Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 30♡

"Hoeveel was dat?"

"Zes..?" Vraag ik.

Enzo lacht. "Eerder zestien."

"Hé!" Roep ik beledigd. "Ik bedoel, ik ben gestopt met tellen na zes."

Ik zie hoe hij lachend zijn hoofd schudt. "Ik doe wel zes."

"Dankje."

Hij slaat het balletje, ik hoor een belletje. Hij heeft een hole in one. Alweer. "Je kan mij toch niet meer inhalen."

"De volgende keer kies ik waar we heen gaan."

"Dus er komt een volgende keer?" Vraagt hij zwoel.

Ik kijk hem alleen grijnzend aan en draai me om om het balletje te slaan.

"Auw!" Hoor ik hard achter me. Enzo heeft zijn scheen vast en wankelt op zijn andere voet.

Oh. My. Gash. Ik heb hem geslagen. Met een golfstick. "Shit. Sorry, gaat het?"

"Ja hoor." Hij gaat weer normaal staan. Er onstaat een grijns op zijn gezicht. Ergens word ik er een beetje bang van. "Je hebt je eerste hole in one gemist."

"Wat?!" Ik draai me om, het bange gevoel gelijk vergetend. "Nee!"

"Ach, dit was een once in a lifetime kans."

"Nou, dit vind ik stom."

"Aww," zegt hij quasi verdrietig. "Vind jij dit stom?"

Ik kan een lach niet onderdrukken. "Sla nou naar. De bal, niet mij."

Een kleine grijns siert zijn lippen. Hij draait zich om en slaat de bal.

"Ha!" Roep ik uit. "Geen hole in one!" Ik doe een overwinningsdansje. "Hier had ik wel een hole in one." Wrijf ik er in.

"Ben je nu blij?"

"Ja, want dit was de laatste en iedereen weet dat alleen de laatste telt. Dus ik heb gewonnen."

"Het scoreblad zegt wat anders." Hij wappert met het blaadje.

Snel pak ik het uit zijn handen en houd het achter mijn rug. "Welk scoreblad?"

Hij slaat zijn armen om me heen, pakt het blaadje uit mijn handen en houdt het voor mijn gezicht. "Dit scoreblad."

"Oké, oké. Jij hebt gewonnen, gefeliciteerd."

Enzo lacht. "Nah, ik speel een beetje vals. Ik had vroeger een kleine midgetgolfbaan in mijn tuin."

"Aha! Ik wist het. Niemand kan zo goed zijn voor een eerste keer."

"Maar het is alsnog leuk om je in te maken."

"Wacht maar." Reageer ik terwijl we naar buiten lopen. Het is in de tussentijd al donker geworden. Ik kijk op mijn horloge. Oh, het is pas half 10.

"Heb je zin om mee te gaan?"

"Waar heen?" Vraag ik verbaasd.

"Mijn appartement, het is hier vlakbij."

Ik ben even in twijfel, zal ik wel mee gaan? "Oké, is goed." Antwoord ik tot mijn eigen verbazing.

"Nice." Hij loopt een kant op. Snel been ik achter hem aan. Is dit wel de goede beslissing?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een beetje vertrouwen in Enzo kan toch wel? Er zijn ook goede mannen op deze wereld.

Of toch niet..?

{Ik ben trouwens op vakantie dus vandaar de nóg latere reacties sorry!}