Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 74♡

!!Alles wat schuingedrukt staat wordt in het Spaans gezegd. Eline en Collin enz. kunnen dit dus NIET verstaan!!

Pov Emma
Oké, dit is slecht. Dit is heel slecht. Misschien kon ik Orlando nog overhalen om Eline te laten gaan in ruil voor mij. Maar zou hij Eline én Maddison laten gaan?

"Oké, uhm.." Ik lach zenuwachtig. "Lan, dit kunnen we oplossen." Ik wil nog een stap naar hem toe zetten maar Pedro trekt me terug. Een grom verlaat mijn mond en ik kijk Pedro boos aan. "Alsjeblieft, laat hen gaan en ik beloof dat ik voor altijd bij je zal blijven."

"Wat? Nee." Reageert Maddison.

"Please Maddy, shut up." Ik draai me weer tot Orlando. "Ik smeek het je, je hebt niks aan hen." Ga ik in het Spaans verder zodat Eline en Maddison me niet kunnen verstaan.

"Er schijnt anders een best goede handel te zijn." Roberto grijnst. Ik slik wanneer ik doorheb waar hij het over heeft. Mensenhandel..

"Kom op, Lan, jij bent beter dan dat."

"Jij hebt geen idee hoe ik ben." Antwoordt hij. Hij kijkt me met een kille blik aan.

"Tuurlijk wel. Jij bent degene die er anderhalf jaar lang voor me is geweest. Jij bent degene die me troostte, ook al was je boos op me. Je kwam altijd voor me op." Deze liefdesverklaring leg ik in het Spaans af. Eline en Maddison hoeven niet te weten wat ik voor hem voel, dat zullen ze toch niet begrijpen.

De kilheid in zijn ogen verdwijnt. Hij lijkt zelfs sprakeloos.

"Laat haar los!" De stem laat me mijn ogen van Orlando afhalen. Ik dwaal de kamer af tot ik aankom bij degene die dat gezegd had. Jax..

Niet alleen Jax maar ook Raf en Damian zijn hier. Ik scheld zacht wanneer ik me terugdraai naar Orlando. Zijn ogen staan weer net zo kill als daarnet. Fuck..

"Oh shit." Hoor ik iemand anders zeggen. Geërgerd draai ik me om. Wie is er nou weer? Nog even en sinterklaas komt ook aanlopen. Maar helaas zie ik niet sinterklaas in de kamer staan, het is Collin. Welkom horror sint. "Jax? What the fuck doe jij hier?"

"Kom op, Collin, help ons. Je bent mijn neef, we zijn familie."

Orlando kijkt me verbaasd aan. "Híj is die gozer die je ontvoerd had?"

"Ja."

"En hij is je ex?"

"Jezus zeg, weet je zeker dat je niet uit Zweden komt? Fucking Stockholm syndroom." Bromt Roberto.

"Vijf mensen in de ruil voor één. Ben je dat wel waard?" Met een ietwat uitdagende blik kijkt Orlando me aan. Hij is weer terug gegaan naar Spaans.

"Alsjeblieft." Smeek ik. "Ik beloof het je, ik zweer het, dat als je hen laat gaan, ik alles zal doen wat je zegt." Tranen branden ik mijn ogen. "Zij hebben niks gedaan, ze hebben alleen pech dat ze mij kennen."

"Ik wil dat je hier blijft, Emma, maar ik wil je niet gevangen houden."

"Ik wíl ook hier blijven." Antwoord ik. "Hier, bij jou."

"Zeg dat in het Nederlands." Zegt Orlando plots. "Zeg het. Zodat iedereen hier verstaat wat jij wil."

"Dat is gemeen." Zeg ik zacht.

"Zeg het als je het meent."

Ik schraap mijn keel voor ik antwoord. "Ik wil hier blijven." Zeg ik dan. "Bij Orlando. Niet omdat het moet maar omdat ik dat wil."

"Emma.." Zegt Maddison zacht. Ze kijkt me gepijnigd aan. Mijn hart breekt. Het is waar, ik wil bij Orlando blijven. Maar ik wil ook Eline en de rest nog zien.

"Gezellig theekransje hier hoor." Ik kijk naar de deuropening. Tulio loopt de kamer in gevolgd door Marcio. Marcio kijkt op van zijn mobiel. Hij kijkt de kamer rond. "Nope." Zegt hij dan voor hij zich weer omdraait en de kamer uitloopt.

"Same." Hoor ik iemand mompelen.

"Ik blijf." Zeg ik tegen Orlando. "En dat meen ik. Ik heb nooit weg gewild."

"Waarom rende je dan weg?"

"Omdat dat is wat ik doe!" Ik zeg het harder dan bedoeld was. "Ik ren weg zodra ik het moeilijk krijg."

"Bullshit." Reageert Roberto. "Ze probeert je te manipuleren, Orlando." Hij laat Maddison los en loopt ook meer onze kant op. "Ga je hier serieus intrappen?" Hij richt zijn pistool nu op mij. "Als jij te soft bent om haar pijn te doen, dan doe ik het wel."

"Roberto, laat je pistool zakken." Orlando stuurt een dodelijke blik naar hem. Maar Rob doet niks. "Ik zei: laat zakken!" Het klinkt hard en boos, toch reageert Roberto nogsteeds niet.

Ik negeer het pistool wat op me is gericht.

"Orlando." Zeg ik zacht. "Alsjeblieft, luister naar me." Ik zet voorzichtig een stap dichterbij, goed in de gaten houdend wat zijn handen doen. Of eigenlijk, de hand waar het pistool in zit dat nu op Eline haar hoofd is gericht. Hij twijfelt, ik zie het.

Ik zoek zijn ogen en kijk hem met een betraand gezicht aan. "Ik houd van je." Zeg ik zacht. En ik meen het. Ik houd van hem.

Ik had verwacht dat het stil zou blijven. Maar Orlando zijn hand beweegt en een oorverdovende knal volgt. Mijn oren suizen en mijn hart stopt voor een moment. Het enige wat ik kan denken is: 'alsjeblieft, laat dit een nachtmerrie zijn.'