*Twee maanden later*
Pov Emma
"Dit is het." Zeg ik.
De psychologe kijkt me een beetje verward aan. "Dit is waar je verhaal stopt?"
Ik schudt mijn hoofd. "Dit is waar mijn geheugen stopt. Ik kan het me niet meer herinneren." Ondanks dat ik het niet wil, denk ik terug aan die middag. "Het enige wat ik nog weet is dat Raf Eline haar naam riep. En dat iemand gilde, volgensmij was ik het." Ik haal diep adem.
"Neem je tijd."
"Uhm.." Tranen branden in mijn ogen waardoor de psychologe me een tissue aangeeft. "Ik huilde. Dat weet ik nog. Ik huilde en ik gilde. Jax trok me naar achter. Ik weet niet hoe, maar opeens zaten we in een auto en Maddison zat naast me. We hebben snel onze spullen gepakt en zijn in één keer door naar Amerika gegaan, naar Layla." Met de tissue die ze me zojuist had gegeven veeg ik een paar tranen weg. "Het geluid van Maddison haar gehuil was hartverscheurend."
"Wat doet dit met je?"
"Het laat me janken. Overduidelijk." Een onverschillig lachje verlaat mijn mond.
"Je weet wat ik bedoel. Wat doet dit vanbinnen met je?"
"Uhm.. Ik voel me schuldig, verdrietig, boos. Het lijkt alsof ik niet meer compleet ben. Alsof er een gedeelte van me dood is gegaan." Er gaat een timer af. Ik kijk op mijn mobiel. "Sorry, ik moet Maddison ophalen."
"Dat is oké, we pakken het de volgende keer hier weer op, is dat goed?"
Ik knik als antwoord en loop al naar de deur.
"Oh, en Emma. Het is heel normaal dat je bepaalde dingen niet meer kan herinneren. Wanneer iets zo traumatisch is, kan je brein besluiten om de herinnering te blokkeren." Ze kijkt me glimlachend aan. "Probeer hierover te praten met iemand die het zich wel kan herinneren. Dit kan verdrongen herinneringen terug halen. Bedenk wel eerst goed of je deze herinneringen wel wil, je brein heeft ze niet voor niks geblokkeerd."
Ik knik. "Dankjewel." Zeg ik. "Dat je luistert en me helpt."
Ze geeft me een kort knikje terug en glimlacht. "Dan zie ik je volgende week weer."
Nadat ik Maddison heb opgehaald rijden we door naar het huis van Layla. We zitter er al een tijdje en het is stil de woonkamer. Doodstil. "Ik vroeg me af," doorbreek ik de stilte. "Wat er die middag precies is gebeurd."
"Je wil er over praten?" Vraagt Damian ongelovig. "Wow, was Eline hier maar om dit mee te maken."
"Ik wil niet praten." Help ik hem uit zijn dromen. "Ik wil dat jullie praten. Misschien dat ik zo mijn herinneringen terug krijg."
"Kun je het je niet meer herinneren?"
Ik schud mijn hoofd.
"Weet je zeker dat je het je wel wil herinneren?" Vraagt Damian.
Traag knik ik mijn hoofd. "Ik wil gewoon weten wat er is gebeurd."
"Oké." Jax haalt diep adem. "Ik wil het je wel vertellen." Hij doet wat hij zegt en begint te vertellen.
*Flashback Pov Jax*
"Orlando." Zegt Emma zacht. Ze zegt iets in het Spaans waarna ze een stap naar voren zet. Ik ben verbaasd door haar volgende woorden; "te amo". Ze houdt van hem..
Orlando zijn hand verslapt. Nog voor ik kan zien of hij wil schieten of Eline gaat los laten, klinkt er een knal. Voor een seconde blijft het stil. Tot een ijzige gil uit Emma haar mond ons terug in de realiteit trekt.
Orlando kijkt tergend langzaam naar beneden, er vormt zich een grote bloedvlek op zijn borst. Hij zakt op zijn knieën.
Ik kijk opzij naar Collin. Hij laat het pistool vallen en zet een paar stappen achteruit. Wat heeft hij gedaan?
"Eline!" Haalt de stem van Raf me uit mijn trans.
Vloekend ren ik naar Emma toe. Ik pak haar vast en trek haar naar achter.
"Nee!" Tranen rollen over haal wangen. "Laat me los!" Ze probeert zich los te trekken en naar Orlando toe te rennen maar ik laat het niet toe. Ik trek haar mee naar buiten. We moeten hier zo snel mogelijk weg.
*Einde flashback*
Pov Emma
Herinneringen schieten door mijn hoofd. De blik in Orlando zijn ogen brandt op mijn netvlies. Ik moet mijn best doen om niet te gaan huilen.
"Wie schoot er?" Vraag ik.
"Collin." Antwoordt Jax. "Hij hielp ons, Emma. Hij schoot hem neer omdat Orlando van plan was om Eline neer te schieten."
Zacht schud ik mijn hoofd. "Hij wilde haar laten gaan." Hoe hard ik het ook probeer, ik kan de tranen niet binnen houden. Orlando is neergeschoten, en dat is mijn schuld. Na alles wat hij voor mij heeft gedaan, en ik laat hem doodbloeden op de grond.
"Het spijt me, Emma, ik weet dat je van hem hield."
Ik knik maar ben niet in staat om verbaal te antwoorden.
"Collin heeft me gered." Klinkt Eline haar stem. Ik had niet door dat ze halverwege Jax zijn verhaal binnen was gekomen.
Nogmaals knik ik. Me afvragend of Collin haar wel echt heeft gered. Hij heeft altijd gezegd dat hij degene waa die haar wilde vermoorden. Misschien schoot hij mis. Misschien was die kogel voor Eline bedoeld. Ik schud de gedachte van me af. Ookal wil ik iets zeggen, op dit moment kan ik geen woorden uit mijn mond krijgen. Ik vraag me af wat er is gebeurd nadat wij weggevlucht waren.
*Flashback Pov Roberto* (voor wat meer duidelijkheid XD)
"Ik houd van je." Zegt Emma zacht.
Verbaasd kijk ik Orlando aan. Gelooft hij dit serieus? Zijn hand beweegt. Hij gaat haar laten gaan..
Ik wil schieten maar iemand is me voor. Voor een seconde lijkt de tijd stil te staan, totdat een gil uit Emma haar mond ontsnapt.
Er vormt zich langzaam een rode vlek op Orlando zijn borst. Er schiet een steek door me heen wanneer hij door zijn knieën zakt.
Emma huilt en probeert naar hem toe te rennen maar iemand trekt haar weg. Ik besteed er geen aandacht aan en ren naar Orlando toe.
"Nee, nee, nee!" Ik druk mijn handen op de wond. Een vreemd gevoel verspreidt zich in mijn borst. "Fuck, nee." Er lekt een vloeistof uit mijn oog.
"Tulio!" Roep ik. "Doe verdomme dan iets!" Ik voel hoe er iemand naast me neerzakt. "Bel een fucking ambulance!"
*Einde flashback*
Pov Emma
Het grootste deel van de tranen vinden een weg naar buiten. Ik denk terug aan wat de psychologe ooit heeft gevraagd. De vraag waar ik nooit een concreet antwoord op heb gegeven. Heb ik een fout gemaakt?
En nu weet ik het. Ja, ik heb een fout gemaakt. Ik had nooit bij Orlando weg moeten gaan.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
I'm sorry. I'm sorry that I loved you. And I'm even more sorry that my love killed you. It hurts so bad to miss you. But knowing that I am the reason you're gone, hurts me more than you could ever imagine.
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
The end.
Dat is het mensjes. Ik weet het, kutste einde ooit.
Of Orlando daadwerkelijk dood is gegaan of het toch nog heeft overleefd en nu lekker in Australië zit omringt door koala's, laat ik aan jullie fantasie over.
JE LEEST
Ontspoord!! (Deel 3)
Adventure{Dit is het vervolg van 'ontvoerd!!'. Het is verstandig om eerst deel 1 en 2 te lezen.} Het ging goed, geweldig zelfs. Ik had zo mijn rare leventje opgebouwd en het ging allemaal zijn gangetje. Maar toen, kwam ik háár tegen. Laat ik bij het begin be...
