga weer op de bank zitten, dit keer wel een stukje verder weg van hem.

"Vertrouw je me niet?"

"Jawel, het is gewoon.. uhm, mijn vorige vriend ging vreemd. Dus.."

Hij kijkt me even verrast aan. "Mijn vriendin ook." Bingo.

"Ik was zo boos, had hem wel willen vermoorden." Zeg ik. Ik wacht zijn reactie af. Ik wacht tot hij bekent dat hij haar vermoord heeft. Of beter, dat hij haar níet vermoord heeft. Dat hij géén psychopaat is. Maar hij zegt niks. Hij lacht alleen maar. Een kleine, trotse glimlach. Zou hij dan toch..?

"Waar denk je aan?"

Dat mijn vriend en psychopaat is. "Nergens, je hebt gewoon hele mooie ogen."

Hij streelt mijn haar. "Bethany was niks vergeleken met jou."

Zei hij nou 'was'? "Bethany is je ex?" Vraag ik. "Wat is haar achternaam?"

Heel even kijkt hij me achterdochtig aan. "De Vries, hoezo?"

"Oh, gewoon. Ik kende een Bethany maar dat was een andere." Ik kijk hem glimlachend aan. "In ieder geval, exen zijn verleden tijd. Laten we geen oude koeien uit de sloot halen, toch?"

"Precies. Jij bent nu van mij. En ik hoop voor je dat je nooit vreemd zal gaan." De blik in zijn ogen maakt me bang.

Was dat een dreigement? Ik knik snel en sta op. "Ik, uhm, moet gaan."

Zijn hand omklemt mijn pols. "Nu al? Je bent er net." Hij trekt me terug op de bank. "Blijf."

Oke, duidelijk. Ik ben gedegradeerd tot zijn persoonlijke puppy. Ik staar hem aan. Hij maakt een gevoel in me los dat ik niet ken. En dan niet in de positieve zin.

"Waarom tril je?"

"Het is gewoon koud hier."

Enzo trekt me tegen zich aan. Gelijk spring ik op. "Weet je? Het is al laat, ik moet toch echt gaan."

Hij staat op. "Wat heb je toch vandaag?"

"Niks." Zeg ik terwijl ik voorzichtig bij hem weg loop. "Er is niks, ik ben gewoon moe."

"Emma, lieg niet tegen me." Sist hij.

"I-ik lieg niet."

Hij geeft me een zet naar achter. Mijn hoofd knalt hard ergens tegenaan. Al snel voel ik een pijnscheut.

"Ah, shit." Enzo pakt mijn hoofd vast. "Shit, shit, shit."

Even ben ik verbaasd. Waarom stresst hij zo? Het was maar een duw. Wanneer hij zijn handen van mijn hoofd haalt zie ik het. Zijn handen zitten onder het bloed. Wacht, dat ik mijn bloed. Een duizelig gevoel stijgt omhoog. Mijn beeld wordt langzaam zwart tot ik alleen nog Enzo voor me zie.

"Em, het spijt me." Echo't het in mijn hoofd. "Emma?"

Ik voel een arm om me heen voor het zwart mijn laatste stukje beeld ook opslokt.

~~

Langzaam breng ik mijn hand naar mijn hoofd. Aw, ik had zo'n rare droom.

"Het spijt me."

Geschrokken kijk ik op. Enzo zit naast me op het bed. Hij draait zich om zodat hij me aan kan kijken. "Ik meen het, het spijt me."

Zijn hand pakt de mijne. Gelijk ruk ik me los. "Emma.." "Nee, raak me niet aan!"

"Het was een ongeluk."

"Je duwde me." Ik sta op uit het bed wat me even doet wankelen.

"Emma. Ga zitten."

Ik negeer hem en loop langs hem naar de deur. Althans, dat probeer ik. Zodra ik langs hem stap pakt hij me vast. Hij duwt me hardhandig terug op het bed.

Ik begin hevig tegen te stribbelen. "Laat me los!"

"Doe even rustig."

"Nee, rot op."

Hij drukt mijn polsen in het matras en zet een knie op mijn buik. Na een tijdje geef ik het tegenstibbelen op. Dit win ik toch nooit.

"Ben je klaar?" Vraagt hij. Ik snuif eigenwijs als antwoord. "Oké, luister." Hij laat me langzaam los. "Het spijt me, ik had je niet moeten duwen. Het was niet de bedoeling dat dit gebeurde."

Ik sta weer op. "Het is oké. Ik moet gaan."

"Waarom blijf je hier niet? Het is al laat."

"Ja, daarom moet ik juist gaan." Met snelle passen loop ik langs hem.

Zijn hand grijpt mijn pols. "Emma! Praat met me." De grip om mijn pols wordt steeds sterker.

"Auw, Enzo, stop."

"Het is laat, ik ben moe en heb hier geen zin in. Dus doe niet zo moeilijk en ga in dat bed liggen."

Ik hoor een kleine kraak in mijn pols. Nog even en hij breekt. Een zachte piep verlaat mijn mond. "Enzo, alsjeblieft. Je doet me pijn."

Hij lijkt uit zijn trans te komen. "Oh, sorry." Zegt hij maar hij laat mijn pols niet los. Hij trekt me terug naar het bed. "Ik ben gewoon moe."

Enzo valt op het bed en trekt mij tegen zich aan. Ik voel een kusje op mijn hoofd. "Welterusten principessa."

No way dat ik naast hem ga slapen nadat hij me tegen een kast aan duwde en bijna mijn pols brak. Ik vertrouw hem voor geen meter. Ik wacht gewoon tot hij slaapt en sluip dan weg.

Ik kijk hem aan. Hij heeft zijn ogen gesloten en ademt rustig. Zou hij al slapen? Zo snel al? Is dat überhaupt mogelijk?

Ik wacht nog heel even en maak dan de overweging of het dommer is om te vragen of hij nog wakker is of dat hij al slaapt.

"Enzo?" Zeg ik heel zacht. "Ben je nog wakker?"

Enzo reageert niet en blijft rustig doorademen. Zou dit een val zijn? Schiet er door mijn hoofd. Ach, nee. Doe niet zo paranoïde.

Voorzichtig pak ik zijn hand en leg hem naast hem. Enzo mompelt iets en draait zich om. Opgelucht haal ik adem. Oké, hij slaapt.

Zo stil als ik kan stap ik uit het bed. Ik loop de kamer uit en zoek naar mijn mobiel. Wanneer ik hem gevonden heb wil ik naar de deur lopen maar iets houdt me tegen. Hoe eng zou het zijn als ik me nu omdraai en Enzo staat recht voor me?

Ik hou mijn adem in en draai me traag om. Langzaam laat ik mijn adem ontsnappen wanneer er niemand staat. Snel loop ik naar de deur en stap naar buiten. Opgelucht haal ik adem wanneer ik het gebouw uit loop.