Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 51♡

"Emma!" Hoor ik hard van beneden.

Zuchtend duw ik mijn laptop dicht. Wat is er nou weer?

"Em! Kom even!"

"Jaja! Ik kom er al aan." Ik ben toch geen hond die je zomaar kan roepen en dat hij komt? Al kom ik er nu wel aan dus blijkbaar heeft het gewerkt.

Ik ren de trap af en loop de woonkamer in. "Wat is er?" Vraag ik.

"Emmy, dit is Louis. Louis, dit is Emma." Stelt Orlando ons voor.

Mijn blik verplaatst zich naar de onbekende man. Louis. "Hoi." Reageer ik, me nogsteeds afvragend waarom ik hiervoor moet komen.

De man lacht en trekt me in een sterke ongemakkelijke knuffel. "Aangenaam kennis te maken."

Ik trek me los. "Ja, leuk. Een hand had ook gewoon goed geweest."

Louis lacht nog harder. "Spicy." Hij richt zich tot Orlando. "Ik wist niet dat je een vriendin had."

"We zijn geen stel." Reageren Orlando en ik tegelijk.

"Oh." Louis kijkt nu mij aan. Oh nee, die blik bevalt me niet. Net voor ik wil zeggen dat hij mag met zijn vieze pedo kwallen tentakels mag oprotten is Orlando me voor.

"Maar jij blijft wel uit haar buurt."

Verbaasd maar ook blij kijk ik opzij, naar Orlando. Hij neemt het voor me op, ook al had Louis nog niks gezegd.

De man gooit onschuldig zijn handen in de lucht. "Chill, gast, je kent me toch?"

"Ja, daarom." Lacht Orlando.

Ik ga naast Orlando zitten en staar hem aan. Hij lacht wel, maar zijn ogen lachen niet mee. Dat is me al vaker opgevallen.

"Louis?" Haalt een opgewekte stem me uit mijn observatie.

Marcio geeft Louis een bro-hug. "Sinds wanneer ben jij terug?"

"Gister."

"Aww, wat lief, Mario en Luigi zijn weer herenigd." Roberto komt met een grijns de kamer inlopen.

"Roberto." Reageert Luigi. Nee, wacht, Louis. "Ook leuk om jou weer te zien."

Ik hoor de sarcasme in zijn toon. Die twee kunnen dus niet met elkaar overweg.

"Dit moeten we vieren." Beslist Marcio.

Roberto draait zich tot Orlando. "Inferno"

"Inferno?" Vraag ik. "Als in die club?"

"Jep."

Ik lach. "Daar kom je echt niet zomaar in hoor."

"Tenzij je de eigenaar kent."

"Of bent." Vult Orlando aan.

Verbaasd kijk ik Roberto aan. "Kennen jullie de eigenaar dan?"

"Of bent." Herhaalt Orlando.

"Jij bent de eigenaar van Inferno?" Vraag ik verbaasd. "Waarom wist ik dat niet?"

"Je hebt er nooit naar gevraagd." Antwoordt hij schouderophalend.

Waarom zou ik daar naar vragen? "Heb je ook toevallig een bowlingbaan?" Nu hij opeens allemaal bedrijven blijkt te hebben.

"Nee, wat is dat nou voor rare vraag."  Orlando schudt bedenkelijk zijn hoofd. "We gaan om 10 uur, zorg dat je klaar staat." Deelt hij mee.

"Over een uur al?!" Roept Collin geschrokken. Hij springt op. "Ik moet me klaar maken."

"Alsof íets jouw nog kan redden."

Collin stopt abrupt met lopen. Met een ruk draait hij zich om. Hij heeft een duistere blik in zijn ogen die me een beetje bang maakt.

Nog voor Collin iets kan zeggen is Orlando hem voor. "Em, maak Collin niet boos." Hij kijkt me waarschuwend aan maar ik zie ergens een twinkeling in zijn ogen.

"Oké," ik probeer niet te lachen. "Sorry Collie."

Hij gromt een antwoord, of scheldwoord, ik kon het niet verstaan, en loopt de kamer uit.

Gelijk barst Roberto in lachen uit. "Geweldig die gast. Hij is zo snel op zijn tenen getrapt."

"Laat hem maar gewoon met rust."

"Jaja." Reageer ik op Orlando. Oh mooi niet dat ik Collin met rust ga laten. Als karma niks doet, doe ik het zelf wel.

~~{45 minuten later}~~

Tevreden kijk ik in de spiegel. Ja, deze broek is zeker beter dan het rokje. Rokjes zijn gewoon niet mijn style, waarom zou ik ze dan aandoen?

Ik loop de woonkamer in waar de meeste al klaar zitten. Orlando heeft een nette broek aan met een blousje.

"Oh damn.." Mompel ik.

"Damn jezelf." Hoor ik iemand antwoorden. Ik weet niet wie, ik kijk zelf namelijk Orlando nog steeds aan.

Orlando neemt een slok van zijn drinken en kijkt op uit zijn gedachten. Hij kijkt me aan en lijkt duidelijk te schrikken van me. Ben ik underdressed?

Orlando lijkt zich te verslikken in zijn drinken en begint te hoesten. Oh God hij stikt.

Die gozer waar ik de naam van ben vergeten klopt op zijn rug. "Goh, ik voel hier een soort chemie."

"Oh nee, dat kan niet. Orlando geeft niet om mensen, dat maakt hem zwak."

Verbaasd kijk ik op. Was dat Pedro die zojuist een sarcastische opmerking maakte? Ik dacht dat hij alleen serieus kon zijn.

Orlando, die ondertussen is gestopt met stikken, kijkt Pedro met een chagrijnige blik aan.

"Underdressed?" Vraag ik gericht aan Orlando.

"Jouw hele leven is een underdressment, hobo." Reageert Roberto die de kamer in is gelopen. "Kunnen we nu gaan?"

"Ja." Orlando staat op. Naast me blijft hij staan. "Je ziet er goed uit." Fluistert hij.

Ongewild krullen mijn mondhoeken omhoog. Ik voel mijn wangen kleuren.

"Je bloost." Zegt de gozer zonder naam voor hij ook langs me loopt de kamer uit.

"Emma, pas op voor Louis, hij is gevaarlijk."

Verbaasd kijk ik op. Praatte Nikolas zojuist tegen me? "Geen zorgen, Nik, ik herken een klootzak in minder dan twee seconde."

Ik glimlach naar hem waarna ik de kamer uit loop. In de gang zijn ze druk in overleg.

"Oké, oké." Geeft Orlando lachend toe. "Jullie mogen gebruiken wat je wil."

"En?" Vraagt Roberto verwachtingsvol.

"En zelfs de verboden lijst."

"Serieus?" Roept Marcio uit. Hij springt half op Orlando. "Gast, ik hou van je!"

Ik lach om Marcio zijn reactie maar ben nogsteeds verbaasd. Wat is de verboden lijst?

"Ohja." Orlando draait zich om naar José. "Behalve jij."

José knikt. "Ja, ik weet het."

Wat mag hij niet gebruiken? Drugs? Ik neem aan van wel, Orlando is namelijk een drugsdealer. Ook al vind hij zelf van niet, maar dat doet er nu niet toe.

"Ik blijf ook wel de BOB. Samen met José." Reageer ik. Met een dankbare blik in zijn ogen kijkt hij me.

Orlando lijkt zelf trouwens ook opgelucht door mijn reactie. "Oké," verzucht hij, "we kunnen gaan."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ontmoet Louis, de man die in mijn verhaal is geroepen alleen maar om de 'Mario en Luigi' grap te maken :).