Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 59♡

Pov Emma
Langzaam open ik mijn ogen. Mijn hoofd lijkt uit elkaar te knallen van pijn. Ik kijk de kamer rond. Wacht even, deze kamer ken ik. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik ga rechtop zitten. Een pijnscheut schiet door me heen. Ik kijk naar de bron van mijn pijn. Er zit een klein verbandje om mijn pols. Vage beelden waar ik niks uit kan maken schieten door mijn hoofd.

Snel sta ik op. Hier moet ik antwoord op krijgen. Ik loop naar de deur, die krakend open gaat. Voorzichtig sluip ik de gang op. Waarom doe ik eigenlijk zo stil? Ik ben thuis. Toch?

Om de hoek loop ik bijna tegen Pedro aan. Hij glimlacht lief naar me en loopt door. Verbaasd kijk ik hem na. Sinds wanneer glimlacht Pedro? Ben ik in één of ander parallel universum beland?

Wanneer ik in de woonkamer aankom zie ik Orlando, Roberto en Tulio zitten. Hé, dit komt me bekend voor. Maar waarvan?

"Goedemorgen." Glimlach Roberto.

"Wat?" Vraag ik verbaasd. "Waarom glimlach je? En wat is er gebeurd? En hoe hebben jullie..? En wie waren..? Wat?"

"Ben je oké?"

"Kijk, daar hebben we dus niks van verstaan." Lacht Roberto. Opgelucht haal ik adem. Oké, zo ken ik hem weer.

"Waar is Eva?" Begin in mijn ondervraging.

"Je vriendin is bij haar thuis, José is bij haar." Ligt Orlando me in. Verbaasd kijk ik hem aan. "José?"

"Ja, ze belde hem en zei dat jij weg was."

Hoe meer hij zegt hoe meer vraagtekens ik krijg. Al kan ik dit beter aan Eva zelf vragen.

"Je ziet er verward uit." Merkt Orlando op.

Ik knik langzaam. "Ik snap niet helemaal wat er is gebeurd."

Orlando denkt diep na. "De Dabrowski broertjes." Zegt hij dan. "Ze zoeken informatie over bendes om die vervolgens door te verkopen. Ik snap alleen niet waar ze jouw voor nodig hadden, we waren partners."

"Hij stelde vragen." Zeg ik zacht. Ik wil er helemaal niet aan terug denken. "Over jou. Of ik je ken, waar je woont."

"Heb je ze iets verteld?"

Met een ruk kijk ik op naar Roberto. "Godver Rob, zou ik er zo uit zien als ik braaf al hun vraagje zou hebben beantwoord? Jij verdomde klootzak."

"Wow, rustig! Het was maar een vraag, Regina George."

"Ro, dit is niet het juiste moment." Waarschuwt Orlando hem. Hij schuift wat dichter naar me toe. Bijna ontzichtbaar schuif ik weer wat van hem af. "Wat kun je je nog herinneren?"

"Zo'n beetje alles nog wel.. Denk ik."

"Hoe weet je zeker of je nog wel kan herinneren wat je kan herinneren als je niet herinnerd wat je niet kan herinneren? Snap je?" Vraagt Tulio.

"Huh? Nee."

"Ik snap het ook niet." Reageert Orlando.

"Ik bedoel, dat je niet kan weten dat je iets vergeten bent als je het vergeten bent."

"Tulio, stop nou maar gewoon. Niemand snapt dit." Zegt nu Roberto die het blijkbaar ook niet snapt.

Tulio mompelt iets in zijn richting. Als ik het goed hoorde noemde hij ons dom. Maar het kan ook netzo goed iets met thee te maken hebben, je weet het nooit met Tulio.

"Oké, wat kun je je nog herinneren?" Vraagt Orlando die ons weer mee neemt naar het onderwerp.

"Uhm.. Die gozers op het station, de ene had een soort pijltje." Ik kijk vragend naar Orlando, hopend dat hij daar meer uitleg over kan geven.

"En verder?"

Ik kijk voor me uit. "De vragen die hij stelde, en.." Midden in mijn zin stop ik. "En het pistool." Ik kijk op naar Orlando. "Lan, heb je..?"

"Heb ik wat?"

"Iemand neergeschoten?"

"Gister? Nee." Antwoordt hij. "Waarom denk je dat?"

"Orlando?" Roberto lacht spottend. "Hij heeft een goede reputatie, dat gaat hij echt niet verpesten voor jou."

Ik ben verbaasd door zijn woorden. "Waarom val je me zo aan?" Zeg ik. "Ik denk het omdat ik het me nog kan herinneren. Jullie waren erbij!" Roep ik gefrustreerd uit.

"Je kan je herinneren dat ik iemand neerschoot?" Vraagt Orlando nu. "Emma, dat is nooit gebeurd."

"Tulio?" Vraag ik, hopend dat hij me steunt en bevestigd dat ik niet gek ben.

"Ik was er nieteens bij."

"Dat kan niet. Je liegt. Ik weet wat ik heb gezien." Ik draai me om naar Orlando. "Lan, we zouden elkaar toch de waarheid vertellen?"

"Ik vertel je de waarheid, Emma. Waarom zou ik hierover liegen?"

Ik weet niet of hij de waarheid spreekt óf of hij een hele goede acteur is. Een zucht verlaat mijn mond. Ik weet niet meer wie of wat ik moet geloven.

"Dat pijltje." Tulio knikt naar een pijltje op de tafel. "Daar zit hypozepam in. Je valt er door in slaap en kan hypodromen krijgen. Dat zijn een soort hallucinaties die heel echt lijken, maar dat niet zijn."

"Hypozepam?" Herhaal ik. Daar heb ik nog nooit van gehoord. "Dus alles wat ik me kan herinneren is een droom?"

"Je zei dat ze je vragen stelden, toch?" Vraagt Tulio Ik knik ter bevestiging. "Oké. Ik denk dat dat wel echt is maar toen ze hoorde dat wij-" hij stopt zijn zin. "Dat Orlando, er was ze je drogeerde en je toen die droom hebt gehad."

Ik knik bedenkelijk. Dat is erg doordacht maar wel logisch. "Het leek zo echt." Mompel ik zacht.

"Maar dat was het niet." Antwoordt Orlando op dezelfde zachte toon.

Ik kijk op. "Maar jij was er wel, toch?"

"Ja, tuurlijk."

"Dank je." Zeg ik. "Dat je er was. Ik dacht dat.." voor een kort moment stop ik mijn zin. "Hij zei dat je niet zou komen."

Orlando pakt mijn beide handen vast. "Ik zal er altijd voor je zijn." Antwoordt hij zacht. Hij trekt me in een knuffel.

"Hé, wij waren er ook hoor."

"Sst!" Tulio slaat Roberto tegen zijn schouder. "Laat ze hun moment hebben."

"Oef, zelfs ik krijg het hier warm van." Hoor ik een stem zeggen.

Ik trek me terug uit de knuffel en kijk naar de deuropening. "Eva?!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Goedemorgen! Oh wat heb ik toch heerlijk uitgeslapen.
Eigenlijk moest ik half 7 mijn bed uit voor school maar 1 uur heen en 1 uur terug reizen voor 1 uurtje les vond ik iets te lang.. Nu zien jullie ook weer hoe gemotiveerd ik ben hahaha

Ly xx