Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 6♡

Ik draai me om. Waar the fuck zijn we?

We staan in een grote hal. Aan het einde is een balie. Jax pakt mijn hand en loopt erheen waarna hij met een grote lach op het belletje klikt.

"Kleuter."

"Wacht maar."

Er komt een vrouw aangelopen. "Goedenavond."

"Hallo."

"Emma en Jax?" Vraagt ze.

Jax knikt. Ik kijk hem verbaasd aan. Wat heeft hij geregeld?

De vrouw legt een blaadje voor ons neer. "Als jullie daar willen tekenen." Wijst ze.

"Waar is het voor?" Vraag ik terwijl ik mijn handtekening neerzet.

"Dat jullie akkoord gaan met de voorwaarden en ons niet verantwoordelijk stellen voor enige lichamelijke en/of psychische klachten."

Ik kijk haar even verward aan. "Wat?" Misschien had ik het eerst moeten vragen voordat ik het ondertekende. Ik draai me naar Jax. "Waarom zouden we psychische klachten krijgen?"

"Het komt goed, ik heb de regels gelezen en er zijn overal uitgangen voor als je weg wil."

"Dat klopt." Reageert de vrouw. "Loop maar die kant op, daar worden jullie spoedig ontvangen."

Jax glimlacht en pakt mijn hand. "Bedankt." Knikt hij even naar de vrouw en loopt dan de richting op die de vrouw aanwees.

"Jax?" Zeg ik. "Wat is dit?" Ik ruk mijn hand los wanneer hij niet reageert. "Hé! Zeg eens iets."

"Het komt goed." Zegt hij nogmaals.

Ik kijk naar de muur en zie een groot logo. 'Horror house, dare to scare'. Abrupt stop ik met lopen. "Jax?"

"Ja?"

"Ik.. Ik kan dit niet. Je weet dat ik horror haat."

"Emma." Hij pakt weer mijn handen. "Na alles wat jij hebt mee gemaakt, wordt dit heel makkelijk."

"Nee, nee dit gaat te ver. Ik heb ooit over een spookhuis gelezen en iedereen die erin ging is nooit meer terug gezien."

"Em, chill. Ik heb de reviews gelezen."

"Goh, dan komt het helemaal goed." Reageer ik sarcastisch.

Hij lacht even. "Het zijn acteurs Em. Ze mogen je geen pijn doen. Dat zijn de regels. En als er iets fout gaat zeg je gewoon een code woord, perzik ofso."

Ik snuif even. "Ik heb liever ananas."

"Prima." Lacht hij.

"Dit is wel een verdomd grote drempel waar we overheen moeten."

Jax lacht. "Stap er maar overheen."

Ik haal diep adem en stap over de drempel.

"Je bent beter in over denkbeeldige drempels lopen dan over echte." Jax begint te lachen. Ik ben even bang dat hij geen adem meer krijgt.

"Nu kunnen jullie nog wel lachen." Ik gil van de man die opeens naast me staat waardoor Jax nog harden begint te lachen. "We zijn nog nieteens binnen."

De man lacht kort maar zet al weer snel een serieus gezicht op. "Lang geleden," Begint bij. "Lang geleden, was dit een normaal hotel. Todat hét gebeurde." Hét? Wat is hét? "Mensen veranderde. Ze gingen zich steeds vreemder gedragen. En iedereen die naar binnen ging, kwam er nooit meer uit."

Ik kijk even Jax aan met de 'zie je wel' blik. De man loopt naar een deur. "Ik kan het jullie vertellen," Ik hoor geschreeuw en harde geluiden uit de deur komen. De man opent de deur en laat ons naar binnen gaan. "Maar je kunt het beter zelf zien." Met een klap slaat hij de deur dicht, met hemzelf erbuiten. Nouja, Jax en ik hier binnen.