sınırlar (Bitti)

☆ilaç☆

Kafamı kaldırıp baktığımda Baran'ı gördüm.
Ara sokağa girmiştik.
Sırtımı sertçe duvara çarpıp beni kendiyle duvar arasına sıkıştırdı.
Sinirli gözlerle bana bakıyordu.

"Senin sorunun ne?!"

"Gece artık kafana göre davranmayı kes!"

"Ben mi?! Size en çok ihtiyacım olduğu zaman hepiniz ortadan kayboldunuz lan! Bu kadar mı korktunuz! Bu kadar mı önemsizim ben!"

"Ortadan kaybolmadım ben! İsteseydin bulurdun!"

Baran'ı itmeye çalıştım fakat başaramadım.
"Canın yanıyor! Biliyorum! Ama sen beni bilmiyorsun gece!"
Baran'nın sesi titremişti.

"Bıktım lan artık sizin işlerinizden! Ne olucaksa olsun!"
"Ben çok bunaldım tamam mı Baran?!"
"Korumayın beni! Belki okan beni öldürür de herkese iylik yapmış olur!"

"Gece ne saç-"

"Canımı yakıyorsun!"

Bir anda birsi baran'ı yakasından tutup kafa attığında gözlerim kocaman oldu.

Baran toparlandı ve Enes'e yumruk attı.
"Lan!"

"Baran bir kez daha Gece'ye dokunursan!-"

"Enes hayı-"

"Ne olur?"

"O senin oyuncaklarından biri değil! Ona istediğin gibi davranamazsın!"

"Kes sesini!"

"Ona zarar veriyorsun!"

"Enes..."(Gece)

Baran birden Enes'e yumruk attı.
Korkudan elim ayağım titriyordu.

"Yeter!"

Öyle bir bağırmıştım ki bbuğazm acımıştı.
"Yeter! Artık! Yeter!."
"İkinizde bir kez daha bana yaklaşırsanız çok kötü şeyler olur!"

"G-"

"Yaparım! Aklınızın almıcağı şekilde başımı belaya sokarım!"
"Ben kimsenin umrunda olmak İstemiyorum tamam mı?!"

Arkamı döndüm.
Nereye gitmem gerekiyordu.
Eve gidemezdim.
Elif'e gidemezdim.

Sokak boyunca koşmaya başladım
Evin ilersindeki tekelciyi geçtim ve tünele girdim.

Baranla ilk karşılaştığımız yere.
Dizlerimi kendime çektim.

Herşeyi batırıyordum artık.
Buraya hiç gelmemem gerekiyordu...

Ben gelmeden önce Baran buralarda değildi..
Belki ben gelmeseydim Kaan kampa gitmek istemezdi...
Ben gelmeseydim kimse birbirine düşmezdi..
Ben gelmeseydim... sırlar ortaya çıkmazdı.

Hırkamın cebine ellerimi soktum.

Kaan'nın hırkasını giydiğimi yeni farketmiştim.
Elime gelen şeyle irkildim.

Antidepresan ilaçları...
Şimdi neden sürekli uyuduğunı anlıyordum.

İlaç kutusunu okudum.
Ağır ilaçlardı.

Ben gelmeseydim...
Ben olmasaydım herkes daha mutlu olurdu.

Kuruyu açtım ve hapları kafama diktim.....

Duvarın dibine oturdum.
Yine göz yaşlarımı tutamıyordum.
Vicudum kasılmaya başladı.
Karnım yanarken bilincim bulanıkşaşmaya başladı.
Yavaşça yana doğru yattım ve dizlerimi kendime çekerek tamamen yavaş yavaş hareketsiz kalmamı hissettim.

Herşey kararmadan önce midemdeki yanmanın yerini bulantı aldığında yavaş yavaş titrediğimi hissetim.

Ve gözlerim kapandı.