sınırlar (Bitti)

☆iyi uykukar☆

Aşada birşeyler konuşuyorlardı ve ben meraktan çatlıyordum.

En sonunda birisi odaya girince ikimizde yerimizden fırladık.
Emre gelmişti.
Elife işaret yaptı ve elif dışarı çıktı.

"Konuşalım mı?"

"Tamam."

"Biliyorum aklında bir sürü soru var."
"Önce onlardan başlayalım."

"Nerdeydin?"

"Babamın yanında."

"Neden gittin?."

"Çünkü ölmüş olmam gerekiyordu."

"Nasıl aklım almıyor..."

"Kaan.."

"Kaan ne?"

"Bana kan nakli yaptı."

"Nasıl?"

"Gece. Bursa kampını babam yönetiyor."

"Tekrar gidicek misin?"

"Gece."

"Gece ney? Gidicek misin!?"

"Evet."

Ayağa kalktım ve sinirle odadan çıktım.
Aşaya indiğimde herkes salondaydı.

"Gece?"

Enesi dinlemeden direk kapıya yöneldim.
Fakat birisi beni çekip sert bedenine bastırdı.
Kafamı kaldırdığımda Emre'nin yeşil gözleriyle karşılaştım.
Bana kocaman sarıldı ve kafamı göğsüne yasladı.

"Sana yaşattığım şeyler için özür dilerim."

Emre den ayrıldım ve koltuğa oturdum.
Baran gelip yanıma oturduğunda irkildim.
"Herşey düzelicek. sadece inat etmekten vazgeç."
"Ve seni korumamıza izin ver."

"Tamam..."

(70 bölümdür bunu bekleyen okuyucular çıldırıyor sksksksks)

Salona oturduk.
Kaan içecek birşeyler getirdi herkez çok huzursuz görünüyordu..
Emre yanıma oturdu.
Elimdeki bardağı kafama diktim ve
Kafamı omzuna koydum ve derin bir nefes verdim.
Gidiyordu. Belki de bütün bu karmaşa bittikten sonra bir daha göremeyecektim onu. Geleceğim. Herkesin umrunda olan tek şey buydu.
Herkez beni canı pahasına korumaya hazırdı ama ben değildim.
Emre beni korumaya çalışırken ölüyordu.
Baran vuruldu kaan da vuruldu herkes ağır yaralandı.
Ne özelliğim var ki herkes beni bu kadar seviyor?

Gözlerimi kapadım.
Emre'nin kollarında uyuya kalmayı özlemiştim...

Gözlerimi tekrar açtığımda birisi beni taşıyordu.
Kafamı çevirdiğimde Baranı beklemiyordum.

"Ne oluyor?..."

"Şş.."

"Emre nerde?..."

"Ece sadece uyu."

"Baran bırak beni..."
Beynim uyuşmuştu. Kımıldayamıyordum çok uykum vardı sadece konuşabiliyordum.
Ne oluyordu?...

Merdivenlerden çıktık.
Gergin bedeni ve duygusuz ifadesi beni korkutuyordu.

Beni odama götürdü ve yatağıma yatırdı.
Üzerimi örterken konuştum.
"Baran..."

Yanıma oturduğunu o tarafın çökmesinden anlamıştım.
Birşey demeden saçlarımı okşadı.

"Ne oluyor..."
Artık konuşamıyordum da.
Gözlerim kapanırken tekrar konuştum.
"Diğerleri nerde?..."

Nefes alışım zorlanırken terlemeye başladığımı hissetim.
Bütün vicudum korkuyla kasılırken tamamen hareketsiz kalmıştım.

Baran yanımdan kalktı.
"Saçınla oynandığında hemen uykuya daldığını biliyorum.. iyi uykular gece.."

Eğildi ve alnımdan öptü.
Öptü mü?
Neden yüzüm acıyor?

Söylediği şeyleri anlayamıyordum.
Ve gözlerim tamamen kapandı...

.