Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 63♡

Pov Emma
"Voor de zoveelste keer, Orlando, ik heb niks gezegd."

Hij kijkt me met ietwat vernauwde ogen aan. Alsof hij zo zijn leugen detector aanzet.

"Dat klopt, ik was er bij." Brengt Marcio uit.

Orlando kijkt zuur op. "Had ik jou wat gevraagd?"

"Nee, maar-" "-houd dan je bek." Als een puppy laat Marcio zijn hoofd zakken en houdt verstandig zijn mond.

Mijn ogen dwalen af naar de fles drank die op tafel staat. Ohh.. Dat verklaart zijn agressiviteit. (Agressifitijd lol)

"Je hoeft je agressie niet op hem af te reageren." Verdedig ik Marcio. "Hij heeft me juist geholpen."

Orlando kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

"En ik snap sowieso niet dat je boos op míj bent. Ik heb vijf uur lang op een politie bureau gezeten alleen maar omdat jij je woede niet kon beheersen en Enzo persé moest vermoorden."

Orlando zet een paar stappen naar me toe. "Ik heb hem níet vermoord."

"Waarom ben ik dan aangeklaagd vanwege moord?" Vraag ik boos.

"Misschien omdat jij tegen Carlos had gezegd dat je hem hebt vermoord!"

"Hij wilde jou neerschieten!" Roep ik nu naar hem.

"Ik had helemaal niet om jouw hulp gevraagd."

"Hoe Kun je verwachten dat ik jou dingen vertel als je zelf alles achteruit?" Ik ben zachter gaan praten.

"Omdat ik, voor zover ik weet, geen vriendin heb die me van kant wil maken." Hij kijkt me nogsteeds boos aan. "En probeer niet het onderwerp te veranderen."

"Volgensmij was jij degene die het onderwerp veranderde." Ik zie Marcio knikken. Orlando kijkt me nu nog bozer aan. "I'm just saying." Ik glimlach lief naar hem. "Wees blij dat ik jou er niet bij gelapt heb."

"Beter voor jou, heb je dat niet gedaan."

"Hoezo? Wat had je gedaan als ik wel wat had gezegd?"

"Dat is niet heel belangrijk, het gaat erom dat je slim was en niks hebt gezegd."

"Maar wat áls, Lan? Zou je mijn leven dan tot een hel maken?" Dat is tenminste wat hij tegen Eva had gezegd.

Orlando lacht lief. "Tuurlijk niet. Dat zou nieteens kunnen want dan zou je in de bak zitten." Hij legt zijn hand op mijn arm, die ik voorzichtig terug trek. "Maar ik zou er wel voor zorgen dat je daar nooit meer uitkomt."

Hij staat op. "Ga slapen, het is al laat." Zonder nog een woord te zeggen loopt hij de kamer al uit.

"Kunnen we nog terug naar het politiebureau?" Vraag ik aan Marcio.

Lachend kijkt hij op. "Daar was het in ieder geval wel gezelliger."

Langzaam sta ik ook op. "Slaap lekker." Zeg ik tegen Marcio.

"Truste."

~~

Onwijs langzaam loop ik de trap af. Ik heb geen zin. Ik heb nergens zin in. Ik wil gewoon de hele dag in bed blijven liggen.

Sloffend loop ik de keuken in. Orlando en de advocaat zitten aan tafel.

"Ah perfecte timing," zegt de man. "We zijn net de bewijsstukken aan het bekijken."

Ik kijk naar het mapje wat op tafel ligt. Het is zo'n zelfde als de agent op het bureau had. "Hoe komen jullie daar aan?"

"Die heeft Marcio gekopieerd." Mompelt Orlando.

Oké, dus Marcio kopieerd het mapje én helpt mij tijdens het verhoor, maar alsnog zit Orlando te katten op hem. Wat is er toch met hem aan de hand?

"Marcio zei dat ze geen bewijzen hadden." Zeg ik meer tegen mezelf dan tegen hen terwijl ik plaats neem aan tafel.

"Wel, ze hebben er één." Hij schuift een foto naar me toe. Het is dezelfde foto van het mes wat ik gister al heb gezien.

"Ze zeggen dat jóuw vingerafdrukken en zíjn bloed hierop zitten. Kan dat kloppen?"

Ik kijk naar Orlando. "Uhmm.. De vingerafdrukken wel. Ik bedoel, ik heb een mes vastgehouden maar ik heb hem niet gestoken."

De man kijkt bedenkelijk. "Hmm.. Dat is goed, dan hoef je daar in ieder geval niet om te liegen."

"Wat jammer," reageert Orlando. "Ze is nou net zo goed in liegen."

Een zachte zucht verlaat mijn mond. "Laat het toch gaan." Mompel ik bijna onverstaanbaar.

Na veel uitleg van de man over waarom ik niet in de bak zit, wat de politie nu gaat doen en wat ik moet doen, staat hij op. "Ik hoop dat het een beetje duidelijker voor je is."

Ik knik. "Dat is het, bedankt."

Hij geeft me een kort, bemoedigend knikje voor hij de deur uitloopt, gevolgd door Orlando. Orlando komt echter niet meer terug de keuken in. Met een zucht pak ik mijn oortjes. Ik loop naar de woonkamer, plof op de bank en zet muziek op. Eindelijk rust.

~

"Wat is er met haar?" Hoor ik iemand vragen.

"Geen idee, ze heeft nog niks gezegd." Antwoordt een andere stem.

Ik negeer de stemmen ook al snap ik dat ze vragen hebben. Ik zit al de hele middag in precies dezelfde positie op de bank. Met mijn knieën omhoog en mijn armen eromheen geslagen.

Iemand trekt mijn muziekoortje uit mijn hoor. "Door zielige muziek te luisteren wordt je niet vrolijker."

De waarheid is dat mijn mobiel al een halfuur geleden is uitgevallen maar ik geen zin had om een oplader te pakken.

Ik doe mijn oortjes uit en gooi ze op de tafel. "Shut up." Mompel ik zacht.

"Is er iets, spookje?"

Ik schud mijn hoofd op Roberto zijn vraag. "Het gaat goed." Ik sta op en loop naar de deur.

Ik hoor nog iemand iets vragen maar ik loop door naar buiten. Ik stap in mijn auto en rijd weg. Weg van hier.

Pov Orlando
"Waar is Emma?" Vraag ik zodra ik de woonkamer in kom.

"Geen idee." Antwoordt Tulio. "Ze is al een tijdje weg, ze zag er trouwens een beetje neerslachtig uit."

"Neerslachtig?" Roberto lacht een spottende lach. "Dat kind is hooguit depressief."

"Despressief?" Ik gris mijn autosleutels van de tafel. "Ik weet waar ze is."

Pov Emma
Tegen de auto aanleunend, kijk ik naar de zonsondergang. Het is vredig stil hier. Het enige geluid komt van de zee en het vrolijke gezang van de vogeltjes in de bomen.

De stilte wordt bruut verscheurd door het geluid van een auto gevolgd door een dichtslaande deur.

"Emma? Wat doe jij hier?" Hoor ik. Mijn hart gaat sneller kloppen door die stem.

Met ingehouden adem draai ik me om. "Jax?"