sınırlar (Bitti)

☆kanser☆

Rota-iyi uykular peder.
Okurken dinelemenizi şiddetle tavsiye ederim aga şarkı çok iyi

Kaan.
Uyandığımda masanın üzerinde çalan telefonu farkettiğimde olduğum yerde doğruldum ve telefonu açtım.

"Alo?"

"Meraba kiminle görüşüyorum?"

"Kaan yılmaz."

"Kaan bey Babanızı malesef kaybettik."

"Tamam... teşekür ederim."

Telefonu kapattım ve ayağa kalktım.
Off...
Odaya birisi girdiğinde kafamı kaldırdım.
"Kaan. Kim aradı?"

"Baban."

"Geliyormuymuş?"

"Yok. Bir süre gelemeyecekmiş."

"Tamam..."

Gece odadan çıktığında artık tutamadığım göz yaşlarımı bıraktım.
Siktir lan.

Gece.
Kahvaltı ettim ve hazırlanıp evden çıktım ve Baran'la Enesin evine gittim.
Kapıyı Baran açtı.
Sanırım ters giden birşeyler vardı.
Çünkü Enes fazlasıyla sinirliydi.
İçeri girdim ve kapıyı kapadım.

"İyi misiniz?"

"Evet?"

"Peki."

Koltuğa oturduğumda Enes ve Baran mutfağa gitmişti.
Bi boklar vardı da anlayamamıştım.
Mutfaktan sesleri geliyordu.
Daha fazla dayanamadım ve hızla kalkıp mutfağa gittim.

"Ne oluyor?"

"Gece."(Baran)

"Hadi söyle onada!"(Enes)

"Adam gibi anlatın."

"Enes git."

"Baran! Ne bok oluyo?!"

"Söyle ona Baran."

"Enes kes sesini!"

"Baran söyle!"(Gece)

"ÖLÜYORUM!"(Baran)

"Ne?..."

"Enes hayır..."(Baran)

"Söyle dedim sana!"

"Gece ben..."
Baranı ilk kez bu kadar çaresiz ve bitik görüyordum..

"Baran kanser."

"Ne demek kanser?"

"Kanser işte. Şimdi de tedavi olmamak için inat ediyo."

"Baran... neden?!"

"Çünkü zaten ölücem! Bilmiyorsun!"

"Neyi?! Bilmediğim ne kaldı?!!"

"Baran anlamıyor musun! Benim senden başka tutunacak dalım kalmadı!"(Enes)

"Ne.."

"Artık arada kalmaktan çok sıkıldım! Siktiğim tedaviyi olucaksın Baran!"

"Baran. İnat etme."

O sırada kapı çaldığında ggittm ve sinirle kapıyı açtım.
İçeriye ağlamaktan gözleri kıpkırmızı elif girince herkes tamamen sustu.
Elif direk Baranın yanina gitti ve omzundan itti.
"Sen tam bir aptalsın Baran!"
"Birinizi daha kaybedemem!"

"Hala mı?"

"Hala! Sakın inat ediyim deme! Yoksa seni asla afetmem duydun mu beni?"

"Hayır."
"Beni çoktan afettin bile Elif...ama özür dilerim yine de."
"Hepiniz benim yüzümden üzüldünüz."
Belki böylesi daha iyidir."

"SENIN DUYGUN OLMAYABİLİR AMA BENİM VAR!"(Gece)
"Birinizi daha kaybetmeye dayanamam.

...
...
...
...
...
...
...
...
...

Akşam.
Baran.
Gece Enes ve Elifle evde kalırken ben sinirle evden çıkmıştım.
Nereye gidiyordum? Gidicek hiçbiryerim yoktu. Aklıma gelen şeyle bütün vicudumun kasıldığını farkettim.
Arayı durdurdum ve hızla aşaya indim.
-İzmir büyük mezarlık.

"Mutlu musun?"
"Beni bu hale getirdin ve bırakıp gittin."
"Neden?. Neden diyer herkes gibi olamıyorum?"
"Neden beni doğurdun ki?"
"Çok mu aşıktın o Adama!"
"Umarım deymiştir."
"İnanabiliyor musun aşık oldum ben."
"Ama yine aynı bok. Ölmesi gerken kişi benim. Çünkü o başkasına aşık. Kendi bile farkında değil ama öyle hissediyorum."
"Neyse sana iyi uykular Anne."
"Belki yakın zamanda karşılaşırız.