sınırlar (Bitti)

☆hastane☆

"Gece!"

"Lan! Burda!"

"Babasını arayın!"
Birinin beni kucağına aldığını hissettim.
Daha sonra koştuğunu...
Çok fazla ses vardı.

"Gece uyan!"

"Arabaya!"
Ve beni kucağına alan kişi arabanın arka koltuğuna yerleştirdi.
Başka birisi yanıma oturdu.

Arabaya sertçe biri bindi ve kapıyı hızla kapatıp gaza bastı.
Birkaç küfür mırıldanıyordu.

Arabanın tekerlekleri asvaltı inletirken arabanın motorundan ses geliyordu.

Zorlukla gözlerimi açtığımda Enes'in Gri gözleriyle karşılaştım.
"GECE.benimle kal güzelim."

Araba aynı hızda durdu.
Kımıldayamıyor veya konuşamıyordum.

Enes beni kucağına alıp arabadan indirdiğinde Baran telefonda birisiyle konuşuyordu.

Hasteneye gelmiştik sanırım sadece bulanık sesler vardı.
Ve etraf tekrar karardı.

Genç adam midesi yıkanmış ve kolumda serum olan kızın başından ayrılmamıştı.
Enes ve babası odaya ellerinde kahveyle girdiğinde kafasını çevirdi.

Kız gözlerini araladığında herkes artık ona değil yatakta yatan kişiye bakıyordu.
"Gece sen nasıl böyle birşey yaparsın?"

"Aklından ne geçiyordu!?"

"Gece neden yaptın?"

"Belki bende gidersem herşey düzelir diye düşündüm."
"Kim kurtardı beni?"

"Salak mısın lan sen?! Neden böyle şeyler yapıyorsun?"

"Enes kızı korkutma."

"Gece bu kadar düşüncesiz biri değildin sen."

"Baba. Artık nefes alamıyorum ben. Tamam mı?."
"Kimse beni sevmesin."

"Aptal aptal konuşma artık! Ne demek nefes alamıyorum? Ne yaşıyorsun da bu kadar etkiliyor seni?"
"Seni korumaya çalışan insanları görmezden geliyorsun. Yaptığın tek şey bu."

"Doğru bildiğini okumayı bırak Gece. Bunca insan senin için uğraşırken yaptığın bencillikten başka birşey değil."
"Arkadaşların haklı. Onlar olmasaydı şu an Allah bilir nerde olurdun."

"Özür dilerim! Ne yapsam boka batıyorum artık!"
"Buraya gelmemem gerekiyordu."

"Sen sadece sevilmekten korkan bir kızdan başka birşey değilsin. Geçmişini geride bırak artık."
Enes gözleirni kıza dikti.
"Sen arkanı dönersen ben koşup sarılmam."

Enes odadan sinirle çıktığında Gece'nin babası da arkasından çıkmıştı.

Gece.
Konuşmak insanı rahatlatır derler.
Konuşsana gece.
Bağır hatta kır dök.
Neden hissizleşiyorum?
İnsanların beni sevmesinden korkuyor muyum gerçekten?
O yüzden mi Emre'yi görmezden gelmiştim.

O yüzden mi Baran yanımdayken kalbim çok hızlı atıyordu.

Bundan altı yedi ay önceki Gece hata yapmaktan korkan biriydi.
Burdan önce Ece vardı.
Korkak,güçsüz.

Ece olmaktan mı korkuyordum?
'Geçmişini geride bırak artık'
Bunu baran söyleyince daha iyi anlıyorum.
Geçmişi yüzünden geleceği olmayan adam.

Hastaneden taburcu olduğumda babam Baran ve Enes'i yanımda durmaları için çağırmıştı.
Yarım saat sonra Elif geldiğinde bana sımsıkı sarılmıştı.
Sonra herkes gibi bir sürü şey söylemişti.

Babam tekrar şirkete dönmüştü.
Kaan uyuyordu olanlardan haberi yoktu bile.

"Bir süre Alkol yok. Düzenli uyku ve sağlıklı yemek. Ha bide. Bir süre tekrar aynı şeyi yapmaman için yanında durucaz. Babanın tercihi."

"Gerçekten gerek yok."
"Bidaha yapmam."

"Olsun biz gene tetbirimizi alalım da."

Yaklaşık yarım saat sonra beni aşaya indirdiler.
Baran ve Enes yemek hazırlamıştı.

Masaya oturdum.
"Teşekür ederim çocuklar."

"Ha bu arada"
Elif telefonunu elime verdi.
Emreyi görüntülü aramıştı.

"Gece! Naptın?"

"Önemli birşey değil."

"Emin misin?"

"Evet merak etme."

"Elif'i ver."

"Bak ya! Bana inanmıyor musun?"

"Artık evet."

"Iyiyim Enes elif ve baran başımdan ayrılmıyor zaten."

Arkadan konuşma sesleri gelmişti.
"Kapatmam gerek."

"Tamam,görüşürüz."

"Baybay."

....