sınırlar (Bitti)

☆veda☆

Baran.
Enes'i kontrol etmek için odasına gitmiştim.
Fakat içerde Gece vardı.
Sanırım onunla konuşuyordu

"Geç kalmış olmak istemiyorum. Allah kahretsin! Geç Kalmış olmayım lütfen..
Kalk geç olmasın. Kalk da yüzüne söyliyim Enes. Beni kendine aşık edip öylece gidemezsin..."

Bi an donup kaldım.
Buğazıma birşey takılmış gibi hissetim neden?
Kımıldamadan orda öylece durmuş dinliyordum.
Hayır.
Yanlış duymuş olmalıyım.
Öyle olmalı.
Neden bütün dünyam başıma yıkılmış gibi hissediyorum?
Neden üzülüyorum lan!
Baran... sen birşey hissedemezsin.
Birşey hissetme...  Lütfen hissetme...

Bir ses duyar gibi olduğumda dönüp kapıya baktım.
Fakat kimse yoktu.
"Öylece gidemezsin... dersem gelir misin?
Enes lütfen. Sadece sen bu haldeyken ben...
Ben çok kötü oluyorum. Kalk enes. Hareketimizi yap herşeye sırıt.  Sadece Kalk tamam mı?"

Ayağa kalktım ve gözümü sildim.
Hızla kapıya yöneldim fakat arkamdan bir ses duyduğumda hızla arkama döndüm.

"Gece... geri zekalı mısın?" Ve öksürük sesi"sence seni bunlara bırkaıp gider miyim?"

Gözlerimden yaşlar süzülürken hızla arkamı döndüm.
Bana sırıtarak bakan bir Enes gördüğümde ufak bir çığlık attım.

Kocaman gülümseyerek yanına gittim odaya çoktan doktorlar gelmişti bile.
"Enes! Uyandın lan!"

"Uyandım..."

"Oha!"

"Baranlar nerde?..."

"B-b-bmiyorum."
Titreyen ellerimle cebimden telefonu çıkarttım.
Önce baranı sonra da emreyi aradım fakat açan kimse yoktu.
Neden yoktu?
Kaan'ı ,açelyayı sudeyi ve elifi de aradım ama hepsi meşkuldu.

Neden?

Koşarak odadan koridora çıktım hızla merdivenlerden indim.
Hiçbirinin arabası yoktu. Benim arabamda yoktu.
Neler oluyordu?

Hastaneye geri döndüm ve enesin yanına gittim.
İyidi ve hayattaydı önemli olan da buydu zaten.
Sabaha kadar yalnız başıma odada beklemiştim ve her yerim tutulmuştu.
Diyerlerine o kadar kızgındım ki...

Telefonumun çalmasıyla yerimden kalktım ve masanın üzerinde titreyen telefonu aldım.
Arayan Emreydi.
"Alo?"

"Emre!,Enes. Uyandı."

"Tamam."
Neden sevinmemişti?

"Nerdesiniz?"

"Geliyoruz."

"Nerden?"

"Bursa'dan."

"Ne?! Ne işiniz var orda?"

"Anlatıcam."

"Şimdi anlat."

"Araba kullanıyorum."
Sinirle telefonu kapattım ve bana soran gözlerle bakan Enese baktım.
"İşleri çıkmış geliyorlar."
Usulca kafa salladı.
Yanına gittim ve iyice üzerini örttüm.
Yanındaki sandalyeye oturdum ve sarı saçlarını sevmeye başladım...

Uyuya kalmıştım ve her yerim ağrıyordu.
Gözlerimi açtığımda bizimkileri odada görmeyi beklemiyordum.
Gözleirmle tek tek hepsine baktım.
"Ne bok?"
"Bi dakika."
"Baran nerde?"